གལ་ཏེ་མེད་པ་འགའ་ཡང་ནི།།
སྐྱེ་མིན་མེད་ཕྱིར་ཞེས་འདོད་ན།།
གསལ་བ་མེད་པར་སྐྱེ་བར་ནི།།
ཁྱོད་མི་འདོད་ཀྱང་གནས་པ་ཉིད།།

若計因時所無法，果悉不生本無故。
顯明本無今始生，雖非汝許性安住。

གལ་ཏེ་རྒྱུ་ལ་འབྲས་གནས་ན།།
ཟན་ཟ་མི་གཙང་ཟ་བར་འགྱུར།།
རས་ཀྱི་རིན་གྱིས་རས་བལ་གྱི།།
ས་བོན་ཉོས་ལ་བགོ་བར་གྱིས།།

若於因位果不住，飲食應成食不淨。
亦復當以棉衣價，棉花種子覆其身。

འཇིག་རྟེན་རྨོངས་པས་མ་མཐོང་ན།།
དེ་ཉིད་ཤེས་ཀྱིས་བཞག་དེ་ཉིད།།
ཤེས་དེ་འཇིག་རྟེན་ལ་ཡང་ནི།།
ཡོད་པ་ཅི་སྟེ་མཐོང་མ་ཡིན།།

若世愚夫不達此，汝師見因果同時。
彼所安立汝亦知，云何世人不見此？

འཇིག་རྟེན་ཚད་མ་ཉིད་མིན་ན།།
གསལ་བ་མཐོང་བའང་བདེན་མ་ཡིན།།
གལ་ཏེ་ཚད་མ་ཚད་མིན་ན།།
དེས་གཞལ་བརྫུན་པར་མི་འགྱུར་རམ།།

若世所見非正量，世見顯現亦非實。
若彼量非勝義量，彼所量豈非虛妄？

དེ་ཉིད་དུ་ན་སྟོང་པ་ཉིད།།
སྒོམ་པ་དེ་ཕྱིར་མི་འཐད་འགྱུར།།
བརྟགས་པའི་དངོས་ལ་མ་རེག་པར།།
དེ་ཡི་དངོས་མེད་འཛིན་མ་ཡིན།།

以是為因汝所修，空性亦妄量妄故。
於彼實相不能觸，空法無實非所取。

དེ་ཕྱིར་བརྫུན་པའི་དངོས་གང་ཡིན།།
དེ་ཡི་དངོས་མེད་གསལ་བར་བརྫུན།།
དེས་ན་རྨི་ལམ་བུ་ཤི་ལ།།
དེ་མེད་སྙམ་པའི་རྣམ་རྟོག་ནི།།

是故任何虛妄法，顯彼非實亦虛妄。
如於夢中見子死，了知夢中無有子。

དེ་ཡོད་རྣམ་པར་རྟོག་པ་ཡི།།
གེགས་ཡིན་དེ་ཡང་བརྫུན་པ་ཡིན།།

彼能遮蔽有子想，能遮亦是虛妄性。

…………(中略)…………

ཇི་ལྟར་གསལ་བ་སྔར་མེད་པ་སྐྱེས་པ་དེ་བཞིན་དུ་དངོས་པོ་གཞན་ཡང་ཡིན་པ་དེའི་ཚེ་འགལ་བ་ཅུང་ཟད་ཀྱང་ཡོད་པ་མ་ཡིན་ནོ། །འདི་ལ་གནོད་པ་གཞན་ཡང་ཡོད་དེ། གལ་ཏེ་རྒྱུ་ལ་འབྲས་བུ་གནས་པར་ལྟ་ན། ཟན་ཟ་བའི་ཚེ་མི་གཙང་བ་ཟ་བར་འགྱུར་ཞིང༌། རས་ཀྱི་རིན་གྱིས་རས་བལ་གྱི། ས་བོན་ཉོས་ལ་དེ་ཉིད་ལུས་ལ་བགོ་བར་གྱིས་ཤིག །གལ་ཏེ་འཇིག་རྟེན་རྨོངས་པ་སྟེ་མི་ཤེས་པས་རྒྱུ་ལ་འབྲས་བུ་གནས་པ་མ་མཐོང་ངོ་སྙམ་ན། དེ་ཁོ་ན་ཉིད་ཤེས་ཤིང་མ་རྨོངས་པ་རྣམས་ཀྱིས་འཇིག་རྟེན་པ་རྨོངས་པར་བཞག་པ་དེ་ཉིད་རང་ལའང་གནས་པ་ཉིད་དེ་རྒྱུ་ལ་འབྲས་བུ་གནས་པ་མཐོང་བ་མ་ཡིན་ནོ། །

先前無有顯明產生，同樣其它物彼時亦不存在少許相違。於此另有損害，倘若在因位時果已存在，那麼吃食物就成了吃不淨糞，以買布的錢來購買棉花的種子來穿。若謂：“世間人由於愚昧，故在因位時不見果。”，了知真相且不愚昧者安立彼理，世間人以愚昧故，不能見到因位中有果。

འགྱུར་ལ་ལར། དེ་ཉིད་ཤེས་ལའང་དེ་གནས་ཉིད། །ཅེས་སྣང་སྟེ་དོན་ལ་གྲངས་ཅན་པ་དག་ཀྱང་ཟན་ཟ་བ་དང༌། རས་བལ་ཉིད་ཉོ་བ་ལ་འཇུག་གི གཞན་ནི་མ་ཡིན་ནོ་ཞེས་པའི་དོན་ནོ། །རྒྱུ་དང་འབྲས་བུ་ལ་རྟོག་པའི་ཤེས་པ་དེ་འཇིག་རྟེན་པ་རྣམས་ལ་ཡང་ནི། ཡོད་པ་ཉིད་ཡིན་པས་རྒྱུ་ལ་འབྲས་བུ་གནས་པ་དེ་ཅི་སྟེ་མཐོང་བ་མ་ཡིན། གལ་ཏེ་འཇིག་རྟེན་པའི་ཤེས་པ་ཚད་མ་ཉིད་མིན་པས་མི་མཐོང་ངོ་ཞེ་ན། འཇིག་རྟེན་པའི་ཤེས་པས་སྒྲ་ལ་སོགས་པ་གསལ་བར་མཐོང་བའང་བདེན་པ་མ་ཡིན་པས་མེད་པ་ཉིད་དོ། །དེ་ལྟ་བས་ན་དངོས་པོའི་དེ་ཁོ་ན་ཉིད་ཀྱི་རྣམ་པར་བཞག་པ་ཐོབ་པ་མ་ཡིན་པས་འདི་ཁོ་བོ་ཅག་གི་འདོད་པ་སྟེ་ཐ་སྙད་པའི་ཚད་མ་ཐམས་ཅད་དོན་དམ་པར་ཚད་མ་མ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། །

“了知彼理且認為真實”，則數論派應食不淨，買棉花來穿。世間者亦有了知因和果之識，為何不見因時有果呢？若謂：“世人所見非量，故未可見。”，那麼，以世人之識所見聲等顯明，亦應非真實，因世人之見非量故。是故，不能安立物之空性，因我等之所欲即一切詞義者之量非正量故。

དེ་ལ་རྒོལ་བས་སྨྲས་པ། གལ་ཏེ་ཚད་མ་ཡང་དོན་དམ་པར་ཚད་མ་མིན་ན། ཚད་མ་དེས་གཞལ་བ་ཐམས་ཅད་བརྫུན་པར་མི་འགྱུར་རམ། དེ་ཁོ་ན་ཉིད་དེ་དོན་དམ་དུ་ན་ཆོས་ཐམས་ཅད་རང་བཞིན་མེད་པའི་སྟོང་པ་ཉིད། སྒོམ་པ་ཡང་ཚད་མས་ངེས་པ་ཐམས་ཅད་བརྫུན་པ་ཡིན་པ་དེའི་ཕྱིར་མི་འཐད་པར་འགྱུར་རོ་ཞེ་ན། འདི་ལ་ལན་བསྟན་པ་བརྟགས་པར་བྱ་བའི་ཆོས་ཀྱི་དངོས་པོ་ལ་མ་རེག་པར། དེ་ཡི་དངོས་པོ་མེད་པའང་འཛིན་པ་མ་ཡིན་ལ། དེ་ཡི་ཕྱིར་བདེན་པར་མ་གྲུབ་པས་བརྫུན་པའི་དངོས་པོ་གང་ཡིན་པ། དེ་ཡི་དངོས་པོ་མེད་པ་དེ་ཡང་གསལ་བར་ཏེ་ངེས་པར་བརྫུན་པ་ཡིན་ནོ། །

諍辯者說：“倘若量非正量，由彼量所量之一切不是成為虛假嗎？若空性為勝義，以量修行一切法無有自性之空性定為虛假，故不應理。”，回答說：“以分別心未觸及法之物，無實亦不執取，故不成立諦實，任何虛假之物不存在，無實亦顯然是虛假。”

དེས་ན་གཉིད་ཀྱིས་ནོན་པའི་རྨི་ལམ་ན་བུ་སྐྱེས་ཏེ་ཤི་བ་རྨིས་པ་ལ། བུ་དེ་མེད་དོ་སྙམ་པའི་རྣམ་རྟོག་ནི། ཐོག་མར་བུ་དེ་ཡོད་པར་འཛིན་པའི་རྣམ་པར་རྟོག་པ་དེ་ཡི། གེགས་ཡིན་མོད་ཀྱི་དེ་ཡང་བརྫུན་པ་ཡིན་ཏེ། རྨི་ལམ་གྱི་བུ་ནི་མ་སྐྱེས་པ་དང་མ་འགག་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེ་ལྟར་ན་ཆོས་ཐམས་ཅད་ཀྱི་སྐྱེ་བ་དང་འགག་པ་རྟོགས་པས་བརྟག་པར་བལྟ་བར་བྱའོ། །

是故於夢中夢見兒子死去，認為“無子”的分別心雖是認為“有子”分別心的障礙，然彼亦是虛假，夢中之子不生且不滅故。如是應觀察了知一切法的生滅。

བཞི་པ་དོན་བསྡུ་བ་ནི།

（丑）四：由因攝義

དེ་བས་དེ་ལྟར་རྣམ་དཔྱད་པས།།
འགའ་ཡང་རྒྱུ་མེད་ཡོད་མ་ཡིན།།
སོ་སོ་བ་འམ་འདུས་པ་ཡི།།
རྐྱེན་རྣམས་ལ་ཡང་གནས་མ་ཡིན།།

是故以理作觀察，絕無無因而有者。
若別別住若總集，諸緣悉非彼依處。

གཞན་ནས་འོངས་པའང་མ་ཡིན་ལ།།
གནས་པ་མ་ཡིན་འགྲོ་མ་ཡིན།།

彼既不從餘處來，於此不住不他往。

དེ་བས་ན་བརྗོད་མ་ཐག་པར་དེ་ལྟར་རྣམ་པར་དཔྱད་པས། དངོས་པོ་འགའ་ཡང་རྒྱུ་མེད་པ་དང་སྐྱེས་བུ་དང་དུས་ལ་སོགས་པས་བྱས་པ་ཡོད་པ་མ་ཡིན་ཞིང༌། རྒྱུ་སོ་སོ་རེ་རེ་བའམ་ཐམས་ཅད་འདུས་པ་ཡི། རྐྱེན་རྣམས་ལ་ཡང་སྐྱེ་བའི་ངོ་བོར་གནས་པ་མ་ཡིན་ནོ། །གཞན་ཏེ་འདས་པའི་ས་ནས་འོངས་པའང་མ་ཡིན་ལ། ད་ལྟ་བར་གནས་པ་མ་ཡིན་ཞིང་དེ་ཉིད་མ་འོངས་པའི་སར་འགྲོ་བ་མ་ཡིན་ནོ། །

是故，如前所說，如是觀察，任何實法並非以無因、神我、時間等而存在，亦非安住於個別的因緣或集聚的眾緣中，亦非從他處重新而來，亦非住於現在趨向未來地。

摘錄自：གཞན་ཕན་སྣང་བ། 賢遍囊瓦 - བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་སྤྱོད་པ་ལ་འཇུག་པ་ལས། ཤེས་རབ་ཀྱི་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པའི་ལེའུ་སྟེ་དགུ་པའོ།། །།《入菩薩行論》第九品智慧（初稿待潤）

〖八字铁断绝招〗
三酉冲岁卯 刃枭复刃枭。三刃会二枭 三伤会一官。
三才逢二杀 三杀逢二才。见上自已死 三丧他人亡。
两才抬身精神损。两伤抬身有伤残。两食抬身终须富。两印抬身贵气足。
两劫抬身终须败。两杀抬身终夭折。三酉一卯必须死。庚见三刑主爆亡。
二伤二杀丧它乡。二食二官丧黄泉。二伤二才主癫狂。辰丑戍未更见伤。
财旺生官，用禄取贵。杀星制刃，劫宝图名。官杀混杂，身弱则贫。
官杀两停，合杀为贵。年月官星，早年出仕。日时正贵，晚岁得名。
三合六合，逢之祸轻。才逢七杀，遇之福浅。印绶刑冲，心身必乱。
日时墓库，忧多乐少。禄会之年，加官进职。大运若凶，而生百祸。
流年若吉，而除千殃。阳刃会杀，千里徒流。用财遇劫，一生贫困。
穷途逢劫，危疑必犯。天罗冲网，男逃女走。大耗小耗，博戏亡家。
官符死符，必主狱讼。若逢五鬼，雷伤虎咬。桃花滚浪，娼妓之流。
身印俱强，平生少病。天月德助，处世无殃。食神生旺，胜似财官。
身旺无依，僧道之例。更值群凶，恶殃横死；女多淫贱，男必猖狂。
断命技巧——
空亡只有天干才能填实，凡男命，以日干论六亲。凡女命以日支通干论六亲。
如寅日支必须甲起六亲，这就是你在算八字时，有的能算准确。
只有甲寅，乙卯，戊辰，己末，庚申，辛酉，己丑，日主坤造能算准。其与日主坤造，是算不准确的。胎元命宫身宫才是真我。年月日时看六亲。十二神,地支藏干。
天干地支互通——甲通寅 乙通卯 。丙通巳 丁通午 。戊通辰戍 己通丑未 。庚通申 辛通酉 。壬通亥 癸通子。
——因为男为天女为地。女不能为天，天干受伤地支也不行，地支受伤干也不行。干支互通是真宗。
六亲损断——
看命须当细推详，先论六亲定凶亡，内外六亲分远近，心在身死门户张。
偏财被劫先克父，食旺财旺母早亡，羊刃被克妻身逝，阴遇阳干夫必伤。
七杀攻身必有祸，比劫入墓兄弟殃，伤官伤于子女宫，运再刑冲子必伤。
年上天克地又冲，祖辈灾患不可当，倒食临死方去母，印合干支丈人亡。
女命无煞真富贵，官煞结党身有殃，比劫重逢月干配，须当另娶一偏房。
羊刃逢冲凶祸至，不克爹妈自己伤。
动婚诀——
男女婚前看月令，遇合遇冲动感情。流年六合来串宫，也主当年婚姻动。
身旺岁运见财星，女命见官婚必成。男命财弱财临旺，女命官弱临旺成。
官星财星被冲动，岁运与局有合成。大运流年三六合，红鸾天喜有喜庆。
配偶被冲遇着合，配偶被合遇着冲。流年桃花合入命，必然同居把婚定。
男遇太阴女太阳，喜用到来婚事动。
结婚时间——
要知婚姻在何年，红鸾天喜喜开颜。男用太阳女太阴，冲动日支是婚年。
本命大运与流年，三合偶星配佳元。流运本遇偶星旺，流年再遇结良缘。
流年女官男见财，俱旺也为婚姻年。流年大运命局全，天合地合喜事添。
配偶星早现亦早婚，晚现不现婚亦晚。偶星入库莫用急，婚姻必定在冲期。
——在一个命局中，月柱与日柱双合的情况，不时可以看到。如月柱是庚辰，日柱是乙酉，则是天干乙庚合，地支辰酉合；月柱是甲子、日柱是己丑，则是天干甲己合，地支子丑合等。月日双合”。在大运、流年中又遇到完全相同的“双合”。
在这一年的境遇，正应验“大凶”不管查哪一年都是查流年流月流日，不是查生年。以上绝招，在此点到为止，留给有慧心的同好自己去悟吧。
全息占法——
1、以日干起太极、定六亲。配合到所求测者的年柱。分别定出其年干支的十二神。六亲，再配合到其年支所藏之干。
2、以年干六亲定其大纲。
为财者：财旺，求财之像；
为偏财：偏业，得外财；
为印者：从事文教；
为官杀：吃皇粮之人；
为食伤：主手艺、技术或靠嘴吃饭；
为比劫：自由行业或从商。
3、以年支为辅助纲，年支六亲辅助年干六亲判断，正官主正职，七杀主偏职。
4、年支十二神为外在性格，年支藏干十二神为内在性格
（七杀—无理争三分、说话压茬。白虎-不怒而威。枭神-疑心重）
5、地支藏干的六亲为其自然状况。
婚灾标志——
1． 月支为白丧吊（克配偶）
2． 月支空亡主离异，同床异梦
3． 月支被刑冲穿绝离散
4． 年月或月日见辰巳或戌亥全
5． 月支或日支伏吟
6． 命局见三字全。
(三子、三丑、三寅、三午、三未、三申、三酉、三亥)
a、必须有天干相通的字。
b、三垣必须有其中一字。
c、不可空亡。不可被刑冲穿绝。
7． 婚灾日：
壬子 癸亥。庚子 辛亥。戊申 丁巳。 https://t.cn/Rxdg3hW

闲情十二怃
明  苏文昌撰
○怃仙
夫世外奇缘，非绝奇人不能遇也。奇人犹或不遇矣。惟奇人不能遇，其奇乃为真奇缘，绝世堪倾倒耳。桂树幽幽，毛衣自缘。花源半笑，映带桃腮。月满仙坛，彩鸾乘而飘举。风清蓝水，元霜尽而不归。此绝奇缘，尘土何以堪此？问之苏郎，当在碧落飞行处乎。
○怃达
夫达中之事业，庸人领之。窘如囚拘，达士辗然。以为青眉之内，远山之前，皆神奇所变化也。非通身是宝，不足与于斯。奇之绝者，其东方生乎？长剑割肉，一何勇也？朵细君颐，又何甘也？吐故纳新，妙如弄丸，又何快也？若老彭之形赘，奉倩之神伤，皆未达趣，安知其旨？故曰：至情无情者，其东方生乎？
○怃奇
夫怒松生寒于半天，惊峰拔舞于辽迥，男儿之奇若是矣，得不见曲栏疏竹，玉韵潇空，半水龙泉，虹光飘斗乎？此又奇之奇矣！古来女流奇侠如政姊韩娥，奇识如阮新李姊，奇趣如红拂柳姬，奇骨如红线辈，皆是奔天震地，斗月惊雷。世界未落，双眼长青，目以女流不可，就目以勇流亦不可，直是床头捉刀，奇流无二。呜呼！尽令此间逐尘汉吐舌死矣！
○怃俊
人言俊不伤道，夫黄埃易老。白日睡眠，秋色伊人，久在水中，但患不俊耳。何伤道之有？琴心三弄，引度凌云，红拂一枝，临风舞怪；自尔神俊，翻飞难禁；目空千古，此时纵大圣人大菩萨大阿罗汉，止有眉宇作声，微微快笑，何敢一吐舌其傍乎？是为真俊，可喜也。
○怃才
文章之事，寸心千古。倘慧业不具，且亦徒然，岂意得于修蛾长腕间哉？娇霞解语，掩映秋水之神；落笔生波，澹荡春山之黛。既已含毫发付，自笑东风矣！千载而下，犹令人顾慕徘徊不能已已。况夫把臂露初之会，同啸星晚之前者，其情景当何如哉？倘尔不信，疏晖斜倚，悠影怜人，半笑风前，独无聊赖。试想流水一叶，胡笳数拍，谢家雪清，锦字月明，怎容尔不一叫一眉清矣！
○怃色
以貌取人，失之子羽。神物奇丑，何必为容。然出尘远体，总系仙才。好德如好色，非慧男子不至是。长卿之病渴，陶令之闲情，岂欺我哉！洛妃乘雾，江浦佩明，遇犹不可得，况可得而不好也！
○怃饮韵
宇宙之间，凡物皆有韵，况闺房之秀乎？虽然，韵固难也，饮韵自难。张京兆之饮，饮于眉者也。杨毫晖之饮，饮于声者也。虬髯客之饮，饮于发者也。张君瑞之饮，饮于琴者也。留仙台之饮，饮于裙者也。司马长卿之饮，饮于诗文、脸际者也。饮如数子，始为知趣，为当行家矣！傍肉为欢，憨憨无味，此俗观也。
○怃怜赏
夫同调相怜，沧洲不远，况夫明月共分，不劳千里者，而无可怜哉？玉净花明，妍无停趣，怜赏者何一而足焉？欢则千花耸笑，其神袅也。闷则峨眉积雪，其神秋也。舞则明霞水拂，其神俊也。流连歌咏，则环佩天风，其神远也。阳台片雨，尽足洗酲，湘水一泓，总传佳思；小中见大，自是至理，非戏论也。古来如竹皇之怜舞，楚伯之怜悲，元机之怜夜，李郎之怜骏，谢公之怜絮，中郎之怜弦，皆真可怜而真善怜也。快绝千古矣！
○怃快境
夫明月流杵，名花醉露。神有悦畅，何得莽然。岂可以解语花月，不烦标位哉？故德曜宣姜，宜置之泉石，助其幽也。虞英源女，应置之洞天，飘其爽也。大家逸调，顿之牙厨；谢韫高谈，迟之锦帐；舞净腕于风前，弄玉卮于霞上。位置既佳，神韵自绝。何得寻常闺阁间哉？
○怃惜别
快心相晤，千古一夕，何堪言别。然别固不免也。惟有别而佳情吐矣！俊胆倾矣！红泪落而碧空悲矣！离恨摇而情霞变矣！白云在天，山陵悠而自出。王孙青草，漳河弦而晓飞。辛清婉切，怨满上流；素臆回文，玉关反骏。虽是绝兴，翻为千古，快兴何可少哉！
○怃风流
古谓人谕之至者，不风流不至也。潇湘竹泪，风流之魁矣！辗转琴瑟，风流之最矣。犊鼻共涤，风流之圣也。飞星排闼，风流之神也。马饱姬来，风流之快也。何时何处，不足风流者，特恨无真风流耳。榻畔喜天女之禅，碧纱熟江南之梦。银瓶汲水，解渴文园。清露作花，畅怀元度。风流岂异价乎？虽然，必具真风流识风流骨风流才者，乃足当之。非是者，宁枯坐学太常勿憎俗趣可也。
○怃佐侍
夫世外嫣姿，类有竞爽，巫湘标映，蔚而成奇。安可令芙蓉一枝秋江自冷哉？细题随侍亦各有宜，品清者宜倩婢，晚霞之拥新月也。品幽者宜松婢，轻风之吹奇韵也。品丽者宜淡婢，海棠之玉簪也。品远者宜逸婢，莲花之荷叶也。品严者宜快婢，松柏之春风也。品浓者宜疏婢，艳夏之芗泽也。品俏者宜通秀婢，秋霜之菊韵也。荀香何粉，迭笑兰堂；墓雨朝阳，映人淡适。亦一也快。
◎跋
是亦《悦容编》之类，而风期散朗自见雅人。深致闲情一赋，寄托遥深，正不得辄以白璧微瑕訾陶靖节也。乙丑仲春震泽杨复吉识