༄༅།།རྗེ་ཙོང་ཁ་བའི་གསོལ་འདེབས་ཤར་གངས་རི་མ། 
【聖宗喀巴大師贊 · 東方雪山頌】

༄༅།།ཤར་གངས་རི་དཀར་པོའི་རྩེ་མོ་ན།།
東  方  潔  白  雪  山  頂  上
སྤྲིན་དཀར་པོ་གནམ་ལ་སྙེགས་འདྲ་བ།།
白  雲  悠  悠  升  騰  太  虛
དེ་མཐོང་བའི་མོད་ལ་བླ་མ་དྲན།།
見  彼  瞬  息  心  念  吾  師
དྲིན་བསམས་ཤིང་བསམས་ཤིང་དད་པ་སྐྱེ།།
每  念  師  恩  易  生  敬  信

སྤྲིན་དཀར་པོ་ལྡིང་བའི་ཤར་ཕྱོགས་ན།།
於  白  雲  繚  繞  之  東  方
འབྲོག་དགེ་ལྡན་རྣམ་པར་རྒྱལ་བ་དེར།།
甘  丹  殊  勝  法  王  蘭  若
མཚན་བརྗོད་པར་དཀའ་བའི་དྲིན་པོ་ཆེ།།
譽  隆  恩  洪  諱  稱  其  名
ཕ་བློ་བཟང་གྲགས་པ་ཡབ་སྲས་བཞུགས།།
洛  桑  紮  巴  師  徒  同  住

ལམ་རིམ་པ་གཉིས་ཀྱི་རྣལ་འབྱོར་སོགས།།
二  次  第  道  瑜  伽  等  等
ཆོས་ཟབ་ལ་ཤིན་ཏུ་རྒྱས་པར་གསུངས།།
甚  深  教  法  廣  為  宣  說
བོད་ཁ་བ་ཅན་གྱི་སྐལ་ལྡན་ལ།།
雪  域  藏  地  具  善  緣  者
མགོན་ཁྱོད་ཀྱི་བཀའ་དྲིན་བསམ་མི་ཁྱབ།།
怙  主  恩  德  不  可  思  議

སྒོས་སྙོམས་ལས་འཛིན་པའི་དགེ་འདུན་གྲུབ།།
卑  劣  愚  昧  之  根  敦  珠
བློ་ཅུང་ཆོས་ལ་ཕྱོགས་པ་འདི།།
此  心  今  稍  入  法  趣  者
རྗེ་ཡབ་སྲས་རྣམས་ཀྱི་བཀའ་དྲིན་ཡིན།།
乃  聖  師  徒  諸  之  深  恩
དྲིན་ཆེན་བར་ངེས་སོ་ཡབ་སྲས་རྣམས།།
恩  德  深  兮  摯  誠  感  泣

དུས་འདི་ནས་བྱང་ཆུབ་སྙིང་པོའི་བར།།
從  今  乃  至  成  菩  提  間
རྗེ་ཡབ་སྲས་ཁྱེད་རྣམས་མ་གཏོགས་པར།།
唯  依  師  徒  汝  眾  聖  賢
སྐྱབས་རེ་ས་གཞན་དུ་མི་འཚོལ་བས།།
除  此  以  外  別  無  皈  處
ཐུགས་བརྩེ་བའི་ལྕགས་ཀྱུས་དྲང་དུ་གསོལ།།
慈  悲  心  鉤  祈  願  攝  受

དྲིན་ཇི་བཞིན་འཁུར་བར་མ་ནུས་ཀྱང༌།།
恩  德  眾  望  未  能  肩  負
སེམས་ཆགས་སྡང་དབང་དུ་མ་སོང་བར།།
心  亦  未  著  於  諸  貪  染
མགོན་ཁྱོད་ཀྱི་བསྟན་པ་འཛིན་པ་ལ།།
為  持  怙  主  汝  之  聖  教
དུས་ནམ་ཡང་བརྩོན་པ་འགྱིད་པར་སྨོན།།
願  恒  精  進  一  切  時  中
ལར་ད་ལྟ་གངས་རིའི་ཁྲོད་འདི་ན།།
曾  妄  自  視  雪  域  之  中
རང་བསྟན་པ་འཛིན་པར་མཁས་ལེན་ཞིང༌།།
唯  己  當  是  護  教  承  人
གཞན་བསྟན་འཛིན་དགྲ་བོའི་དྭངས་མར་འཛིན།།
於  他  皆  作  障  敵  以  對
ཚུལ་འདི་ལ་སྐྱོ་བ་གཏིང་ནས་སྐྱེས།།
此  今  悲  妻  心  生  憂  疚

གཞན་ཕུང་བར་འདོད་པའི་ཀུན་སློང་དང༌།།
凡  所  動  念  詆  他  毀  彼
རྒྱུད་མཚན་འཛིན་དམ་པོས་བཅིངས་ལགས།།
功  熏  利  誘  為  名  所  縛
ལམ་མཐོན་པོར་གནས་པའི་མཁས་ལེན་བྱེད།།
心  高  倨  傲  誇  揚  自  詡
འདི་བརྟག་ན་ཀུན་གྱིས་ཁྲེལ་བའི་རྒྱུ།།
回  想  諸  種  悔  愧  難  當

ལམ་གོལ་སར་རྒས་པའི་སྡུག་ཡུས་ཀྱིས།།
自  入  歧  途  何  以  怨  尤
ཆོས་ཚུལ་བཞིན་བྱེད་པའི་གང་ཟག་ལ།།
如  法  行  之  補  特  伽  羅
རྒྱུད་ཁོང་ནས་འཁྲུགས་པའི་གདུག་སེམས་ཅན།།
懷  惡  與  彼  心  續  渾  然
གདོན་ཐུགས་ལ་ཞུགས་པ་མ་ལགས་སམ།།
莫  非  我  心  著  魔  者  耶

དགྲ་ཉོན་མོངས་འདུལ་ཐབས་མི་བྱེད་པར།།
不  求  調  伏  障  惱  之  法
གཤགས་འགྱེད་པ་ཙམ་གྱི་འཆད་ཉན་ཡང༌།།
僅  僅  聽  聞  略  作  答  辯
འདྲེ་ཤར་སྒོའི་ཕྱོགས་སུ་གནས་པ་ལ།།
如  是  魔  處  東  門  方  向
གླུད་ནུབ་སྒོར་གཏོང་བ་དོན་རེ་ཆུང༌།།
替  身  食  子  卻  送  西  門
དོན་དེ་ལྟར་གོ་བའི་བཤེས་གཉེན་རྣམས།།
如  是  領  會  善  識  者  我
སྤྱིར་ལུས་ཅན་ཀུན་ལ་བཀའ་དྲིན་བསམ།།
須  長  惦  念  有  情  恩  德
སྒོས་ཆོས་མཛད་ཡོངས་ལ་དག་སྣང་སྦྱོང༌།།
效  彼  一  切  梵  行  凈  相
དགྲ་ནང་ན་འདུག་པའི་ཉོན་མོངས་འདུལ།།
內  心  障  惱  倘  有  令  伏

མི་ཁོ་བོའི་རྗེས་འཇུག་གྲོགས་པོ་རྣམས།།
相  隨  於  我  諸  善  益  友
ཡིད་ཕྱོགས་སུ་ལྷུང་བས་མི་འཆིང་བར།།
無  有  偏  私  不  受  紛  擾
བློ་གཟུ་བོར་གནས་པའི་རྟོག་དཔྱོད་ཀྱིས།།
住  平  等  心  慎  作  思  惟
ལམ་དྲང་པོར་ཞུགས་པ་ཅིས་ཀྱང་ལེགས།།
當  行  正  道  任  皆  至  勝
གཏམ་འདི་ལ་བརྟེན་ནས་འགྲོ་བ་རྣམས།།
依  我  所  言  一  切  有  情
བྱམས་སྙིང་རྗེས་དྲངས་པའི་སེམས་བསྐྱེད་དང༌།།
令  生  慈  心  大  悲  作  引
དབྱིངས་སྤྲོས་བྲལ་རྟོགས་པའི་ལྟ་བ་ཡིས།།
證  得  法  界  空  性  正  見
དཔལ་བླ་མེད་བྱང་ཆུབ་མྱུར་ཐོབ་ཤོག།
速  疾  願  成  無  上  菩  提

སྐུ་ལ་མཚན་དཔེའི་དཔལ་འབར་ཞིང༌།།
勝  妙  相  好  身  莊  嚴
གསུང་དབྱངས་ཡན་ལག་དྲུག་ཅུས་བརྒྱན།།
六  十  梵  音  語  莊  嚴
ཐུགས་ནི་ཟབ་ཡངས་མཁྱེན་བརྩེའི་གཏེར།།
悲  智  寶  藏  意  莊  嚴
དཔལ་ལྡན་བླ་མའི་བཀྲ་ཤིས་ཤོག།
具  德  上  師  吉  祥  來

ཅེས་པ་འདི་ནི་ཐམས་ཅད་མཁྱེན་པ་ཆེན་པོ་དགེ་
འདུན་གྲུབ་པ་དཔལ་བཟང་པོས་གདུངས་དབྱངས་སུ་མཛད་པའོ།།
此乃一切智賢德，根敦珠巴所造之悲歌。

几日闲情，慢看烟火人间。
把日子摊开了，揉碎了，晒在阳光下，慢慢翻捡，熬煮。
悠远深意，有了光泽，有了清欢，细细回味，眉梢溢满温情，闲适。
静听，有风无雪有黄昏的日子。
黄昏里，有脚步声，有十指相扣，有一回头的怅然若失，有年华豆蔻，有温情相许，有默然相爱，有耄耋老人，有孩童嬉闹，有远方的呼唤。
呼唤声里，有温情的目光。黄昏，最是相思如扣，思念如豆，成疾，成梦，成魇。是否，远方，你有斯人可想？可念？可怀？
“惟愿君心似我心，定不负相思意。”
若有，黄昏里，借万家灯火，于心上眉间种下一寸相思，温暖冬日的寒凉。
去远方，去远方。远方不在眼能所及的地方，远方在每个人的心上眉间。
去远方，远方的风景最美。去远方，远方只是一个传说，不在我们能到达的彼岸。
去远方，有人说，这是一个美丽的错误。如若真是一个美丽的错误，我愿意为这个美丽的错误买单。
黄昏里，有声乐袅袅绕梁，生生死死，生死契阔，不绝于耳。去远方。去远方。远方的风景最美，远方的人最情深。
月光倾城，倾了一世繁华，寂寥。只为等一个时光中深情的人路过，捡拾起前世今生的那一眼回眸，情定三世，不离不弃，从相逢，相守，相伴，一起去远方。
纵使世间孤影重重，冬日残月清冷，幽思难收。我本世间清凉女子，对万事万物心存敬畏，不贪不嗔不痴不怨。
惟愿此生老来不受病痛折磨。唯愿此生有情相守，有人可念，有爱可依。即便此生，寄住于乡野人家，柴门陋户的方寸之地，无法携走天涯，也无妨。
寒冷的月，投进窗棂。入怀，入思，入情。推窗，谁人正漫步街头？唱着情歌流着泪，一曲婉转悠扬，是远方的游子，在追忆那花团锦簇的昨日情怀吗？
昨日，有旧人，低眉敛目，温柔似水，一展眉，缠绵娇羞，已是地老天荒的深情。
远方的游子，异乡的梦里，没有你思念的故乡。远方的路上，有你深爱的姑娘。
黄昏的远方，有好风，好景，好月。有灯火，灯火处，有匆匆过客，有烟火人生，有那一眼回眸，依然在红尘灯火阑珊处等候的旧人？
中年女子赏月弄风。时深感年华渐失，依然想着要去远方。去远方，拖着中年沉稳的步子，到远方去。
当年的那个妙龄少女，在一生的离合悲欢中，就匆匆老了容颜。
虽已人到中年，心怀远方，知是秋月残花！霜染鬓发，几经周折，辗转流离，仍找不到，哪里才是要回的家园，哪里是要去的远方。
远方到底有多远？没人回答。
心上一日日发起了沉，发间一日日变了白。那白啊，实碍心境。
几次三番，中年的手指，狠下心来，将那白连根拔起。惊见几日光景，那细绒绒的白，又长在了青丝里。
曾有过，不去理会，任由那些白，自由生长，或黑或白都是自己的发。而今，看着白，那中年的心上，生了惆怅！
那些白里，带着一生的仓惶境遇，竟有千种万种滋味萦绕心头，添了深远陈旧的往事，于眉梢眼角间，多了纷扰，驱赶不散。
如若可以，拔除那些白的同时，可否把人世间所有的过往不快，也一同拔出？清理，扔进时间的海里？让潮涨潮落，年年岁岁，层层叠叠，在数年的光景里，汹涌澎湃。
随岁月的洪流反复冲刷，激荡，而不再回到大脑深深处，打扰逐渐平静的中年心境。
如若可以，可否有选择的拔除？
那些白，那白，白的透彻，白的不留余地，白的争先恐后，白的决绝坦荡。
每一根，每一绺。想来，都是一个故事，一段经历。
如若可以，请容许保留那些过往的深情，过往的苦难，而催生的白，那白，有着太多对人世的眷恋赋予的柔情。
那些白，温柔粗糙，低眉顺眼，有光阴厚重的痕迹。回想时，可使逐渐暗淡憔悴的面容，少去一些流离沧桑之心伤。
中年的心，随着光阴的流转，逐渐变的沉稳，淡定，豁达，虔诚。与山河日月和解，与天地万物相守。
人事随和待之，无欲无求，守着年年岁岁，平凡日常，度过漫长的日月。
中年，洁净穿戴，不再扮俏，即便容颜已衰，也不惧秋叶随风，漂流的命运，摧了华年，伤了心怀，更不去讨喜他人，喜乐随天然。
不是要故作姿态，故作分别。实乃是看够了人世，经历了风雨，放下繁华三千，静候岁月的差遣，流放。
不再刻意装扮，贪图外表的浮华。懂得了，繁花锦簇的过往，也抵不过，君子平淡似水的情怀。
纵使相逢一笑，赏心乐事，也不过，只欢愉明媚了刹那的光阴。
杨绛先生说“世界是自己的，与他人无关” 。
我们来人间一趟，从繁至简。从青丝到暮年。可真正守护过自己的一颗心？
这一世，只为择一城，遇一人，住一屋。人生旅途，有人温暖相伴，有人话说家常，有人陪伴看景。
相信万物有情，人间值得。（风儿若有记忆）

浊世恶苦第三十五
佛告弥勒:汝等能于此世。端心正念。不为众恶。甚为大德。所以者何？十方世界。善多恶少。易可开化。唯此五恶世间。最为剧苦。我今于此作佛。教化群生。令舍五恶。去五痛。离五烧。降化其意。令持五善。获其福德。何等为五？其一者。世间诸众生类。欲为众恶。强者伏弱。转相克贼。残害杀伤。迭相吞啖。不知为善。后受殃罚。故有穷乞。孤独。聋盲。喑哑。痴恶。尪狂。皆因前世不信道德。不肯为善。其有尊贵。豪富。贤明。长者。智勇。才达。皆由宿世慈孝。修善积德所致。世间有此目前现事。寿终之后。入其幽冥。转生受身。改形易道。故有泥犁。禽兽。蜎飞蠕动之属。譬如世法牢狱。剧苦极刑。魂神命精。随罪趣向。所受寿命。或长或短。相从共生。更相报偿。殃恶未尽。终不得离。辗转其中。累劫难出。难得解脱。痛不可言。天地之间。自然有是。虽不即时暴应。善恶会当归之。其二者。世间人民不顺法度。奢淫骄纵。任心自恣。居上不明。在位不正。陷人冤枉。损害忠良。心口各异。机伪多端。尊卑中外。更相欺诳。嗔恚愚痴。欲自厚己。欲贪多有。利害胜负。结忿成仇。破家亡身。不顾前后。富有悭惜。不肯施与。爱保贪重。心劳身苦。如是至竟。无一随者。善恶祸福。追命所生。或在乐处。或入苦毒。又或见善憎谤。不思慕及。常怀盗心。悕望他利。用自供给。消散复取。神明克识。终入恶道。自有三途无量苦恼。辗转其中。累劫难出。痛不可言。其三者。世间人民相因寄生。寿命几何。不良之人。身心不正。常怀邪恶。常念淫泆。烦满胸中。邪态外逸。费损家财。事为非法。所当求者。而不肯为。又或交结聚会。兴兵相伐。攻劫刹戳。强夺迫胁。归给妻子。极身作乐。众共憎厌。患而苦之。如是之恶。著于人鬼。神明记识。自入三途。无量苦恼。辗转其中。累劫难出。痛不可言。其四者。世间人民不念修善。两舌。恶口。妄言。绮语。憎嫉善人。败坏贤明。不孝父母。轻慢师长。朋友无信。难得诚实。尊贵自大。谓己有道。横行威势。侵易于人。欲人畏敬。不自惭惧。难可降化。常怀骄慢。赖其前世。福德营护。今世为善。福德尽灭。寿命终尽。诸恶绕归。又其名籍。记在神明。殃咎牵引。无从舍离。但得前行。入于火镬。身心摧碎。神形苦极。当斯之时。悔复何及。其五者。世间人民徒倚懈怠。不肯作善。治身修业。父母教诲。违戾反逆。譬如怨家。不如无子。负恩违义。无有报偿。放恣游散。耽酒嗜美。鲁扈抵突。不识人情。无义无礼。不可谏晓。六亲眷属。资用有无。不能忧念。不惟父母之恩。不存师友之义。意念身口。曾无一善。不信诸佛经法。不信生死善恶。欲害真人。斗乱僧众。愚痴蒙昧。自为智慧。不知生所从来。死所趣向。不仁不顺。希望长生。慈心教诲。而不肯信。苦口与语。无益其人。心中闭塞。意不开解。大命将终。悔惧交至。不预修善。临时乃悔。悔之于后。将何及乎！天地之间。五道分明。善恶报应。祸福相承。身自当之。无谁代者。善人行善。从乐入乐。从明入明。恶人行恶。从苦入苦。从冥入冥。谁能知者。独佛知耳。教语开示。信行者少。生死不休。恶道不绝。如是世人。难可具尽。故有自然三途。无量苦恼。辗转其中。世世累劫。无有出期。难得解脱。痛不可言。如是五恶。五痛。五烧。譬如大火。梵烧人身。若能自于其中一心制意。端身正念。言行相副。所作至诚。独作诸善。不为众恶。身独度脱。获其福德。可得长寿泥洹之道。是为五大善也。 ❤️ 惜福结缘利人天

回向偈
愿以此功德
庄严佛净土
上报四重恩
下济三途苦
若有见闻者
悉发菩提心
尽此一报身
同生极乐国
❤️