养生先养心-返璞归真、明心见性

以佛修心，以道治身，身心二字合一，就是健康。
为何要以佛修心？
佛教由汉代传入中国，到隋唐完成了本土化进程，不仅形成了天台、华严、法相、净土、密宗、律宗等的局面，而且还援引了孔孟、老庄入禅 ，将对觉悟的终极追求转变为对人心性问题的审视。
禅宗认为人的佛性是众生本来就有的，“凡”和“圣”的区别就在于是否悟到了它。佛在心中，自心即佛，不须向外求索。禅宗把超越一切普度众生的佛一变而为人心本具，外在的超越转向内在的超越。禅宗直觉体悟、凝思寂虑、物我两忘的精神境界，随缘任运的生活态度，淡泊自在、亦庄亦谐的审美情趣，写在诗里、唱在曲中、刻在碑上，一代又一代的血脉相传，印在了华夏子孙的基因中。
佛说“无常”和“无我”，但他强调内心的自省，不仅超越个人，而且“提倡与身合一，包容一切善恶的行为准则，因果报应”，秉持扬善罚恶的社会公德。佛陀的“人生为苦向往彼岸世界”的观点，是对社会和生命的否定，但他也用热情去追求世界。入世燃悟，救度众生。佛以“无明”否定人性，否定现世，趋向净土。追求“悟”的佛性，再从佛性回归“清净”人性，将净土置于现世。
禅宗六祖慧能说：“一念善，智慧即生。”
世间的黑白、人性的善恶，无不是人心之所系。
凡修心者何妨自问：“唯心与目，今何所在？”
佛说觉悟，或说觉悟真知，与道家之“道”亦有相通之处。以心体道，识心成佛。
如何以佛修心呢？
收心入定。一心不乱，则千念万念并为一念。
由定入慧。知止而后有定，定而后能静，静而后能安，安而后能虑，虑而后能得。
**************************
空山无人，沉思独往。
木叶尽脱，石气自青。
羚羊挂角，无迹可寻。
**************************

【 于教界近况有感，分享此旧文 】遍空自解 第04函 ༄༅།།གྲུབ་ཆེན་ཉི་ཟླ་ཀུན་མཛེས་ཀྱི་གསུང་འབུམ་ལས། ཉམས་མགུར་སྐོར་སྐལ་བཟང་ཐར་ལམ་འགོད་པའི་ཕྲིན་ལས་ཞེས་བྱ་བ་བཞུགས་སོ།། 大成就者尼达衮泽文集 · 证道歌 · 善缘安置解脱道之事业

( 阅前导读：佛行事业广大也未必定是善知识，唯求内证功夫是否到位，并有否具备察觉《了不了义法》之正法眼。否则纵然高谈阔论皆与正法不相应，趁势上位，其追随者也容易成为 “非理作意” 之盲目崇拜。)

二十六、断除空谈歌（译注：此标题为后加，据内容而立，方便查询阅览。）

༈ དོན་དམ་རང་སེམས་གཏན་ལ་མ་ཕེབས་པའི། །ཚིག་བཤད་ཁ་འབྱམས་ཅན་ལ་གདམས་པ་ནི། །

自心未曾抉择于胜义，空谈文句之者教诫此：

ན་མོ། གུ་རུ་བུདྡྷ་ཀིརྟི་ཡེ།

南无咕如布达格帝耶（顶礼上师佛名称）！

གྲུབ་པའི་རིག་འཛིན་རྗེ་ལ་ཕྱག་འཚལ་ལོ། ། བདེན་པའི་ཚིག་གིས་བསྐུལ་བའི་སློབ་མའི་ཚོགས། །དྲང་དོན་དུས་གསུམ་ཐོས་པ་རྒྱ་ཆེ་ཡང་། །ངེས་དོན་ཡེ་ཤེས་མ་རྟོགས་ལོང་བ་ཡིན། ། སངས་རྒྱས་ཀུན་གྱི་མཚན་དཔེ་བགྲངས་ཤེས་ཀྱང་། །རང་སེམས་སངས་རྒྱས་མ་ཤེས་བླུན་རྨོངས་ཡིན། །ཆོས་སྒོ་བརྒྱད་ཁྲི་བཞི་སྟོང་བགྲངས་ཤེས་ཀྱང་། །རྩ་བ་རང་སེམས་མ་དུལ་གྱོང་པོ་ཡིན། །

成就持明尊主敬顶礼！谛实之语劝请弟子众，
虽然广闻三时不了义，不悟了义智慧乃盲人。
虽知细说诸佛相随好，不知自心即佛乃愚笨。
虽知八万四千妙法门，不调根本自心乃粗人。

རྒྱུད་ལུང་ཐ་སྙད་ཀུན་ལ་མཁས་གྱུར་ཀྱང་། །རང་སེམས་གཞི་རྩ་མ་ཆོད་སྟོང་འབྱམས་ཡིན། །འཇིག་རྟེན་སྲིད་པ་རྩིས་ཀྱིས་བགྲངས་ཤེས་ཀྱང་། །སྡུག་བསྔལ་བདེ་བསྒྱུར་མ་ཤེས་སྡུག་རྒན་ཡིན། །ལས་འབྲས་དཀར་པོ་དགེ་བཅུ་སྨྲ་ཤེས་ཀྱང་། །མི་དགེ་ལས་ཚོགས་མ་སྤངས་ནག་པོ་ཡིན། །བསོད་ནམས་ཚོགས་བསགས་ལོ་རྒྱུས་མང་ཤེས་ཀྱང་། །ལོངས་སྤྱོད་མཆོད་སྦྱིན་མ་ཤེས་ཡི་དྭགས་ཡིན། །

虽然善巧密续诸名言，不决自心根本乃顽空。
虽知计量世间三有法，不知苦转安乐乃苦人。
虽能讲说十善白业果，不断十不善业乃恶人。
虽知积聚福德众事迹，不知供施受用乃饿鬼。

འདུལ་ཁྲིམས་ཉིས་བརྒྱ་ལྔ་བཅུ་བགྲངས་ཤེས་ཀྱང་། །རྩ་བ་བསྲུང་དུ་མ་ཤེས་སྡོམ་ཉམས་ཡིན། །ཕར་ཕྱིན་དྲུག་གི་ཆོས་དེ་སྨྲ་ཤེས་ཀྱང་། །དྲི་མ་རྣམ་དྲུག་མ་དག་དུག་སྡོང་ཡིན། །ཟ་ཐབས་སྨན་པས་སྨན་རྒྱུད་མང་འབོགས་ཀྱང་། །གཞན་ཕན་དགེ་སྨན་མ་ཤེས་ཚོང་པ་ཡིན། །བསླབ་གསུམ་ཆོས་སྐད་མཐོ་འདོན་མང་ཤེས་ཀྱང་། །སྨོན་འཇུག་སེམས་བསྐྱེད་མ་འབྱོངས་ཐེག་དམན་ཡིན། །

虽可数说二百五十戒，不知守护根本即毁戒。
虽能讲说六波罗蜜法，六种垢染未净乃毒树。
医生虽传众多医药诀，不知利他善药乃商人。
虽能高谈三学众法语，愿心发心未熟乃小乘。

མཚན་ཉིད་ཡོན་ཏན་རྒྱ་མཚོ་རྩོད་ཤེས་ཀྱང་། །རྩ་བ་མཐའ་གཉིས་མ་དག་མུ་སྟེགས་ཡིན། །བདག་མེད་སངས་རྒྱས་རྣམས་ཀྱི་ལུང་བགྲངས་ཀྱང་། །བདག་འཛིན་རྩ་བ་མ་ཆོད་འགོང་པོ་ཡིན། །མ་རྟོགས་སེམས་ཅན་འཁྲུལ་གཞི་བགྲངས་ཤེས་ཀྱང་། །འཁྲུལ་པ་དབྱིངས་སུ་མ་ཞིག་གསོན་འདྲེ་ཡིན། །ཀུན་རྫོབ་ལྷ་ཡི་མཚན་དཔེ་བགྲངས་ཤེས་ཀྱང་། །ལྷ་ཡང་རང་སྣང་མ་ཤེས་ལེ་ལོ་ཡིན། །

虽善辩论法相功德海，根本二边未断乃外道。
虽能数说无我佛教言，我执根本未断乃妖魔。
虽知未悟众生错乱事，未于法界灭乱乃活鬼。
虽知世俗本尊诸相好，不知尊即自现乃懒惰。

སྣང་སྲིད་འཁོར་འདས་ཆོས་ལ་མཁས་གྱུར་ཀྱང་། །བྱང་ཆུབ་སྙིང་པོ་མ་ཐོབ་ལག་སྟོང་ཡིན། །ཚིག་གི་ལམ་ལ་མཁའ་ལྟར་རྒྱ་ཆེ་ཡང་། །གཡོ་མེད་དོན་ལ་འགགས་ན་བློ་སྡུག་ཡིན། །ཉོན་མོངས་བརྒྱད་ཁྲི་བཞི་སྟོང་བགྲངས་ཤེས་ཀྱང་། །རྩ་བ་དུག་ལྔ་མ་ཐུལ་བདུད་སེམས་ཡིན། ཆོས་དབྱིངས་ཡེ་ཤེས་ལྟ་བ་ཤེས་ཟེར་ཡང་། །འོད་གསལ་མ་བུ་མ་འདྲེས་དུད་འགྲོ་ཡིན། །

虽然善巧万有轮涅法，不证菩提宝藏乃赤贫。
虽于文句广博似善巧，不动妙义若障乃苦慧。
虽知八万四千烦恼名，根本五毒未伏即魔心。
虽谓了知法界体智见，光明母子未会即傍生。

མེ་ལོང་ཡེ་ཤེས་ལྟ་བ་ཤེས་ཟེར་ཡང་། །གདུག་རྩུབ་ཞེ་སྡང་མ་གྲོལ་དུག་སྦྲུལ་ཡིན། །མཉམ་ཉིད་ཡེ་ཤེས་ལྟ་བ་ཤེས་ཟེར་ཡང་། །རང་མཐོ་ང་རྒྱལ་མ་ཞིག་རྒྱལ་འགོང་ཡིན། །སོར་རྟོག་ཡེ་ཤེས་ལྟ་བ་ཤེས་ཟེར་ཡང་། །ཞེན་འཛིན་ཆགས་པ་མ་གྲོལ་བྱ་གསེབ་ཡིན། །བྱ་གྲུབ་ཡེ་ཤེས་ལྟ་བ་ཤེས་ཟེར་ཡང་། །མི་བཟོད་ཕྲག་དོག་མ་གྲོལ་ཁྱི་མོ་ཡིན། །

虽谓了知大圆镜智见，凶狠嗔恚未解乃毒蛇。
虽谓了知平等性智见，我慢高山未毁乃魔王。
虽谓了知妙观察智见，贪执欲爱未解乃种鸟。
虽谓了知成所作智见，难忍嫉妒未解乃母狗。

དེ་བཞིན་གདམས་པ་རྣམ་གྲངས་མང་ཡོད་ཀྱང་། །ཕན་པའི་སེམས་ཀྱིས་ཉུང་ངུ་ཙམ་ཞིག་གདམས། །དད་ལྡན་སློབ་མའི་ཚོགས་ཀྱི་ཤེས་པར་མཛོད། །ཚིག་གི་ཁ་འབྱམས་སྤང་བའི་གདམས་པ་འདི། །སློབ་བུ་ཀརྨ་དོན་ལྡན་གཙོར་མཛད་པའི། །སྐྱེས་བུ་མང་པོས་ཡང་ཡང་བསྐུལ་པའི་ངོར། །སྤྲང་རྒན་པདྨའི་མིང་གིས་བརྗོད་པ་ཡི། །དགེ་བས་མཁའ་མཉམ་སེམས་ཅན་ཐམས་ཅད་ཀྱི། །སྐྱོན་བྲལ་ཡོན་ཏན་ཐམས་ཅད་རྒྱས་པར་ཤོག།

如此教授虽仍有多门，以饶益心暂说此少许，
具信弟子诸众请善知！断除文句空话此教诫，
弟子噶玛顿珠等为首，众多士夫数数劝请故，
老丐名为“邓登”所撰著，此善愿诸量等虚空众，
远离过失一切功德增！

《太上感应篇》心得分享10-2-82
《文钞》
“诸恶莫作”二句，乃三世诸佛之略戒经，切勿浅视，当从举心动念处审察。若能推致其极，尚可以上成佛道，况其余福慧果位乎哉!

诸恶莫作，众善奉行。大师讲，这是佛法中的略戒，简单的戒法，或者说是戒律的纲领。简单到八个字时，还能说是略戒，这不能代表戒律了吗？

当然戒律在人天程度，就是断恶修善这件事，小乘有小乘的戒律，大乘有大乘的戒律。前者是后者的基础，没有前者，后者你做不到，故称“后后胜前前”。后者包括了前面的内容，越往后越高级。初学者很难做到后者，能做到前者就很不错了。到了后面的修行，初学也变成老修了，这个时候，你能得定，成就了定共戒，再往后修，你开悟了，得到道共戒。这都是持戒的程度很高级了。

定中有戒，道中当然更有戒了。定是制心一处，心思没有散乱了，身口意不动了，当然不出戒律范围。戒是保证你修道的，戒当然没有脱离道，它在道中。定是修道的核心，通过定你更能接近道，能得道。

定是什么？是制心一处，心能定在一处，不再散乱了，没有烦恼了。初步的烦恼，就是自私自利，对立，成见等，以及贪瞋痴慢疑，这是有鼻子有眼的事情。再往上修，就不是这样的形式了，这时你的思、念、内心思想，很多很多，就像尘沙一样多。实际上修前面时，并不是没有这些东西，只是心粗，观察不到罢了。前面的见思惑伏住，后面的尘沙惑，越来越清楚。

这两项伏住不难，再往后修可就难了，怎么也看不见有什么了，观察不到了，可就是修不成功。后面是无明惑，几乎谁也观察不到，太微细了，这时的修行，十分难，难就难在看不到烦恼，看不到障碍是什么了。

这时早就经过戒律这一关了，远远超过了。戒律是最初保证你修行不偏离大航向的准绳。什么是大航向，就是自性性德。这两句话，就是自性性德在初学人身上的事情，简单的戒律，“诸恶莫作，众善奉行”。

人天法中的戒律，就是断恶修善，这个大纲领。佛法基础是这个，没有这个基础，后面你没有资格学。比如你受戒时，和尚问你，十善能做到吗？你说还不能。老和尚讲，你先回家学十善，等能做到时，再来受持三归五戒。十善是三皈五戒的基础，没有十善的基础，你受持三皈五戒，做不到。何必只要形式，不要实质呢。

十善是善法，也就是断恶修善成功了的样子。善法你都没有修成功，你怎么有能力持戒呢？戒和善法在事相上是一样的，善法你做不到，戒你也做不到。善法做到做不到，没有破戒一事，戒可就不一样了。没做到有一层问题，破戒又有一层问题，都对自己是伤害。戒律功德比善法功德高，但也不容易受持。做到的不难，难的做不到。

我们不想深入研究戒律，只是在此大致介绍一下。有些事不说不知道，说明白又很费口舌。这都是佛法很浅的常识，我们在我们能接受的层面来说，断恶修善是人天法，也是我们常说的普及教育。

能教导人们知道断恶修善，什么是善什么是恶，就可以了。大公无私是善，自私自利是恶；不对立是善，对立是恶；你有一肚子想法看法是恶，没有想法看法是善；没有贪瞋痴慢疑是善，有是恶。这些在佛法中，都是初级的善恶，人们能接受的东西。

大公无私与自私自利不难理解，小到家庭，大到团体，都在这件事上能统一见解。除非你一点也不能承担，不能做大事。对立也不难理解，你好对立，你的仇人太多，矛盾很容易激化，你的前途就很有限了，上水泊梁山容易。领导敢用你吗？能把团队带偏。你见解太多，成见太多，你能处理什么事？谁愿意和你相处？成见越少，对立越少，这是人才，领导愿意使用你，重视你，提升你，这才会有前途。

这些都很少，烦恼轻了，智慧也很不一般了。若是贪瞋痴慢疑都很轻，那你的前途一片光明，这都接近阿罗汉的智慧了，非常非常了不起了。大概人类一生都没有见过这种人，除非你有特殊因缘。

佛法的内容与世间法的内容不太一样，非常精华，非常有智慧。佛是真语者，实语者。

喜欢，请转发点赞，让更多人看到。