चिनियाँहरूको ‘दशैँ’ सुरु हुन लाग्यो। घर फर्किनेहरूको रौनकमा यतिबेला दशैँ सम्झँदै छु। नेपालको दशैँबारे चिनियाँलाई बुझाऊन परेँ म नेपालको ‘छुन् चिए’ भन्न रुचाऊँछु। दशैँ र छुन् चिएमा समानता पनि छन्, केवल हाम्रोझैं रातोटीका र जमरा हुँदैन, तर दक्षिणा दिने चलन हुन्छ। परिवार संगै बसेर खाना खाने चलन हुन्छ। दुवै १५ दिने चाड चन्द्रमासको पात्रो अनुसार प्रतिपदामा सुरू भएर पूर्णिमामा अन्त्य हुन्छन्।
यो बाहेक आज लेखिका कुई चौ फर्किँइन्। बिहान ढिलो उठेछु। मेरो रूममा उनीले लोन्ली प्लानेटक लागी खिचेको बौद्धनाथको तस्बीरमा ‘To: DEEEP, The light inside you is brighter than the sun. Shining !!!’ भनेर लेखिएको पोस्टकार्ड मिंग्युर रिम्पोछेद्वारा लिखित ‘इन् लभ विथ दी वर्ल्ड’ भन्ने पुस्तक माथी देखेँ। ऊनीले मलाई दिएको सद्भाव र सप्रेमले मुग्ध भएँ। मन फुरूङ्ग भयो। मन कृतज्ञ भो। मन निशब्द भो।
“दालीमा भुईचालो गैरहन्छ। नेपाली होस् त्यति त डराऊँदैनस् नै। तर भुईचालो आइहाले स्कूलको चौरमा जानु नभए स्टुडियो जानु। कारको चाबी दियो राखेको ठाऊँमा छ। स्लिपिंग ब्याग म सुतेको दराजमा छ। एमर्जेन्सी ब्याग तेरो कोठाको क्रिस्टलका बाकस छेऊमा छ। पासपोर्ट त्यता हालिराख्नु। बिजुलीहरू ध्यानले चलाऊनु। खानेकुराहरू लगभग पुग्ला नै। नपुगे यांगयांगको बारीबाट ल्याए हुन्छ। र त्यो मेरो साथीको घरमा दुइटा बिराला छन्। सब अटोमेटिक छन्। गर्न केहि पर्ने होईंन, तिनीहरूलाई दिक्क नलागोस् भनेर कैलेकैले यसो हेरेर आउने मात्र।” ऊनीले यसो भन्दा हृदयले शीतलता अनुभूति गरेथ्यो। एकातिर भुईचालोको कुरोले मन डरायो पनि। उसो त काल आएछ भने सनुसभित्र लुकेनि टार्न सकिन्न भन्ने हमाहरूको कुरो याद गरियो। आऽऽऽ मर्नपर्छ भनेसी कति भाग्या क्या हगी?
लेखिका साथीले यति भनेर निस्किने तयारी गर्दै थिइन्। दाली देखी खुन्मिंग हुँदै कुईचौ५ घण्टाको बुलेट ट्रेन यात्रा भन्ने थाहा पाएँ। मैले ऊनीलाई चियाहरू केहि खाने हो कि भनेर सोधेँ। ‘हिजो किनेको बेकरी छन्’भनेसी उनीले पर्दैन भनिन्। च्रु वाला सुताई भएको म, उनि निस्केपछी फेरि एकलट लागेँ ओछ्यानतिर। केहि बेरपछी उठ्छु भनेको १० बजिसकेछ। छाँगशान धुम्म थियो। उठ्दा एक्कासी मलाई घर शून्य शून्य अनुभूति भो जसरी म हरेकपल्ट दाली छाडेर च्यामुसी फर्किँदा घर शून्य भएको अनुभूति लेखिका र सियाओ मियाओले गर्थे।
मोबाईल खोलेको किशोर र नीलाको फोन आएको रहेछ। मौसम सफा भएमा छांगशान ट्रेक गर्ने कुरो थियो। अनि ऊनीहरुलाई फोन गरेँ, ऊनीहरू घरतिर आए। चिया खायौँ, गफ़ियौँ। खाना ख़ान बाहिर जाने कुरो भो। चियाओज् खाइ एकजना पुरानो होटल छिरियो। हामी केहीबेर गफिँदै थियौँ। त्यहाँ आईपुगे दालीका केही स्थानीय जो नेपाल पुगेका रहेछन्। भिक्षु भएका रहेछन्। हामी नेपाली हौँ भनेसी उनीहरू दंग हुँदै हामीसंग गफ़िए। पछी फर्किँदा हामीसंग बोल्न आए। हामी छांगशान अगाड़ी उभिएर तस्बीर खिचाऊँदै थियौं। नेपालमा भिक्षु बनेका तिनीलाई मसंग अंकमाल गर्न मन लाग्यो भने। उनीले मसंग आत्मीयता भेटे भने। मैले ऊनीहरूलाई नेपाल आउने निम्तो दिएँ, चिनियाँ दशैको शुभकामना दिएँ। त्यसपछी हामी लाग्यौं लेखिकाको नयाँ घरतिर। त्यहाँबाट घर भ्रमण गरियो। भाईहरुलाई नयाँ घरबाट छांगशान हिमाल र आरहाईको दर्शन गराएँ।
यसो त ऊनीले मलाई यो पटकको यात्रामा ऊनीलाई घर बनाउने कुरोमा ऊनी द्विविधामा पर्दा मेरो सल्लाहहरुले सहज भएको बताईन्। “तँ आइकन घर बनाउने कुरो, सामान छान्न देखी अन्य धेरै कुरोमा सहज भयो। तँ यता नआएको भएपनि काम त हुन्थ्यो नै तर यति सरल हुने पक्कै थिएन।” ऊनीले केही दिनअघि मस्तिष्कमा मप्रति यि भावहरू आएको कुरो सुनाईन्। म केवल मुसुक्क मुस्कुराएँ। मैले त्यस्तो ख़ास गरेको त केहि थिएन भन्ने बोध छ नै। तर ऊनी द्विविधा रहेर मसंग सल्लाह माग्दा म ‘यो ठीक हुनसक्छ’ भन्दिनथेँ, यसले पनि ऊनीलाई राहत हुँदो हो।
ऊनी कुई चौ निस्किनु अघिल्लो दिन निक्कै विषयमा संवाद गरियो। ऊनीप्रति म कृतज्ञ हुँदै ऊनीले मलाई लगाएको गुनप्रति ह्रदयदेखी धन्यवाद भनेँ। मैले आफूसंग साधुवादका निमित्त शब्द नभएको बताएँ। “तैँले पूर्वकर्ममा धेरै असल कर्म गरेकाले तेरो यो जुनी गज्जब हुनेछ। भाग्यमानी छस्। तँलाई सघाऊन, साथ दिन पाऊँदा म पनि ख़ुशी छु। मेरो मेरिट एकुमुलेसन भयो नि (हाँसिन्।) उनीले मलाई यसो भनिन्। “अब अर्कों भेट् हुन कति समय लाग्ला थाहा छैन। तर पti तिमीले लगाएको गुन तिर्न मैले सक्ने त्यस्तो केहि भए म गर्न सदा तयार छु। हेलम्बु तिम्रो घर हो। सदा यो विश्वास राख्नु।” मैले कृतज्ञता प्रकट गरेँ।
खैर यी बीच आजको दिन एक मिश्रित अनुभूति गरियो। ‘दाली तेरै घर हो, अब आफ्नो सम्झेर बस्नु। हामी आएसी सानो भेट होला’ भन्ने लेखिकाको उद्गारलाई मनन गर्दै जाड़ो छल्न युननान आएको साइबेरियन चरो च्यामुसी फर्किनु अघि एकल दाली बसाईको १५ दिने यात्रा गरिने भो। खैर ज़िन्दगीको के भर छ र भन्दै सबैमा सम्झना बिर्सना माया सलल !
यो बाहेक आज लेखिका कुई चौ फर्किँइन्। बिहान ढिलो उठेछु। मेरो रूममा उनीले लोन्ली प्लानेटक लागी खिचेको बौद्धनाथको तस्बीरमा ‘To: DEEEP, The light inside you is brighter than the sun. Shining !!!’ भनेर लेखिएको पोस्टकार्ड मिंग्युर रिम्पोछेद्वारा लिखित ‘इन् लभ विथ दी वर्ल्ड’ भन्ने पुस्तक माथी देखेँ। ऊनीले मलाई दिएको सद्भाव र सप्रेमले मुग्ध भएँ। मन फुरूङ्ग भयो। मन कृतज्ञ भो। मन निशब्द भो।
“दालीमा भुईचालो गैरहन्छ। नेपाली होस् त्यति त डराऊँदैनस् नै। तर भुईचालो आइहाले स्कूलको चौरमा जानु नभए स्टुडियो जानु। कारको चाबी दियो राखेको ठाऊँमा छ। स्लिपिंग ब्याग म सुतेको दराजमा छ। एमर्जेन्सी ब्याग तेरो कोठाको क्रिस्टलका बाकस छेऊमा छ। पासपोर्ट त्यता हालिराख्नु। बिजुलीहरू ध्यानले चलाऊनु। खानेकुराहरू लगभग पुग्ला नै। नपुगे यांगयांगको बारीबाट ल्याए हुन्छ। र त्यो मेरो साथीको घरमा दुइटा बिराला छन्। सब अटोमेटिक छन्। गर्न केहि पर्ने होईंन, तिनीहरूलाई दिक्क नलागोस् भनेर कैलेकैले यसो हेरेर आउने मात्र।” ऊनीले यसो भन्दा हृदयले शीतलता अनुभूति गरेथ्यो। एकातिर भुईचालोको कुरोले मन डरायो पनि। उसो त काल आएछ भने सनुसभित्र लुकेनि टार्न सकिन्न भन्ने हमाहरूको कुरो याद गरियो। आऽऽऽ मर्नपर्छ भनेसी कति भाग्या क्या हगी?
लेखिका साथीले यति भनेर निस्किने तयारी गर्दै थिइन्। दाली देखी खुन्मिंग हुँदै कुईचौ५ घण्टाको बुलेट ट्रेन यात्रा भन्ने थाहा पाएँ। मैले ऊनीलाई चियाहरू केहि खाने हो कि भनेर सोधेँ। ‘हिजो किनेको बेकरी छन्’भनेसी उनीले पर्दैन भनिन्। च्रु वाला सुताई भएको म, उनि निस्केपछी फेरि एकलट लागेँ ओछ्यानतिर। केहि बेरपछी उठ्छु भनेको १० बजिसकेछ। छाँगशान धुम्म थियो। उठ्दा एक्कासी मलाई घर शून्य शून्य अनुभूति भो जसरी म हरेकपल्ट दाली छाडेर च्यामुसी फर्किँदा घर शून्य भएको अनुभूति लेखिका र सियाओ मियाओले गर्थे।
मोबाईल खोलेको किशोर र नीलाको फोन आएको रहेछ। मौसम सफा भएमा छांगशान ट्रेक गर्ने कुरो थियो। अनि ऊनीहरुलाई फोन गरेँ, ऊनीहरू घरतिर आए। चिया खायौँ, गफ़ियौँ। खाना ख़ान बाहिर जाने कुरो भो। चियाओज् खाइ एकजना पुरानो होटल छिरियो। हामी केहीबेर गफिँदै थियौँ। त्यहाँ आईपुगे दालीका केही स्थानीय जो नेपाल पुगेका रहेछन्। भिक्षु भएका रहेछन्। हामी नेपाली हौँ भनेसी उनीहरू दंग हुँदै हामीसंग गफ़िए। पछी फर्किँदा हामीसंग बोल्न आए। हामी छांगशान अगाड़ी उभिएर तस्बीर खिचाऊँदै थियौं। नेपालमा भिक्षु बनेका तिनीलाई मसंग अंकमाल गर्न मन लाग्यो भने। उनीले मसंग आत्मीयता भेटे भने। मैले ऊनीहरूलाई नेपाल आउने निम्तो दिएँ, चिनियाँ दशैको शुभकामना दिएँ। त्यसपछी हामी लाग्यौं लेखिकाको नयाँ घरतिर। त्यहाँबाट घर भ्रमण गरियो। भाईहरुलाई नयाँ घरबाट छांगशान हिमाल र आरहाईको दर्शन गराएँ।
यसो त ऊनीले मलाई यो पटकको यात्रामा ऊनीलाई घर बनाउने कुरोमा ऊनी द्विविधामा पर्दा मेरो सल्लाहहरुले सहज भएको बताईन्। “तँ आइकन घर बनाउने कुरो, सामान छान्न देखी अन्य धेरै कुरोमा सहज भयो। तँ यता नआएको भएपनि काम त हुन्थ्यो नै तर यति सरल हुने पक्कै थिएन।” ऊनीले केही दिनअघि मस्तिष्कमा मप्रति यि भावहरू आएको कुरो सुनाईन्। म केवल मुसुक्क मुस्कुराएँ। मैले त्यस्तो ख़ास गरेको त केहि थिएन भन्ने बोध छ नै। तर ऊनी द्विविधा रहेर मसंग सल्लाह माग्दा म ‘यो ठीक हुनसक्छ’ भन्दिनथेँ, यसले पनि ऊनीलाई राहत हुँदो हो।
ऊनी कुई चौ निस्किनु अघिल्लो दिन निक्कै विषयमा संवाद गरियो। ऊनीप्रति म कृतज्ञ हुँदै ऊनीले मलाई लगाएको गुनप्रति ह्रदयदेखी धन्यवाद भनेँ। मैले आफूसंग साधुवादका निमित्त शब्द नभएको बताएँ। “तैँले पूर्वकर्ममा धेरै असल कर्म गरेकाले तेरो यो जुनी गज्जब हुनेछ। भाग्यमानी छस्। तँलाई सघाऊन, साथ दिन पाऊँदा म पनि ख़ुशी छु। मेरो मेरिट एकुमुलेसन भयो नि (हाँसिन्।) उनीले मलाई यसो भनिन्। “अब अर्कों भेट् हुन कति समय लाग्ला थाहा छैन। तर पti तिमीले लगाएको गुन तिर्न मैले सक्ने त्यस्तो केहि भए म गर्न सदा तयार छु। हेलम्बु तिम्रो घर हो। सदा यो विश्वास राख्नु।” मैले कृतज्ञता प्रकट गरेँ।
खैर यी बीच आजको दिन एक मिश्रित अनुभूति गरियो। ‘दाली तेरै घर हो, अब आफ्नो सम्झेर बस्नु। हामी आएसी सानो भेट होला’ भन्ने लेखिकाको उद्गारलाई मनन गर्दै जाड़ो छल्न युननान आएको साइबेरियन चरो च्यामुसी फर्किनु अघि एकल दाली बसाईको १५ दिने यात्रा गरिने भो। खैर ज़िन्दगीको के भर छ र भन्दै सबैमा सम्झना बिर्सना माया सलल !
श्याम ब्रह्मण के बारे में कई पुरानी कथाएं सुनाई गई हैं। यह एक प्रसिद्ध भगवान कृष्ण का एक अलग रूप है, जिसे उत्तर भारत में विशेष रूप से पूजा जाता है। यहां कुछ प्रमुख श्याम ब्रह्मण कथाएं हैं:
श्याम ब्रह्मण की कथा: एक बार, एक गांव में एक गोपी श्याम ब्रह्मण की आराधना करती थीं। एक दिन, उनके घर में भगवान कृष्ण के भिक्षन लेने आए। गोपी ने उन्हें बड़ी श्रद्धा और प्रेम से भिक्षा दी। इसके बाद, भगवान कृष्ण ने अपनी आँखों के सामने उस गोपी को श्याम ब्रह्मण के रूप में प्रकट किया।
श्याम ब्रह्मण और शेर: एक बार एक चंडल शेर जंगल में घुम रहा था। यह शेर लगातार लोगों को डराने के लिए उनके पीछे पड़ रहा था। श्याम ब्रह्मण ने इसे देखा और उसे धरती पर घुसने से रोक दिया। इससे शेर बहुत अचंभित हुआ और उसने श्याम ब्रह्मण का सेवा करना शुरू कर दिया। उसके बाद से, शेर श्याम ब्रह्मण के रूप में उसे सेवा करता है और लोगों को डराने की बजाय उनकी सहायता करता है।
श्याम ब्रह्मण और गोपियाँ: भगवान श्याम ब्रह्मण को उनकी भक्ति और प्रेम की खास प्रशंसा मिली है। गोपियाँ, भगवान कृष्ण की प्रिय सखियों के रूप में जानी जाती हैं, भगवान श्याम ब्रह्मण के प्रेमी रूप को पूजती हैं और उनके संगीत, नृत्य और प्रेम के माध्यम से अपना आत्मा भगवान के साथ जोड़ती हैं।
ये कुछ उदाहरण हैं श्याम ब्रह्मण के महान और आश्चर्यजनक कथाओं के। इन्हें सुनकर आप इस महान भगवान की महिमा और उनके अनुयायों की आस्था का अनुभव कर सकते हैं।
श्याम ब्रह्मण की कथा: एक बार, एक गांव में एक गोपी श्याम ब्रह्मण की आराधना करती थीं। एक दिन, उनके घर में भगवान कृष्ण के भिक्षन लेने आए। गोपी ने उन्हें बड़ी श्रद्धा और प्रेम से भिक्षा दी। इसके बाद, भगवान कृष्ण ने अपनी आँखों के सामने उस गोपी को श्याम ब्रह्मण के रूप में प्रकट किया।
श्याम ब्रह्मण और शेर: एक बार एक चंडल शेर जंगल में घुम रहा था। यह शेर लगातार लोगों को डराने के लिए उनके पीछे पड़ रहा था। श्याम ब्रह्मण ने इसे देखा और उसे धरती पर घुसने से रोक दिया। इससे शेर बहुत अचंभित हुआ और उसने श्याम ब्रह्मण का सेवा करना शुरू कर दिया। उसके बाद से, शेर श्याम ब्रह्मण के रूप में उसे सेवा करता है और लोगों को डराने की बजाय उनकी सहायता करता है।
श्याम ब्रह्मण और गोपियाँ: भगवान श्याम ब्रह्मण को उनकी भक्ति और प्रेम की खास प्रशंसा मिली है। गोपियाँ, भगवान कृष्ण की प्रिय सखियों के रूप में जानी जाती हैं, भगवान श्याम ब्रह्मण के प्रेमी रूप को पूजती हैं और उनके संगीत, नृत्य और प्रेम के माध्यम से अपना आत्मा भगवान के साथ जोड़ती हैं।
ये कुछ उदाहरण हैं श्याम ब्रह्मण के महान और आश्चर्यजनक कथाओं के। इन्हें सुनकर आप इस महान भगवान की महिमा और उनके अनुयायों की आस्था का अनुभव कर सकते हैं।
केहि लेखुँ भन्दा जीवनका केहि थोरै कुरोलाई कोट्टायाऊन बाहेक अरू मैले जानेको केहि होईन। अस्ति मस्तिष्कमा एऊटा प्रश्नले मलाई घेरेको थियो- यो जीवनको उपलब्धि के छ? मसंग ठ्याक्कै यहि भन्ने उत्तर छैन। तर पनि एक यस्तो उत्तर होकि लाग्छ- यो जीवन यात्रामा मैले भेटेका मानिसहरू ! ऐलेलाई उपलब्धि यहि नै मानेँ। उसो त मैले मेरो जीवनलाई उपलब्धिका तराज़ुमा जोख्ने रुचि राख्दिन पनि; त्यो म हुनै सक्दिनँ। उपलब्धिविहीन म हुन पनि तयार !
जीवनमा केहि मानिसहरु हुन्छन् जसका बारेमा धेरै भन्न सकिन्छ जस्तो लाग्छ तर केहि भनौँ भन्दा तिनका लागी शब्द नै फिका लाग्छन्। जीवनका केहि यस्तै पात्रहरू मध्ये यिनै लेखिका साथी ! म उनको जीवनमा कत्ति ख़ास छु त्यो उनको एक पाटोको कुरो हो तर मेरो जीवनको तरेलीहरूमा ऊनी एक अद्भुत पात्र हुन्। मलाई यत्ति भन्न कुनै ‘महाभारत’ छैन। किनकी म यत्ति के कुरोमा प्रष्ट छु भने जो पात्रहरूले मेरो ज़िन्दगीका कठिनाईहरूमा हात दिएका छन्, म तिनलाई सदा कृतज्ञता प्रकट गरिरहन चाहन्छु। खुला दिलले भन्न सक्छु, मेरा जीवनमा लेखिकाले जस्तै सघाएका अनेकन पात्रहरू छन्- ति हरेकलाई यतैबाट धन्यवाद पनि।
आज भने लेखिकालाई सम्झने दिन, अर्थात् उनीले यो धरामा पाइला टेकेको दिन। प्रिय लेखिका साथी, तिमीलाई जन्मदिनको ब्रह्माण्ड ब्रह्माण्ड शुभकामना। सोचेको थिइन यो जीवनकालमा हाम्रो भेट यति भव्य हुनेछ। भेटहरूले रहरले हुँदैनन्। भेटहरू प्रारब्धका उपज हुन्। म त केवल उहि जीवनको छालसंग लहरिँदै हिँडेको यात्री, नदीझैं दौडिएको पात्र, र बादलझैं बहेको यायावर; मैले त के जान्नु मैले जीवनको यो हतारोमा पनि तिमीलाई भेट्छु भनेर, मैले के जान्नु जीवनमा तिमी यति महत्त्वपूर्ण मानिस बनेर आएको छौ भनेर, मैले के जान्नु तिमीले मेरो जीवनमा गुनका सुन्दर गुँडहरुले मेरो रूख सजाऊनेछौ भनेर? नजान्नुमा मलाई के चिन्ता छ? मैले त केहि जानेकै छैन, यो नजान्नुको स्वादको मज्जामा हराइएछ।
प्रिय लेखिका, तिम्रो जीवनहरू ख़ुशीले भरियुन्, जीवन अझ हलुक़ा हुँदै जाओस्। तिमी जीवनका अनेकन दुखहरू पर गर्दै यो ठाऊँसम्म आईपुगेको छौ, तिमीले संसारलाई धेरै हदसम्म बुझेकी छौ। कैलेकैले तिम्रा अनुभवहरू सुन्दा, तिमीले गरेका कामहरू देख्ता, तिम्रा विद्वत वाणीहरू सुन्दा तिमीले यो संसारमा देख्न र भोग्न बाँकी के छ र होला भन्ने लाग्छ, म लोभिन्छु। र, मेरा बासंगको साइनोमा तिमीले जुन मध्यस्तकर्ताको भूमिका खेलेको छौ, म हृदयाभार छु।
तिमीलाई दिनको निमित्त मसंग त्यस्तो चीजहरू केहि पनि छैन, न भविष्यमा नै त्यस्ता चीज केही होलान् ! मसंग सम्पत्तिका नाममा केवल प्रार्थनाहरू छन्, तिमी सदा मेरो प्रार्थनामा छौ। म चाहन्छु तिम्रा जीवनका ‘हिमाल’यात्राहरूमा वर्दापर्दा, तिमीले हामीलाई लगाएका ‘गुने’झैं सघाऊन सकुँ। मलाई थाहा छ यि केवल मेरा मनोवाद मात्र हुन्। मानिसहरूले लगाएको गुन तिर्न मेरो यो जीवनले पुग्दैन। जीवनमा अरू धेरै गर्न नसकेपनि म हिमालयहरूमा तिम्रो पथप्रदर्शक भएर सघाउनेछु, तिम्रा बेयुल यात्राहरूलाई सक्दो सघाउनेछु।
जीवन भन्नु के छ र? तर तिमीले मलाई ‘म’ हुनुपर्छ भनेर बोध गराऊन प्रयास गरेको छौ। तिमी मेरो जीवनका केहि औंलामा गन्न सकिने गुरुहरू मध्येको एक हौ, यो लेख्दै गर्दा बजेयोगिनी नै सम्झिएँ। म भित्रको किरणलाई बोध गराउने र आँट् भर्ने मानिसलाई सदा साधुवाद। मभित्र मैले म खोजिरहेको छु र कुनैदिन मैले पूर्णत: म भेटेको दिन म तिमीलाई अन्तर्मनदेखी आभार प्रकट गर्नेछु। बितेको एकसाल भन्दा लामो समय तिमीसंगको संगतले मलाई जीवनलाई हेर्ने आँखाहरू अझ उघारेको अनुभूति गरेको छु। यो पनि जीवनको सानो कमाई कहाँ हो र?
कोइ भरिन सायद अर्को रित्तिन पर्छ क्यार, आज म जहाँ छु, मलाइ जुन इतिहास र भूगोलमा मेरा अग्रज पूर्खाहरु, मेरा परिवार र आत्मीय मनहरुले उभ्याएका छन्, म त्यसको लागि जीवन जीवन ऋणी छु। हिमाल जत्रा छातीमा बनाएर संघर्ष नै संघर्षको कथाले भरिएको इतिहास बाट जस्ले मलाई आजको ठाउँमा सम्म ल्याइपुर्याए, ती मानिसहरूको म सधैं ऋणी छु, तिन्का तराई मनले म जागिरहन्छु ! मेरा फिका शब्दले तिनका बयान हुनै सक्तैन।
कुनैदिन सिक्किमकी लामाले भनेको याद आईरहन्छ, “तिमीले पूर्वजन्ममा धेरै राम्रा कर्महरू गरेका छौ, यसैले तिमी ने घुमिघुमी हिँड्न पाएका छौ…!” र यि ने हरू पुग्न मैबाट त कहाँ सम्भव र? तर चीन भूगोलका यि ने हरूमा मलाई पनि अटाईरहने यि आत्मिय पात्रलाई धन्यवाद र जन्मदिनको फेरी पनि शुभकामना। जीवनमा प्राप्ति र अप्राप्ति भन्दा माथी उठेका मानिसहरूको जीवनले मलाई ऊर्जा दिएका छन्। सदा आभार।
जीवनमा केहि मानिसहरु हुन्छन् जसका बारेमा धेरै भन्न सकिन्छ जस्तो लाग्छ तर केहि भनौँ भन्दा तिनका लागी शब्द नै फिका लाग्छन्। जीवनका केहि यस्तै पात्रहरू मध्ये यिनै लेखिका साथी ! म उनको जीवनमा कत्ति ख़ास छु त्यो उनको एक पाटोको कुरो हो तर मेरो जीवनको तरेलीहरूमा ऊनी एक अद्भुत पात्र हुन्। मलाई यत्ति भन्न कुनै ‘महाभारत’ छैन। किनकी म यत्ति के कुरोमा प्रष्ट छु भने जो पात्रहरूले मेरो ज़िन्दगीका कठिनाईहरूमा हात दिएका छन्, म तिनलाई सदा कृतज्ञता प्रकट गरिरहन चाहन्छु। खुला दिलले भन्न सक्छु, मेरा जीवनमा लेखिकाले जस्तै सघाएका अनेकन पात्रहरू छन्- ति हरेकलाई यतैबाट धन्यवाद पनि।
आज भने लेखिकालाई सम्झने दिन, अर्थात् उनीले यो धरामा पाइला टेकेको दिन। प्रिय लेखिका साथी, तिमीलाई जन्मदिनको ब्रह्माण्ड ब्रह्माण्ड शुभकामना। सोचेको थिइन यो जीवनकालमा हाम्रो भेट यति भव्य हुनेछ। भेटहरूले रहरले हुँदैनन्। भेटहरू प्रारब्धका उपज हुन्। म त केवल उहि जीवनको छालसंग लहरिँदै हिँडेको यात्री, नदीझैं दौडिएको पात्र, र बादलझैं बहेको यायावर; मैले त के जान्नु मैले जीवनको यो हतारोमा पनि तिमीलाई भेट्छु भनेर, मैले के जान्नु जीवनमा तिमी यति महत्त्वपूर्ण मानिस बनेर आएको छौ भनेर, मैले के जान्नु तिमीले मेरो जीवनमा गुनका सुन्दर गुँडहरुले मेरो रूख सजाऊनेछौ भनेर? नजान्नुमा मलाई के चिन्ता छ? मैले त केहि जानेकै छैन, यो नजान्नुको स्वादको मज्जामा हराइएछ।
प्रिय लेखिका, तिम्रो जीवनहरू ख़ुशीले भरियुन्, जीवन अझ हलुक़ा हुँदै जाओस्। तिमी जीवनका अनेकन दुखहरू पर गर्दै यो ठाऊँसम्म आईपुगेको छौ, तिमीले संसारलाई धेरै हदसम्म बुझेकी छौ। कैलेकैले तिम्रा अनुभवहरू सुन्दा, तिमीले गरेका कामहरू देख्ता, तिम्रा विद्वत वाणीहरू सुन्दा तिमीले यो संसारमा देख्न र भोग्न बाँकी के छ र होला भन्ने लाग्छ, म लोभिन्छु। र, मेरा बासंगको साइनोमा तिमीले जुन मध्यस्तकर्ताको भूमिका खेलेको छौ, म हृदयाभार छु।
तिमीलाई दिनको निमित्त मसंग त्यस्तो चीजहरू केहि पनि छैन, न भविष्यमा नै त्यस्ता चीज केही होलान् ! मसंग सम्पत्तिका नाममा केवल प्रार्थनाहरू छन्, तिमी सदा मेरो प्रार्थनामा छौ। म चाहन्छु तिम्रा जीवनका ‘हिमाल’यात्राहरूमा वर्दापर्दा, तिमीले हामीलाई लगाएका ‘गुने’झैं सघाऊन सकुँ। मलाई थाहा छ यि केवल मेरा मनोवाद मात्र हुन्। मानिसहरूले लगाएको गुन तिर्न मेरो यो जीवनले पुग्दैन। जीवनमा अरू धेरै गर्न नसकेपनि म हिमालयहरूमा तिम्रो पथप्रदर्शक भएर सघाउनेछु, तिम्रा बेयुल यात्राहरूलाई सक्दो सघाउनेछु।
जीवन भन्नु के छ र? तर तिमीले मलाई ‘म’ हुनुपर्छ भनेर बोध गराऊन प्रयास गरेको छौ। तिमी मेरो जीवनका केहि औंलामा गन्न सकिने गुरुहरू मध्येको एक हौ, यो लेख्दै गर्दा बजेयोगिनी नै सम्झिएँ। म भित्रको किरणलाई बोध गराउने र आँट् भर्ने मानिसलाई सदा साधुवाद। मभित्र मैले म खोजिरहेको छु र कुनैदिन मैले पूर्णत: म भेटेको दिन म तिमीलाई अन्तर्मनदेखी आभार प्रकट गर्नेछु। बितेको एकसाल भन्दा लामो समय तिमीसंगको संगतले मलाई जीवनलाई हेर्ने आँखाहरू अझ उघारेको अनुभूति गरेको छु। यो पनि जीवनको सानो कमाई कहाँ हो र?
कोइ भरिन सायद अर्को रित्तिन पर्छ क्यार, आज म जहाँ छु, मलाइ जुन इतिहास र भूगोलमा मेरा अग्रज पूर्खाहरु, मेरा परिवार र आत्मीय मनहरुले उभ्याएका छन्, म त्यसको लागि जीवन जीवन ऋणी छु। हिमाल जत्रा छातीमा बनाएर संघर्ष नै संघर्षको कथाले भरिएको इतिहास बाट जस्ले मलाई आजको ठाउँमा सम्म ल्याइपुर्याए, ती मानिसहरूको म सधैं ऋणी छु, तिन्का तराई मनले म जागिरहन्छु ! मेरा फिका शब्दले तिनका बयान हुनै सक्तैन।
कुनैदिन सिक्किमकी लामाले भनेको याद आईरहन्छ, “तिमीले पूर्वजन्ममा धेरै राम्रा कर्महरू गरेका छौ, यसैले तिमी ने घुमिघुमी हिँड्न पाएका छौ…!” र यि ने हरू पुग्न मैबाट त कहाँ सम्भव र? तर चीन भूगोलका यि ने हरूमा मलाई पनि अटाईरहने यि आत्मिय पात्रलाई धन्यवाद र जन्मदिनको फेरी पनि शुभकामना। जीवनमा प्राप्ति र अप्राप्ति भन्दा माथी उठेका मानिसहरूको जीवनले मलाई ऊर्जा दिएका छन्। सदा आभार।
✋热门推荐