࿑ དེ་རིང་ས་ག་ཟླ་བའི་ཡར་ཚེས་བཅོ་ལྔ་ཉིན་ནི་ང་ཚོ་ནང་པ་སངས་རྒྱས་པ་ཞིག་ལ་མཚོན་ན་ཆེད་དཀོན་པའམ་ལོ་གཅིག་དུས་གཅིག་གི་དུས་ཆེན་གསུམ་འཛོམས་ཀྱི་ཉིན་མོ་ཞིག་ཡིན་ཏེ། རྒྱ་ཆེན་རོལ་པ་ལས་ལྷུམས་ཞུགས་ཀྱི་དུས་ཆེན་ཡིན་པར་གསུངས། མངོན་བྱུང་གི་མདོ་ལས། མངོན་པར་བྱང་ཆུབ་པའི་དུས་ཆེན་ཡིན་པར་གསུངས། མྱང་འདས་ཆེན་པོ་ལས། མྱ་ངན་ལས་འདས་པའི་དུས་ཆེན་ཡིན་པར་གསུངས་སོ།། དེ་ཡང་།
ས་གའི་ཡར་ཚེས་བཅོ་ལྔ་ལ།།
ལྷུམས་ཞུགས་བྱང་ཆུབ་མྱང་འདས་ཏེ།།
རྣམ་གསུམ་འཛོམས་པའི་དུས་ཡིན་ནོ།།
ཅེས་ཚིགས་སུ་བཅད་པའོ།།
དེར་བརྟེན་དེ་རིང་གི་ཉིན་མོ་འདིར་དགེ་སྒྲུབ་སྡིག་སྤངས་ཅི་ནས་ཀྱང་འབད་པར་འཚལ་ཞེས་སྐུལ་མ་ཞུས་པའོ།།

今天是萨嘎达瓦半月初十五，对于我们佛教徒来讲今天是一年一度最为殊胜的节日，是佛陀腹怀、成道、涅盘的三大吉祥的节日，因此今日请尽量断除恶业并行善，修持善根。

- སྐུ་འཁྲུངས་པ། -
དང་པོ་དགའ་ལྡན་ལྷ་ཡི་ཡུལ་ནས་བྱོན། །
རྒྱལ་པོའི་ཁབ་ཏུ་ཡུམ་གྱི་ལྷུམས་སུ་ཞུགས། །
ལུམྦི་ནི་ཡི་ཚལ་དུ་ཐུབ་པ་བལྟམས། །
བཅོམ་ལྡན་ལྷ་ཡི་ལྷ་ལ་ཕྱག་འཚལ་ལོ། །
太子降生后，不需人扶，自己便能行走，他向东南西北四方各走起步。沙时，大地涌出七朵金色莲花。太子站在莲花上观视四方，一手指天，一手指地，说：＂天上天下，为我独尊。＂这就是众生的怙主—释迦牟尼佛。
- སངས་རྒྱས་པ།-
སུམ་བཅུ་རྩ་ལྔའི་དགུང་ལོར་ཉེར་བབས་དུས། །
ས་ག་ཟླ་བའི་བཅོ་ལྔའི་ཐུན་དྲུག་གི། །
ཐ་མར་བླ་མེད་བྱང་ཆུབ་འདུད་རྩིའི་བཅུད། །
ཐུགས་ཀྱི་དཔལ་བེར་གཏམས་ལ་གསོལ་བ་འདེབས། །

就在一个菩提树下知道了四谛十六行相，也解脱了生老病死之苦的根源，得到了二障清净，二智圆满！
- མྱ་ངན་ལས་འདས་པ། -
ཝཱ་ར་ཎཱ་སིར་ཆོས་ཀྱི་འཁོར་ལོ་བསྐོར། །
ཛེ་ཏའི་ཚལ་དུ་ཆོ་འཕྲུལ་ཆེན་པོ་བསྟན། །

རྩྭ་མཆོག་གྲོང་དུ་དགོངས་པ་མྱ་ངན་འདས། །

ཐུགས་ནི་ནམ་མཁའ་འདྲ་ལ་ཕྱག་འཚལ་ལོ། །

南无本释迦牟尼佛讲了八万四千的法宝，成道的弟子也很多。师尊想让众生们知道这轮回当中只有生老病死之苦，因此就要圆寂了

一个修行人听了因果布施的道理，对禅师说：“等我有钱以后，一定广修供养，做一些济世救人的事业”。

禅师：等你有钱以后再行布施，那你永远不会有钱，也不会布施。

修行者：为什么呢，师傅?

禅师：因为富有从布施中来呀!

修行者：我很贫穷，连饭都吃不饱，该怎么办呢，师傅?

禅师：饿了，等有了在吃。行嘛？

修行者：不行，那还不饿死啊？

禅师：真明白布施的道理了，就不会等。哪怕什么都没有，也会到山上采些花和果子来供养三宝，或用劳动所得进行布施。

不要等！人生无常，此时生，不知何时死。要做就不能等。即使一生都没有钱，也努力争取，以此心诚，故能满愿。尽心尽力，以自己的能力而真诚行持。布施是基于世间法的出世间法。

真实的布施心出来，如同如来。穷的原因为吝啬，就是只有自我。若想成为大富者，必然要心胸广阔，怀摄天下。无论是什么众生，只要种了富贵之因，必然就会得到富贵的果。

因果不择生，如同大地含养万类。

等有了钱，未必会能真诚供养。佛，要的不是供养，而是因供养而能解脱的你！就是说，一切都是给自己做的。有一块，能全部捐出就是满善。

有一块，说少而不去行善，等真有了一百万，未必会去真诚的做。一切都是给自己做，都是利益自己的！

真智慧者，不求无因之果。

真明白者，信受奉行！

结语 ：

愚者总在找借口，

智者总在找机会。

抛开《红楼梦》一众角色的悲惨结局，仅从性格方面进行探讨，私以为，ej会更代湘黛一点。
一个是枕霞旧友，一个是潇湘妃子；一个是“香梦沉酣”的海棠花，一个是“风露清愁”的木芙蓉。一样的才高八斗，一样的寄人篱下。
史湘云心直口快，洒脱不羁，咋咋呼呼的样子常惹的一众姐妹笑得花枝乱颤，可不是与her的快乐小狗属性不谋而合；而林黛玉的多愁善感，倒也能与hj的敏感、细致相配。
浅扒相似点：
1.湘黛出场便是睡在一张床上，可不是曹公在暗表“她俩合该就是这么好”么！→我的cp天下第一配！
2.因着相同的身世、更甚的才情、被夺去的关注，湘云少不了对黛玉的“误解”，不着分寸的玩笑话没少开，但黛玉这时却展现了极大的宽容，对于这些玩笑，她要么是沉默以对，要么就温柔的调笑回去；唯一一次对湘云展示了犀利的言辞，还是宝玉那多此一举的“替人着想”——两姐妹在此之前都互丟颜色暗示不在意了你自己蠢笨多想还要自以为细致入微？当然，虽然后来两人又复归生气了，但到底都是对着那个顽石泄愤哈哈哈→hj从不对her说重话，但是她骂别人可谓是酣畅淋漓，字字珠玑。
3.接2再举例，史湘云醉卧芍药裀那节极尽唯美浪漫，那份天真自由可不就是黛玉最推崇的魏晋风流；后面众人拈花名签，黛玉戏谑“不如把’夜深’（花睡去）改成’石凉’二字更妙”，她可不是觉着湘云此举真真可爱极了，不然怎么会如此快就轻柔的调笑起来了→插一句，立志于猫塑狗塑双方的你们肯定都觉得对方很可爱吧。
4.湘黛最高光的互动便是月夜对诗了，也是后四十回里语调最不沉重的一节，此时二人命运已经极尽相似，惺惺相惜之感早已无需言明。无论是“分曹尊一令，射覆听三宣”的轻快，还是“寒塘渡鹤影，冷月葬花魂”的凄婉，都是极妙的工对，她懂她，也将她的情绪收拾的妥妥当当→湘云爽朗却不失细腻，怕黛玉愁绪蔓延便就止了对诗；her又何尝不是对hj的情绪有着相同的敏锐察觉，总能给予hj最需要的慰藉。
综上，出于浪漫自由的角度，比起心思深沉、面热心冷的宝钗her，毫无城府、喜怒形于色的湘云her才更与黛玉hj相配。比起宝钗的事事周全，也希望黛玉能像她一样在世俗里清绝出尘，我还是更喜欢湘黛的行于云端，“但愿长醉不复醒”的自由。
最后放我产品绝世美颜镇帖