[鲜花]天台宗第十八代祖师临海市东掖山白莲讲寺神照本如大师略传

神照本如大师（981或982年～1050或1051年），族姓林氏，乃四明句章（今宁波慈溪）人。
初受业剃度于本郡国宁寺（今宁波鄞州区国宁寺），后依止天台宗十七祖四明知礼法智大师座下，为知礼大师座下三位最出色弟子之一，修为高深，敏慧博知，不仅广受世人称颂，也普受同门的尊重。《佛祖统纪·本如传》赞其“初依法智，于千众中，有少俊声，史典词翰有法则，为世所爱。”
据《释门正统》所载，本如大师初依止知礼大师时，曾向知礼大师“请益经王义”，知礼大师回答说：“为我作三年监院，却向汝道。”本如大师即谨遵知礼大师旨意，勤勤恳恳履行职责，一心一意服务常住。
待三年期满，又向其师请益，其时知礼大师厉声一喝，复呼云：本如。师豁然有悟，即说颂曰：“处处逢归路，头头复故乡；本来成现事，何必待思量！”知礼大师直下印可说：“向来若为汝说，岂有今日？”
本如大师虽是天台宗僧人，属于教下，然考本如大师悟道的经历，则其悟处实与禅宗门下，别无二致，这完全可以从他的这首悟道偈中看得出来。

北宋宋真宗祥符四年（1011 年），遵式大师应杭州刺史薛颜之命，入主灵山精庐（古天竺寺）。不久灵山忏讲不绝，法务繁忙，四远来归的繁荣境况，使他再无暇旁顾东掖山弘法事务，故遵式大师专程赴知礼大师会下，求其举荐才俊，继席东掖。
关于此一求荐情节，《佛祖统纪》记载云：“祥符四年（1011 年），慈云（遵式大师）迁灵山，亲往法智（知礼大师）会下，求可为继。法智（知礼大师）曰：当于众中自择之。慈云（遵式大师）阅视至师（本如大师），即云：斯人可也。”
本如大师旋即被遵式大师“授以东山学者”。自始本如大师即在东掖山能仁寺大开法筵，历三十年，众常五六百。在此期间，先后宣说《妙法莲华经》、《涅槃经》、《金光明经》、《观无量寿经》、《请观音经》、《摩诃止观》、《观心论》、《金刚錍》、《观音别行玄记》等经论，皆讲解了六、七遍。
本如大师勤于讲说的同时，还非常注重修忏，尝集百僧修法华忏，长达一年，瑞验屡见，北宋庆历二年（1042）七月，驸马李遵勗（xù）奏请朝廷，宋仁宗感念其德，赐“神照法师”之号及紫衣袈裟，并智者之教文四千五百卷，以资讲说。
本如大师除讲忏之外，其晚年则专行净土，慕庐山之风，与丞相章郇公及诸贤于能仁寺西南隅，结白莲社，一心念佛，宋仁宗钦其道，遂赐“白莲庵院”匾额。
白莲庵院始由本如大师结屋为庵，仅六七年遂成巨剎。后乃以能仁（寺）山林三分其一，指岭为界，以供白莲庵院樵薪。据《佛祖统纪》云：“（本如大师）尝于寺西南隅，见一虎睡，以杖击之曰：此非汝睡处。虎俛（fǔ俯）首而去，后于虎卧处结屋为菴，归闲其中。”
关于白莲庵院，除为虎卧奇特之地外，另尚别有神奇故事。据《佛祖统纪》云：“先是有五通神居于此，师每禅坐，必连床升行空中，师未尝问。一日，五神请曰：师既踞吾居，乞于此向山冈，建祠塑像，已备泥在山矣。师往视冈上，有新泥一垛，以之塑像无所余。”

本如大师也圆寂辞世于白莲庵院，但关于其辞世具体年份，宋代天台宗学者所作史籍记载却存有异说。其中，南宋宗鉴法师编撰的《释门正统》卷六，认为本如大师圆寂于皇祐二年（1050年）；成书稍晚，由南宋志磬法师编撰的《佛祖统纪》卷十二，则认为是皇祐三年（1051年），两者相较仅差一年。虽成书较早的《释门正统》所载似更为可靠，但也不足以证明《佛祖统纪》的记载有误，所以本如大师圆寂于公元1050年或公元1051年似皆有可能。
若按《佛祖统纪》记载，本如大师逝于北宋皇祐三年（1051年），及世寿70岁来推算，其应出生于北宋太平兴国七年（982年）。而若按《释门正统》所载，其寂于皇祐二年来推算，则其当生于太平兴国六年（981年）。至于二书皆谓大师“腊五十三”，到底是僧腊，还是戒腊，则难以判定。
本如大师圆寂前后，曾出现诸多祥瑞异象，据《佛祖统纪》云：“皇祐三年（1051年），五月十八日微疾，即升座说法，与众诀别。其夕，法堂藏阁、方丈栋梁皆折，锺鼓击之无声。江上渔人见云端有僧，西向而去。诘旦，右脇安庠而逝，时天气盛热，异香非常。明年（1052年）三月，塔全身于寺北，门人启钥，视尊容如生，爪发俱长，有大莲华，产于塔前。”故后天台宗诗僧梵才大师祭文有“圆寂经岁，肉体如生”语。
《释门正统》云：“师轻乐财施，弘教为己任，敝衾坏衲，裕然以老。”仅此一言，可说是对本如大师一生最为客观的评价了。

本如大师著有《观普贤菩萨行法经义疏》二卷及《仁王忏仪》，后者今已不存。《观普贤菩萨行法经义疏》则注释至十种境界时停笔，后由其高弟处咸大师续而全之，镂版施印达万卷，此书现存于《卍续藏》第35卷之中。
本如大师一生嗣法弟子甚多，著名者如法真处咸、神悟处谦、楂庵有严、天台元璪、承天择仁、永嘉元掺、天台宝织、杭州义全、台州怀雅、承天法宝等诸师。
本如大师一生另尚显有诸多神异境界，如据《佛祖统纪》所载：“师尝于天台邑中，为众施戒，方秉羯磨，忽有光明，自智者塔、国清寺、赤城山，交射于法座之上。”“又因供千佛、饭一千贫人，置华于席下，佛座华应不萎而反萎，贫人座华应萎而反不萎，举众为之叹异。”
　　
附　记：
问宣子记曰：（南宋）嘉定四年（1211年）春，住山鉴堂谓：师塔当方丈后，狃（niǔ）于风水非宜之说，将迁之。破土数寸，香气袭人，棺上产莲华一茎，光明奕奕。暨发函，慈颜俨然，须发长垂，衣被不坏，舍利满龛，一众惊叹，于是亟掩藏之。
镜菴论之曰：法师血肉之身，衣被之饰，在土二百年而不坏，非夫戒定慧三昧之力所持，畴能若是。人或以轻发祖塔，咎鉴堂者，非夫假此日之启视之，曷足以知法师正报亲依、坚固不坏之瑞？为此举者，其祖冥使之乎(《观经疏》以华座观为亲依，今以衣被例之)。

༄༅།།རྗེ་ཙོང་ཁ་བའི་གསོལ་འདེབས་ཤར་གངས་རི་མ། 
【聖宗喀巴大師贊 · 東方雪山頌】

༄༅།།ཤར་གངས་རི་དཀར་པོའི་རྩེ་མོ་ན།།
東  方  潔  白  雪  山  頂  上
སྤྲིན་དཀར་པོ་གནམ་ལ་སྙེགས་འདྲ་བ།།
白  雲  悠  悠  升  騰  太  虛
དེ་མཐོང་བའི་མོད་ལ་བླ་མ་དྲན།།
見  彼  瞬  息  心  念  吾  師
དྲིན་བསམས་ཤིང་བསམས་ཤིང་དད་པ་སྐྱེ།།
每  念  師  恩  易  生  敬  信

སྤྲིན་དཀར་པོ་ལྡིང་བའི་ཤར་ཕྱོགས་ན།།
於  白  雲  繚  繞  之  東  方
འབྲོག་དགེ་ལྡན་རྣམ་པར་རྒྱལ་བ་དེར།།
甘  丹  殊  勝  法  王  蘭  若
མཚན་བརྗོད་པར་དཀའ་བའི་དྲིན་པོ་ཆེ།།
譽  隆  恩  洪  諱  稱  其  名
ཕ་བློ་བཟང་གྲགས་པ་ཡབ་སྲས་བཞུགས།།
洛  桑  紮  巴  師  徒  同  住

ལམ་རིམ་པ་གཉིས་ཀྱི་རྣལ་འབྱོར་སོགས།།
二  次  第  道  瑜  伽  等  等
ཆོས་ཟབ་ལ་ཤིན་ཏུ་རྒྱས་པར་གསུངས།།
甚  深  教  法  廣  為  宣  說
བོད་ཁ་བ་ཅན་གྱི་སྐལ་ལྡན་ལ།།
雪  域  藏  地  具  善  緣  者
མགོན་ཁྱོད་ཀྱི་བཀའ་དྲིན་བསམ་མི་ཁྱབ།།
怙  主  恩  德  不  可  思  議

སྒོས་སྙོམས་ལས་འཛིན་པའི་དགེ་འདུན་གྲུབ།།
卑  劣  愚  昧  之  根  敦  珠
བློ་ཅུང་ཆོས་ལ་ཕྱོགས་པ་འདི།།
此  心  今  稍  入  法  趣  者
རྗེ་ཡབ་སྲས་རྣམས་ཀྱི་བཀའ་དྲིན་ཡིན།།
乃  聖  師  徒  諸  之  深  恩
དྲིན་ཆེན་བར་ངེས་སོ་ཡབ་སྲས་རྣམས།།
恩  德  深  兮  摯  誠  感  泣

དུས་འདི་ནས་བྱང་ཆུབ་སྙིང་པོའི་བར།།
從  今  乃  至  成  菩  提  間
རྗེ་ཡབ་སྲས་ཁྱེད་རྣམས་མ་གཏོགས་པར།།
唯  依  師  徒  汝  眾  聖  賢
སྐྱབས་རེ་ས་གཞན་དུ་མི་འཚོལ་བས།།
除  此  以  外  別  無  皈  處
ཐུགས་བརྩེ་བའི་ལྕགས་ཀྱུས་དྲང་དུ་གསོལ།།
慈  悲  心  鉤  祈  願  攝  受

དྲིན་ཇི་བཞིན་འཁུར་བར་མ་ནུས་ཀྱང༌།།
恩  德  眾  望  未  能  肩  負
སེམས་ཆགས་སྡང་དབང་དུ་མ་སོང་བར།།
心  亦  未  著  於  諸  貪  染
མགོན་ཁྱོད་ཀྱི་བསྟན་པ་འཛིན་པ་ལ།།
為  持  怙  主  汝  之  聖  教
དུས་ནམ་ཡང་བརྩོན་པ་འགྱིད་པར་སྨོན།།
願  恒  精  進  一  切  時  中
ལར་ད་ལྟ་གངས་རིའི་ཁྲོད་འདི་ན།།
曾  妄  自  視  雪  域  之  中
རང་བསྟན་པ་འཛིན་པར་མཁས་ལེན་ཞིང༌།།
唯  己  當  是  護  教  承  人
གཞན་བསྟན་འཛིན་དགྲ་བོའི་དྭངས་མར་འཛིན།།
於  他  皆  作  障  敵  以  對
ཚུལ་འདི་ལ་སྐྱོ་བ་གཏིང་ནས་སྐྱེས།།
此  今  悲  妻  心  生  憂  疚

གཞན་ཕུང་བར་འདོད་པའི་ཀུན་སློང་དང༌།།
凡  所  動  念  詆  他  毀  彼
རྒྱུད་མཚན་འཛིན་དམ་པོས་བཅིངས་ལགས།།
功  熏  利  誘  為  名  所  縛
ལམ་མཐོན་པོར་གནས་པའི་མཁས་ལེན་བྱེད།།
心  高  倨  傲  誇  揚  自  詡
འདི་བརྟག་ན་ཀུན་གྱིས་ཁྲེལ་བའི་རྒྱུ།།
回  想  諸  種  悔  愧  難  當

ལམ་གོལ་སར་རྒས་པའི་སྡུག་ཡུས་ཀྱིས།།
自  入  歧  途  何  以  怨  尤
ཆོས་ཚུལ་བཞིན་བྱེད་པའི་གང་ཟག་ལ།།
如  法  行  之  補  特  伽  羅
རྒྱུད་ཁོང་ནས་འཁྲུགས་པའི་གདུག་སེམས་ཅན།།
懷  惡  與  彼  心  續  渾  然
གདོན་ཐུགས་ལ་ཞུགས་པ་མ་ལགས་སམ།།
莫  非  我  心  著  魔  者  耶

དགྲ་ཉོན་མོངས་འདུལ་ཐབས་མི་བྱེད་པར།།
不  求  調  伏  障  惱  之  法
གཤགས་འགྱེད་པ་ཙམ་གྱི་འཆད་ཉན་ཡང༌།།
僅  僅  聽  聞  略  作  答  辯
འདྲེ་ཤར་སྒོའི་ཕྱོགས་སུ་གནས་པ་ལ།།
如  是  魔  處  東  門  方  向
གླུད་ནུབ་སྒོར་གཏོང་བ་དོན་རེ་ཆུང༌།།
替  身  食  子  卻  送  西  門
དོན་དེ་ལྟར་གོ་བའི་བཤེས་གཉེན་རྣམས།།
如  是  領  會  善  識  者  我
སྤྱིར་ལུས་ཅན་ཀུན་ལ་བཀའ་དྲིན་བསམ།།
須  長  惦  念  有  情  恩  德
སྒོས་ཆོས་མཛད་ཡོངས་ལ་དག་སྣང་སྦྱོང༌།།
效  彼  一  切  梵  行  凈  相
དགྲ་ནང་ན་འདུག་པའི་ཉོན་མོངས་འདུལ།།
內  心  障  惱  倘  有  令  伏

མི་ཁོ་བོའི་རྗེས་འཇུག་གྲོགས་པོ་རྣམས།།
相  隨  於  我  諸  善  益  友
ཡིད་ཕྱོགས་སུ་ལྷུང་བས་མི་འཆིང་བར།།
無  有  偏  私  不  受  紛  擾
བློ་གཟུ་བོར་གནས་པའི་རྟོག་དཔྱོད་ཀྱིས།།
住  平  等  心  慎  作  思  惟
ལམ་དྲང་པོར་ཞུགས་པ་ཅིས་ཀྱང་ལེགས།།
當  行  正  道  任  皆  至  勝
གཏམ་འདི་ལ་བརྟེན་ནས་འགྲོ་བ་རྣམས།།
依  我  所  言  一  切  有  情
བྱམས་སྙིང་རྗེས་དྲངས་པའི་སེམས་བསྐྱེད་དང༌།།
令  生  慈  心  大  悲  作  引
དབྱིངས་སྤྲོས་བྲལ་རྟོགས་པའི་ལྟ་བ་ཡིས།།
證  得  法  界  空  性  正  見
དཔལ་བླ་མེད་བྱང་ཆུབ་མྱུར་ཐོབ་ཤོག།
速  疾  願  成  無  上  菩  提

སྐུ་ལ་མཚན་དཔེའི་དཔལ་འབར་ཞིང༌།།
勝  妙  相  好  身  莊  嚴
གསུང་དབྱངས་ཡན་ལག་དྲུག་ཅུས་བརྒྱན།།
六  十  梵  音  語  莊  嚴
ཐུགས་ནི་ཟབ་ཡངས་མཁྱེན་བརྩེའི་གཏེར།།
悲  智  寶  藏  意  莊  嚴
དཔལ་ལྡན་བླ་མའི་བཀྲ་ཤིས་ཤོག།
具  德  上  師  吉  祥  來

ཅེས་པ་འདི་ནི་ཐམས་ཅད་མཁྱེན་པ་ཆེན་པོ་དགེ་
འདུན་གྲུབ་པ་དཔལ་བཟང་པོས་གདུངས་དབྱངས་སུ་མཛད་པའོ།།
此乃一切智賢德，根敦珠巴所造之悲歌。

#1930来的先生[超话]#
金世安写给白杨的信

卿卿吾愛，見字如晤：

體無恙否？心安樂否？藝人之工作順利否？

屈指算來，吾與汝七日未見，人言一日不見，如隔三秋，七日之長，煎熬甚苦。人生苦短如斯，言語小恚，便有這許多煎熬，若他日真作計較，又當何以自處？思來想去，日夜翻覆，更覺會日何短，隔日何長？憂思何繁，歡顏何驟？

吾心愛汝，願見歡顏，恨吾怨吾，皆吾自取。當日失言，悔之不及。前日電訊致歉，卿定有閱之，閱而不復，非卿之過，是吾書未達意，辭未達情。游目天地，何以悅卿？雖天涯海角，卿所樂之，吾必往之，幽王癡情，敢笑薄之——此等甘辭蜜語，不能訴吾衷情于一二，卿心明澈，願可鑒之。

論愛侶之屬，愛之尤甚，怨懟尤多，相思酷刑，甚于斧鉞。吾與卿七日未見，此卿卿于吾小懲大誡，吾必銘記於心，定無再犯。昨日歸家途中，見有春梅余香枝頭，衷情難表，癡意難訴，春意兩瓣，托于鴻雁。東君有意，顧惜芳春，卿卿當如東君，顧惜吾心。