故不登高山，不知天之高也；不临深溪，不知地之厚也；不闻先王之遗言，不知学问之大也。干、越、夷、貉之子，生而同声，长而异俗，教使之然也。诗曰：“嗟尔君子，无恒安息。靖共尔位，好是正直。神之听之，介尔景福。”神莫大于化道，福莫长于无祸。
吾尝终日而思矣，不如须臾之所学也；吾尝跂而望矣，不如登高之博见也。登高而招，臂非加长也，而见者远；顺风而呼，声非加疾也，而闻者彰。假舆马者，非利足也，而致千里；假舟楫者，非能水也，而绝江河。君子生非异也，善假于物也。

《劝学》 《སློབ་སྐུལ།》མུ་མཐུད། ༤

故不登高山，不知天之高也；不临深溪，不知地之厚也；不闻先王之遗言，不知学问之大也。干、越、夷、貉之子，生而同声，长而异俗，教使之然也。诗曰：「嗟尔君子，无恒安息。靖共尔位，好是正直。神之听之，介尔景福。」神莫大於化道，福莫长於无祸。
དེས་ན་རི་མཐོན་པོར་མ་འཛེགས་ན་གནམ་གྱི་མཐོ་ཚད་དང་། ས་དོག་མོའི་རོང་དུ་མ་འཛུལ་ན་ས་ཡི་མཐུག་ཚད་མི་ཤེས་ཤིང་། སྔོན་གྱི་ས་སྐྱོང་དག་གི་ཞལ་ཆེམས་མ་ཤེས་ན་ཤེས་རྒྱའི་ཚད་འཇལ་བར་མི་ནུས་སོ།། ཧཱིང་། ཡཱེ། ཡཱིས། མཱོ་དག་གི་གསར་སྐྱེས་བྱིས་པའི་ངུ་སྒྲ་འདྲ་ནའང་ཆེར་སྐྱེས་རྗེས་མི་འདྲ་བ་ནི་སློབ་གསོ་མ་མཚུངས་པས་ལགས། 《སྙན་གཞུང་》ལས།

“སྐྱེས་མཆོག་ཁྱོད་ནི་དལ་གཡེང་མ་བྱས་པར།།
འགན་འཁྲིར་བརྩི་ཞིང་གཞུང་དྲང་སྤྱོད་བཟང་སྐྱོང་།།
དེ་ལྟར་མཛད་ན་ལྷས་ཀྱང་བདེ་ཆེན་སྟེར།།”
བསམ་བློའི་བློ་སྦྱོང་ལས་ཀུན་སྤྱོད་ལ་ཤུགས་རྐྱེན་ཐེབས་པ་སྟོབས་ཆེ་ཞིང་། ནད་མེད་བདེ་ཐང་ལས་བསོད་ནམས་ཆེ་བ་མེད་དོ།། https://t.cn/z8A5weZ

《蜀道难》[唐]李白²
问君西游何时还？畏途巉岩不可攀。但见悲鸟号古木，雄飞雌从绕林间。又闻子规啼夜月，愁空山。蜀道之难，难于上青天，使人听此凋朱颜！连峰去天不盈尺，枯松倒挂倚绝壁。飞湍瀑流争喧豗，砯崖转石万壑雷。其险也如此，嗟尔远道之人胡为乎来哉！
剑阁峥嵘而崔嵬，一夫当关，万夫莫开。所守或匪亲，化为狼与豺。朝避猛虎，夕避长蛇；磨牙吮血，杀人如麻。锦城虽云乐，不如早还家。蜀道之难，难于上青天，侧身西望长咨嗟！