གཉིས་པ་ངོ་བོ་ལ་དཔྱོད་པ་རྟེན་འབྲེལ་ཆེན་མོའི་གཏན་ཚིགས་ནི། འོ་ན་འཇིག་རྟེན་པ་རྣམས་ཀྱིས་ཇི་སྟེ་བདེན་པར་རྟོག་སྙམ་ན།

（子）二：于体性分析，大缘起因
若思维：“世间若能证实相？”

རྨོངས་པས་བདེན་པར་གང་བྱས་འདི།།
སྒྱུ་མ་ལས་ནི་ཁྱད་ཅི་ཡོད།།
སྒྱུ་མས་སྤྲུལ་པ་གང་ཡིན་དང༌།།
རྒྱུ་རྣམས་ཀྱིས་ནི་གང་སྤྲུལ་པ།།

愚痴执此为谛实，别与幻化有何异？
一切幻师所幻化，依诸因缘所幻化。

དེ་ནི་གང་ནས་འོངས་གྱུར་ཅིང༌།།
གང་དུ་འགྲོ་བའང་བརྟག་པར་གྱིས།།
གང་ཞིག་གང་ནི་ཉེ་བ་ཡིས།།
མཐོང་འགྱུར་དེ་མེད་ན་མིན་པ།།

观察彼从何处生，最终又去往何处？
果由因缘聚合故，无因缘则不见果。

བཅོས་བུ་གཟུགས་བརྙན་དང་མཚུངས་པ།།
དེ་ལ་བདེན་ཉིད་ཇི་ལྟར་ཡོད།།

等同所见之影像，其中有何谛实性？

རྨོངས་པ་སྟེའི་དབང་གིས་བདེན་པར་བརྟགས་ཤིང་ཁས་བླངས་པ་གང་བྱས་པ་འདི། སྒྱུ་མ་ལས་ཏེ་མིག་འཕྲུལ་མཁན་གྱིས་བྱས་པའི་གླང་པོ་ལ་སོགས་པ་དང་ནི་ཁྱད་པར་ཅི་ཞིག་ཡོད་དེ། སྒྱུ་མ་མཁན་གྱིས་སྤྲུལ་པ་གང་ཡིན་པ་དང༌། རྒྱུ་ལས་དང་ཉོན་མོངས་པ་རྣམས་ཀྱིས་ནི་གང་ཞིག་སྤྲུལ་པ། དེ་དག་ཐོག་མར་ནི་གང་ནས་འོངས་པར་གྱུར་ཅིང༌། མཐར་གང་དུ་འགྲོ་བའང་བརྟག་པར་གྱིས་ཤིག འབྲས་བུ་གང་ཞིག་རྒྱུ་དང་རྐྱེན་གྱི་དངོས་པོ་གང་ནི་ཉེ་བ་ཡིས། མཐོང་བ་སྟེ་དམིགས་པར་འགྱུར་ལ་དེ་མེད་ན་དམིགས་པ་མིན་པ། གཞན་ལ་རག་ལས་པའི་བཅོས་བུ་མེ་ལོང་གི་དཀྱིལ་འཁོར་ལ་མཐོང་བའི་གཟུགས་བརྙན་དང་མཚུངས་པ། དེ་ལ་བདེན་པ་ཉིད་ནི་ཇི་ལྟར་ཡོད། དེ་སྐད་དུ། གང་དག་རྒྱུ་ལས་འབྱུང་བ་རྣམས། །དེ་མེད་པར་ནི་ཡོད་མིན་གང༌། །དེ་རྣམས་གཟུགས་བརྙན་དང་མཚུངས་པར། །གསལ་བར་ཅི་ཡི་ཕྱིར་མི་བཞེད། །ཅེས་གསུངས་པ་ཡིན་ནོ། །

由于愚痴无明执为谛实且承许的这些，与幻化师幻化之相等有何区别呢？幻化师所变的一切幻化，以及业因、烦恼所幻化之物，观察起初从何而来，最后去往何处？任何果均由因、缘聚合可缘，若无因、缘，则不可缘果。依他虚假等同所见圆镜中之影像般，其中有何谛实呢？如云：“从因生者众，无因则无有，彼同影像般，显明何不许？”

གསུམ་པ་འབྲས་བུ་ལ་དཔྱོད་པ་ཡོད་མེད་སྐྱེ་འགོག་ནི།

（子）三：于果上分析，破有无生因

དེ་ལྟར་ན་ཡང་རྒྱུ་ནི་ཡོད་དོ་ཞེ་ན།

若谓：“若如是，亦有因。”

དངོས་པོ་ཡོད་པར་གྱུར་པ་ལ།།
རྒྱུ་ཡིས་དགོས་པ་ཅི་ཞིག་ཡོད།།
འོན་ཏེ་དེ་ནི་མེད་ན་ཡང༌།།
རྒྱུ་ཡིས་དགོས་པ་ཅི་ཞིག་ཡོད།།

若时诸法自性有，何须复待因始生？
若时彼法自性无，彼复何须待因生？

…………(中略)…………

མེད་ཚེ་དངོས་ཡོད་སྲིད་མིན་ན།།
དངོས་པོ་ཡོད་པར་ནམ་ཞིག་འགྱུར།།
དངོས་པོ་སྐྱེས་པར་མ་གྱུར་པར།།
དངོས་མེད་དེ་ནི་འབྲལ་མི་འགྱུར།།

无时不应成实有，云何能生彼法故？
若时彼法未生起，则于无实未能离。

དངོས་མེད་དང་ནི་མ་བྲལ་ན།།
དངོས་པོ་ཡོད་པའི་སྐབས་མི་སྲིད།།
དངོས་པོའང་མེད་པར་འགྱུར་མིན་ཏེ།།
རང་བཞིན་གཉིས་སུ་ཐལ་འགྱུར་ཕྱིར།།

若时未离无实位，则不能成彼法有，
有实亦不能成无，彼自性应成二故。

དེ་ལྟར་འགག་པ་ཡོད་མིན་ཞིང༌།།
དངོས་པོའང་ཡོད་མིན་དེ་ཡི་ཕྱིར།།
འགྲོ་བ་འདི་དག་ཐམས་ཅད་ནི།།
རྟག་ཏུ་མ་སྐྱེས་མ་འགག་ཉིད།།

如无生理亦无灭，彼法亦非实有故，
是故此一切众生，恒时无生亦无灭。

འགྲོ་བ་རྨི་ལམ་ལྟ་བུ་སྟེ།།
རྣམ་པར་དཔྱད་ན་ཆུ་ཤིང་འདྲ།།
མྱ་ངན་འདས་དང་མ་འདས་པའང༌།།
དེ་ཉིད་དུ་ནི་ཁྱད་པར་མེད།།

众生犹如梦幻境，若加观察如芭蕉，
若涅盘若不涅盘，于此性中无差别。

…………(中略)…………

ཇི་ལྟར་དངོས་པོ་མེད་པ་དངོས་པོར་མི་འགྱུར་བ་བཞིན་དུ་དངོས་པོའང་དངོས་པོ་མེད་པར་འགྱུར་བ་མིན་ཏེ། དངོས་པོ་ཡོད་པ་གང་གི་ཚེ་དངོས་པོ་མེད་པའི་རང་བཞིན་དུ་གྱུར་ན་དེའི་ཚེ་དངོས་པོ་གཅིག་ཉིད་རང་བཞིན་གཉིས་སུ་ཐལ་བར་འགྱུར་བའི་ཕྱིར་རོ། །

如同无实不会变为实物般，实物亦不会成为无物。某时，若有实之物成为无实物之自性，彼时于一物之上应成立二自性故。

དེ་ལྟར་འགག་པ་ཡོད་པ་མིན་ཞིང༌། དངོས་པོའང་ཡོད་པ་མིན་པ་དེ་ཡི་ཕྱིར། འགྲོ་བ་མ་ལུས་པ་འདི་དག་ཐམས་ཅད་ནི། དུས་རྟག་ཏུ་མ་སྐྱེས་པ་དང་མ་འགག་པ་ཉིད་དེ། འགྲོ་བ་ལྔའི་འཁོར་བར་རྨི་ལམ་ལྟ་བུར་འཁོར་བ་སྟེ། དེ་ལ་རྣམ་པར་དཔྱད་ན་ཆུ་ཤིང་དང་འདྲ་བར་སྙིང་པོ་མེད་པ་ཉིད་ཡིན་ནོ། །ཆོས་ཐམས་ཅད་མ་སྐྱེས་པ་དང་མ་འགགས་པ་དེའི་ཕྱིར་མྱ་ངན་ལས་འདས་པ་དང་མ་འདས་པའང༌། དེ་ཁོ་ན་ཉིད་དུ་ནི་ཁྱད་པར་ཅི་ཡང་མེད་དོ། །

如无生理亦无灭，彼法亦非实有故。是故此一切众生，恒时无生亦无灭。五趣轮回如梦般流转，若对其进行审查，犹如芭蕉般，无有坚实。一切法不生、不灭，故涅槃亦或不涅槃，其真实性无有差别。

摘录自：གཞན་ཕན་སྣང་བ། 贤遍囊瓦 - བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་སྤྱོད་པ་ལ་འཇུག་པ་ལས། ཤེས་རབ་ཀྱི་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པའི་ལེའུ་སྟེ་དགུ་པའོ།། །།《入菩萨行论》第九品智慧（初稿待润）

谛闲法师于大势至菩萨圣诞开示念佛法门:
　　今日是大势至菩萨圣诞良辰。示大势至菩萨所修之念佛三昧法门。是谓应时应机之谈也。楞严第二十四圆通章云。尔时大势至法王子。与其同伦。五十二菩萨。即从座起。顶礼佛足。而白佛言。我忆往昔恒河沙劫。有佛出世。名无量光。十二如来。相继一劫。其最后佛。名超日月光。彼佛教我念佛三昧。譬如有人。一专为忆。一人专忘。如是二人。若逢不逢。或见非见。此以普通人喻佛念众生。众生不念佛也。一人专忆者。喻佛常念众生。一人专忘者。喻人常不念佛。故佛虽常在世间度生。故云若逢或见。众生虽生佛世。与佛同时。不肯念佛。故曰不逢非见。二人相忆。二忆念深。如是乃至从生至生。同于形影。不相乖异。此喻众生念佛也。佛念众生。众生念佛。故云二人相忆。如是佛度生。生念佛。乃至从生至生。喻如形影相随。无时或异也。次以母子喻。十方如来。怜念众生。如母忆子。此以喻合喻。合上佛念众生也。如儿子之往他乡也。其为母者。或倚门而长望。或兀坐而恒思。或废寝而忘餐。或停梭而罢织。其念子之情。可谓深且切矣。佛念众生之心。亦复如是。此喻众生不肯念佛。佛亦无可如何耳。若子逃逝。虽忆何为者。喻不孝之子一出其门。或为货殖之所绊。或为美妇之所系。无时念及母在家中。此喻众生不肯念佛。故云虽忆何为。言子若忆母。如母忆时者。此喻孝顺之子。身虽在外。无时不念母在家中。营事既毕。即便回家。承事老母。故云母子历生。不相违远。此喻众生念佛。要如母忆子一般。故云若众生心。忆佛念佛。现前当来。必定见佛。言现前见佛者。或于念佛定中见。或于夜间梦中见。俱名现前见也。言当来见者。或是临命终时。阿弥陀佛亲垂接引。或是往生七宝池中。华开见佛。皆名当来见也。言必定者。众生果能忆佛念佛。功不虚弃。必定能见佛也。即此念佛法门。便是胜妙方便。但得见弥陀。何愁不开悟。故云不假方便。自得心开。言如染香人。身有香气者。此喻众生念佛。即心即佛。譬如染香之人。其身自然而有香气故此念佛三昧。亦得名曰香光庄严也。势至菩萨自云。我本因地。以念佛心。入无生忍。今于此界摄念佛人。归于净土。此明以因趣果。果后度生。故我等现前大众。若肯忆佛念佛。必蒙势至菩萨摄受往生也。其最后结句云。佛问圆通。我无选择。都摄六根。净念相继。得三摩地。斯为第一。不比彼等诸圣。皆有选择也。
　　且念佛三昧。有三种不同。各有下手工夫。现前大众。不可不知。
　　一者念自佛法门。其下手工夫。祗有一重能所。皆以第六识相应之五别境中慧心所。为能观智。名为妙观察智相应品。以六根性为所观境。
　　如阿那律单选眼根。名反见法门。初于见中。入流亡所。所入既寂。明暗二相。了然不生。此得益之相也。
　　观音选耳根。名反闻法门。初于闻中。入流亡所。所入既寂。动静二相。了然不生。
　　周利槃特迦选鼻根。名反嗅法门。初于嗅中。入流亡所。所入既寂。通塞二相。了然不生。
憍梵钵提选舌根。名反尝法门。初于尝中。入流亡所。所入既寂。甜淡二相。了然不生。
　　毕陵伽婆蹉。选身根。名反触法门。初于触中。入流亡所。所入既寂。离合二相。了然不生。
　　须菩提选意根。名反知法门。初于知中。入流亡所。所入既寂。生灭二相。了然不生。此一种法门。境智俱属于自。故云念自佛也。
　　二者念他佛。亦是一重能所。以六根为能念。诸佛果德为所念。能念属自。所念属他故云。念他佛也。念自佛。全仗自力以了生死。以生死之因。无量无边。若烦恼一丝不断。则生死便不能出。故古德云。少留一爱未全捐。便恐临终被此牵。先须持戒清净。由戒生定。由定发慧。定能伏烦恼。直至三界见思破尽。方能超出分段生死。此念自佛之了生死不易也。念他佛全仗佛力。烦恼不必断。业障不必除。只要愿力恳切。便能横超三界。带业往生。故念他佛。了生死之易也。
　　第三自他俱念佛者。此一种法门。是上根利智所修。必先大开圆解。了知心佛众生。三无差别。自他本自不二。先须识得有两重能所。一者。以妙观察智相应品为能观。以六根性为所观。二者。以六根为能念。以诸佛果德为所念。从此下手念佛。先须缘想。诸佛圣境。然后都摄六根。一心蓦直念去。名为依他境立。唯心观成。俾眼所见者。无非佛相。耳所闻者。无非佛音。鼻所嗅者。无非佛香。舌所宣者。无非佛像。意所缘者。无非佛法。六根所对。无非佛境。此种法门。唯永明等诸大祖师。可以承当。
　　所以永明祖师。昼夜十二时。弥陀十万。更须诵华严经一部。行百八事。此等行径。非泛泛人可以做得也。故莲池大师闻之。尚有疑虑。一日亲自勘验一番。从半夜起来。遂持珠计数。直至晚间。念满十万。中间一息不能昏散。若少有昏沉。即便间断。不能满十万数。可见此种法门。非吾辈所能企及。吾等自知钝根。只好学势至念佛法门。单念他佛最极稳当所谓忆佛念佛。现前当来必定见佛。不假方便。自得心开。故永明祖师。尝以四料简开示学者。一云。有禅有净土。犹如戴角虎。现世为人师。将来作佛祖。此种禅净双修法门。如能做得。固然是好。如其不能。当念他佛。二云。无禅有净土。万修万人去。但得见弥陀。何愁不开悟。故经云。不假方便。自得心开。即此念佛。便是殊胜方便。何必再假余方便耶。三云。有禅无净土。十人九错路。阴境若现前。瞥尔随他去。此在永明大师时候。尚云十人九错。直至于今。又过千余年矣。当云十人十错。吾辈宁不寒心乎。四云。无禅无净土。铁床并铜柱。万劫与千生。没个人依怙。此指大概普通人物。一天到晚。黑地昏天。祗管埋头吃饭。逐利求名。不知修善。不肯念佛。以贪嗔痴。发身口意。造十恶业。三途苦报。只身应受。谁能相代。故曰铁床并铜柱也。今日现前大众。幸有此间诸大居士。建造居士林。提倡念佛法门。每逢初一十五宏开大会。云集大众。同声念佛。此即上体佛心。普渡慈航也。汝等现前大众。应当认真念佛。万勿当面错过。一寸时光。即一寸命光。失人身易。得人身难。此身不向今生度。更向何生度此身。此中念他佛一种法门。虽然是好。必须信愿持名。方为稳当。若无信愿。单念佛名。纵使每日弥陀十万。念到一心不乱。亦不能往生西方极乐世界。何以故。以无信愿故也。譬如有船。设在门前河中。你无心上船。故不得去。弥陀之大愿慈航。亦复如是。阿弥陀佛以四十八愿普度众生。若众生无愿往生。亦不得度。念佛众生。其必信真愿切。方能受度。无愿者。不能往生。若信真愿切。虽散心念佛。亦得往生。因往生愿切故。弥陀要解云。得生与否。全由信愿之有无。品位高下。全由持名之深浅。此千古不易之谈也。汝等不可不知。普贤行愿品云。人到临命终时。一切业障。悉皆现前。一切眷属。悉皆远离。一切诸根。悉皆败坏。唯有愿王。一切时中。引导其前。一刹那中。即得往生极乐世界。故知愿。不可不发也。且道愿如何发。我有念佛仪规。其中有十六句发愿回向之文。当依此文做去。保管一生取办。汝等念佛。不可太快。快则佛号不清。心不至诚。亦不可太缓。缓则容易昏沉。心亦不诚敬。故须念佛要不缓不急。每日定数。至多三万。至少一万。一年三百六十日。日日做到。不可一日间断。正当念佛。要句句分明。字字清彻。从口中念出。耳里收来。名为口耳相传。圣凡不隔。依此念去。最极稳当。到得临命终时。自然感应道交。阿弥陀佛。与诸圣众。不来而来。亲垂接引。念佛行人。不往而往。往生西方。既得往生。便登不退。华开见佛。即闻佛乘。顿开佛慧。然后乘大愿船。回入娑婆苦海。广度有缘。宁不快哉。现前大众各各勉旃。

优陀羡王缘
　　昔优陀羡王。住卢留城。聪明解达。有大智能。其一夫人。名曰有相。姿容奇特。兼有德行。王甚爱敬。情最宠厚。时彼国法。诸为王者。不自弹琴。尔时夫人。恃已爱宠。而白王言。愿为弹琴。我为王舞。王不免意。取琴而弹。夫人即举手而舞。王素善相。见夫人舞。睹其死相。寻即舍琴。惨然长叹。夫人即白王言。如我今者。受王恩宠。敢于曲室。求王弹琴。我自起舞。用共为乐。有何不适。放琴而叹。愿王莫隐。而见告语。时王答言。我之长叹。非尔妇人之所可闻。夫人白言。我今奉王。至诚无二。若有不理。宜应告敕。殷勤不已。王以实答。我之于尔。岂容有异。尔向起舞。死相外现。计其余命。不过七日。由是之故。舍琴而叹。夫人闻已。甚怀忧惧。即白王言如王所说。命不云远。我闻石室比丘尼说。若能信心出家一日必得生天。由是之故。我欲出家。愿王听许。得及道次。时王情重恩爱不息。语夫人言至六日头。乃当听尔出家入道。不相免意。遂至六日。王语夫人。尔有善心。求欲出家。若得生天。必来见我。我乃听尔得使出家。作是誓已。夫人许可。便得出家。受八戒斋。即于其日。多饮石蜜浆。腹中绞结至七日晨。即便命终。乘是善缘。得生天上。即生三念。一念忆本为是何身。二念本缘修何功德。三念现今定是天身。作是念已。具知本缘并与王誓。以先誓故。来诣王所。尔时光明遍满王宫。时王问言。今此光瑞。为是谁耶。愿见告示。时天答言。我是王妇有相夫人。王闻是语。愿来就坐。天答之言。如我今者。观王臭秽。不可亲近。我以先誓。故来见王。王闻是已。心即开悟。而作是言。今彼天者。本是我妇。由有善心。求索入道。出家一日。寻即命终。由是功德。而得生天。神志高远。而见鄙贱。我今何故。而不出家。我曾闻说天一爪甲。直阎浮提。况我一国。何足贪惜。作是语已。立子王军。用嗣王位。出家学道。得阿罗汉。

尔时王军王。统临国已。信用谗佞。不恤国事。优陀羡王。愍念其子并及国人。欲来教化劝令修善。时王军王。闻父将至。踊悦无量。欲敕一切于路往迎。时诸佞臣。畏惧被遣即白王言。如王今者。首戴天冠。坐师子座。师子之座。法无再坐。若迎父王。还复王位。必杀于王。王若立者。须害父王。时王军王。心怀忧愕。疑惑转生。劝谏不已。遂作恶意。募栴陀罗。往杀其父。时栴陀罗。既受募已。到父王所。头面顶礼。而白之言。我之昔来。亦受恩遇于父王所。实无逆心。而今被遣来杀父王。若不加害。必受诛罚。父王答言。我今来者。欲化尔王。岂可爱身使尔被诛。便引项令长十余丈。语栴陀罗。随尔斫截。时栴陀罗。极力斫之。刀不能伤。父王愍故。而借神力。语栴陀罗。尔今为我往语尔王。尔今杀父。复害罗汉。作二逆罪。好加忏悔。可得轻罪。时栴陀罗。既受敕已。举刀复斫。斩父王首。赍向其国。

时王军王。见父头已。颜色不变。知父得道。不贪王位。悔情既生。心怀懊恼。啼哭闷绝。良久乃苏。问栴陀罗父王所说。时栴陀罗。以父王敕。而白于王。尔既杀父。复害罗汉。作是二逆。须好忏悔。闻是语已。倍增断绝。而作是言。今我父王。得罗汉道。有何贪国。而使我杀父。时彼佞臣。惧王加害。而白王言。世界之中。何有罗汉。王信空语。用自苦恼。时王答言。今我父头。死来多日。颜色不变。自非得道。何由有是。又我父时。大臣婆咥师。优波咥师。普皆出家。得罗汉道。种种神变。我等所见。于此涅盘。收骨造塔如今现在。云何道无。佞臣答言。世幻咒术。及以药力。亦能神变。彼二臣者。非是罗汉比。更数日。示王证验。作是语已。便于塔所。造作二孔各置一猫。于塔养食。唤言咥师出。猫出食肉。语令还去。还入于孔。如是教之。猫便调伏。而白王言。今王欲见咥师等耶。愿往共看。王即命驾。往至塔所。时彼佞人。便唤咥师出来。猫即出孔。语令还去。猫便入孔。王既见已。迷心遂盛。任意所作。不信罪福。

时王出军。游戏回还。于其路次。而见尊者迦栴延。端坐静处。坐禅入定。时王见之。便生恶心。手自把土。用坌尊者。语左右言。尔等为我各各以土坌迦栴延。于时土聚。遂没尊者。有一大臣。信心三宝。于后而至。闻见斯事。极大懊恼。即为尊者。除去其土。复语诸人。有念我者。而除此土。尔时尊者。坐琉璃宝窟。神仪鲜泽。无污坌色。大臣欢喜。头面礼足。白尊者言。今王无道。作是恶逆。善恶必报。何得无患。尊者答言。却后七日。天当雨土满其城内。积为土山。王及人民。尽皆覆灭。大臣闻已。心怀忧恼。即以白王。又自设计。造作地道。出向城外。七日既满。天雨香华珍宝衣服。于其城内无不欢喜。佞臣白王。而今此瑞。皆由王德。无智之人。反生诽谤。云当雨土。而获珍宝。如此诳惑。前后非一。恶缘之后。闻有善瑞。皆来云集。时城四门。冥缘力故。尽下铁关。逃隐无地。天便雨土。满城山积。而彼大臣。共有心者。地道而出。向尊者所。而白之言。感惟此城。一日覆没。雨土成山。君民并命。先有何缘。同受此害。尔时尊者。语大臣言。谛听谛听当为尔说。乃往过去若干劫。时于其国内。有长者女。住于楼上。清朝洒扫。除弃扫粪置比丘头。不知忏悔。会得好夫。尔时诸女。而问女言。尔作何缘。得此良匹。时女答言。更无异事。由我扫楼。坌比丘头。由是之故。值遇好壻。诸女闻已谓如其言竞共聚土。用坌比丘。由是业缘。普受斯报。

作是语已。共功德天。向花氏城。自昔以来。卢留城而与彼城。迭互盛衰。此国既灭。彼城复盛。由是之故。而尊者等。向花氏城。好音声长者于其界首。供养尊者。尔时长者。素自殷富。尊者到家。财宝丰溢。殊胜于前。既至城已。尊者迦栴延。而白佛言。好音声长者。有何因缘。有好音声。巨富无量。财宝盈溢。佛言。乃往过去。有一长者。日日遣人。请五百辟支佛。就家设食。而彼使人。常将狗往。会有事缘不得往请。狗依时节。独诣僧坊。向僧而吠。时辟支佛等。而作是言。俗内多事。脱能过忘。向狗来吠。以唤我等。即便相将。诣长者家。尔时长者。甚大欢喜。如法供养。尔时长者。我身是也。尔时使人。阿那律是。尔时狗者。好音长者是。由是之故。世世好声。而多财宝。是故智者。应于福田所勤力供养。《杂宝藏经》