གཉིས་པ་ཆོས་ཀྱི་བདག་མེད་སྒོམ་ཚུལ་ལ། ལུས་དྲན་པ་ཉེ་བར་བཞག་པ་སྒོམ་ཚུལ། ཚོར་བ་དྲན་པ་ཉེ་བར་བཞག་པ་སྒོམ་ཚུལ། སེམས་དྲན་པ་ཉེ་བར་བཞག་པ་སྒོམ་ཚུལ། ཆོས་དྲན་པ་ཉེ་བར་བཞག་པ་སྒོམ་ཚུལ་དང་བཞི་ལས། དང་པོ་ལའང་ལུས་སྤྱིར་བརྟགས་པ། ཡན་ལག་བྱེ་བྲག་ཏུ་བརྟགས་པ། དེས་ན་ལུས་ལ་ཆགས་པ་སྤོང་དགོས་པར་བསྟན་པ་དང་གསུམ་ལས།

（癸）二：修法无我之理分四：一、修身念住之理；二、修受念住之理；三、修心念住之理；四、修法念住之理（子）一：修身念住之理分三：一、总观身；二、观支分；三、需断除于身贪执

དང་པོ་ནི། གལ་ཏེ་འདི་ལྟར་ཡན་ལག་ཅན་གྱི་ལུས་བདག་ཏུ་འཛིན་པའི་ཡུལ་ཡིན་ནོ་སྙམ་པ་ལ་བཤད་པ།

（丑）一：总观身
宣说若思此具支分之身执为我之有境

ལུས་ནི་རྐང་པ་བྱིན་པ་མིན།།
བརླ་དང་རྐེད་པའང་ལུས་མ་ཡིན།།
ལྟོ་དང་རྒྱབ་ཀྱང་ལུས་མིན་ཏེ།།
བྲང་དང་དཔུང་པའང་ལུས་མ་ཡིན།།

此身非足亦非胫，髋髀腰膂亦非身，
身既非腹亦非背，胸肩二者亦非身。

རྩིབ་ལོགས་ལག་པའང་ལུས་མིན་ཏེ།།
མཆན་ཁུང་ཕྲག་པའང་ལུས་མ་ཡིན།།
ནང་ཁྲོལ་རྣམས་ཀྱང་དེ་མིན་ལ།།
མགོ་དང་མགྲིན་པའང་ལུས་མིན་ན།།
འདི་ལ་ལུས་ནི་གང་ཞིག་ཡིན།།

身非胁肋亦非手，肩腋二者亦非身，
身非内脏诸脏腑，头颈二者亦非身，
此中言身是何物？

གལ་ཏེ་ལུས་འདི་ཐམས་ཅད་ལ།།
ཕྱོགས་རེ་ཡིས་ནི་གནས་འགྱུར་ན།།
ཆ་རྣམས་ཆ་ལ་གནས་འགྱུར་མོད།།
དེ་རང་ཉིད་ནི་གང་ན་གནས།།

若言身依一切支，各于其处而安住，
诸分住各支分处，彼分自体住何处？

གལ་ཏེ་བདག་ཉིད་ཀུན་གྱི་ལུས།།
ལག་སོགས་རྣམས་ལ་གནས་ན་ནི།།
ལག་སོགས་དེ་དག་ཇི་སྙེད་པ།།
དེ་སྙེད་ཀྱི་ནི་ལུས་སུ་འགྱུར།།

若我自性一切身，住于手等一切处，
尽其手等诸数量，应有尔许之身体。

ཕྱི་དང་ནང་དུ་ལུས་མེད་ན།།
ཇི་ལྟར་ལག་སོགས་ལ་ལུས་ཡོད།།
ལག་སོགས་རྣམས་ལས་གཞན་མེད་ན།།
དེ་ནི་ཇི་ལྟར་ཡོད་པ་ཡིན།།

倘若内外皆无身，手等之上身何有？
手等之外无彼体，彼等何有应成无。

དེས་ན་ལུས་མེད་ལག་སོགས་ལ།།
རྨོངས་པ་ཡིས་ནི་ལུས་བློར་འགྱུར།།
དབྱིབས་སུ་བཀོད་པའི་ཁྱད་པར་གྱིས།།
ཐོ་ཡོར་ལ་ནི་མི་བློ་བཞིན།།

是故无身于手等，以愚痴力起身想，
形状安立差别故，如于石垛起人想。

ཇི་སྲིད་རྐྱེན་ཚོགས་དེ་སྲིད་དུ།།
ལུས་ནི་སྐྱེས་བུ་ལྟར་སྣང་བ།།
དེ་བཞིན་ཇི་སྲིད་ལག་སོགས་ལ།།
དེ་ཡོད་དེ་སྲིད་དེར་ལུས་སྣང༌།།

乃至诸缘聚会时，尔时身如士夫现，
如是手等因缘会，尔时彼亦如身现。

…………(中略)…………

དེ་ལྟར་རྣམ་པར་དཔྱད་པ་ན་ཕྱི་དང་ནང་དུ་ལུས་གྲུབ་པ་མེད་ན། ཇི་ལྟར་ཏེ་རྣམ་པ་གང་གིས་ལག་པ་སོགས་ལ་ལུས་དེ་ཡོད་པར་འགྱུར། ལག་པ་ལ་སོགས་པ་རྣམས་ལས་གཞན་མེད་ན། ལུས་ཞེས་བྱ་བ་དེ་ནི་ཇི་ལྟར་ཡོད་པ་ཡིན། དེས་ན་ལུས་མེད་ཀྱང་ལག་པ་ལ་སོགས་པ་རྣམས་ལ། རྨོངས་པ་མ་རིག་པ་ཡི་དབང་གིས་ནི་ལུས་ཀྱི་བློར་འགྱུར་རོ། །དཔེར་ན་ལག་པ་དང་རྐང་པ་ལ་སོགས་པའི་དབྱིབས་སུ་བཀོད་པའི་ཁྱད་པར་གྱིས། ཐོ་ཡོར་ལ་ནི་མི་ཡི་བློ་འབྱུང་བ་བཞིན་དུ་སྐབས་སུ་བབ་པ་ལ་ཡང་ཡིན་ནོ་ཞེས་པའི་དོན་ནོ། །ཇི་སྲིད་དུ་ས་ལ་སོགས་པའི་ཁམས་དྲུག་དང༌། རེག་པ་ལ་སོགས་པའི་རྟེན་སྐྱེ་མཆེད་དྲུག་དང་ཡིད་ཀྱི་ཉེ་བར་རྒྱུ་བ་བཅོ་བརྒྱད་ཀྱི་བདག་ཉིད་ལས་ལ་རག་ལས་པའི་རྐྱེན་ཚོགས་པ་དེ་སྲིད་དུ། ལུས་ནི་དོན་དམ་པར་སྟོང་ཡང་ཡོངས་སུ་བརྟགས་པའི་རང་བཞིན་གྱི་སྐྱེས་བུ་སྟེ་གང་ཟག་ལྟར་སྣང་བ་དང་ཐ་སྙད་ཀྱང་བྱེད་དོ། །དེ་བཞིན་དུ་ཇི་སྲིད་ལག་པ་ལ་སོགས་པ་ལ། རྐྱེན་ཚོགས་པ་དེ་ཡོད་པ་དེ་སྲིད་དུ་དེར་རྟོག་པའི་དབང་གིས་ལུས་སུ་སྣང་ཡང་དོན་དམ་པ་ནི་མ་ཡིན་ནོ། །

如此分析，内外身体既不存在，那么手怎么会存在身体呢？若无与手等异体之身，所谓身怎么成立呢？是故虽然无有身，以愚痴冥昧之故，将手等认为是身。譬如，由于石垛放置的特征像人等形状，而对它生起是人的想法一样。乃至从地等六界、触等所依六处、意之十八近取因之自性中的粗因聚合，身谛实中虽为空性，但遍计所执性的士夫，显现为补特伽罗，于名言中亦如是。同样，乃至手等之因聚合，此期间以对彼分别之增上力故，手亦显现为身体，此非谛实。

摘录自：༈ སྔ་འགྱུར་མཐོ་སློབ་མདོ་སྔགས་རིག་པའི་འབྱུང་གནས་གླིང་གི་སྒྲིག་གཞི་རྩ་ཁྲིམས་ཆེན་པོ་བཞུགས་སོ།། 前译高等学院显密明源洲建制大纲 མདོ་འོག་མ་ལོ་རིམ་དང་པོ། 下部显宗一年级 གཞན་ཕན་སྣང་བ། 贤遍囊瓦 - བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་སྤྱོད་པ་ལ་འཇུག་པ་ལས། ཤེས་རབ་ཀྱི་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པའི་ལེའུ་སྟེ་དགུ་པའོ།། །།《入菩萨行论》第九品智慧（初稿待润）

《清静经》经文称：“众生所以不得真道者，为有妄心；

既有妄心，即惊其神；既惊其神，即著万物；

既著万物，即生贪求；既生贪求，即是烦恼。

既是烦恼妄想，忧苦身心，便遭浊辱，流浪生死，常沉苦海，永失真道。”

由此可见，众生烦恼忧虑而不得真道的根本原因，在于心不清静而生妄求外物之心，因此修道之要在于澄心遣欲，去除妄心而恢复清静真心。故经文云：“人能常清静，天地悉皆归。

内观心性

“夫人神好清而心扰之，人心好静而欲牵之。常能遣其欲而心自静，澄其心而神自清，自然六欲不生，三毒消灭。”

进而言之，所谓修心遣欲，就是以观想的方法，了悟世间万物及众生身心皆空幻不真。

经云：“能遣之者，内观其心，心无其心；

外观其形，形无其形；远观其物，物无其物。

三者既悟，唯见于空。”

—— 真正活着的人是独行的，对人对事有独到的见解，不以物喜不以己悲。当你行至水穷处，会坐看云起时的飘逸。

—— 人活一世，没有谁能改变生老病死以及突发灾难，也没有谁能活得随心所欲。所以就要和无常相处和遗憾相伴。如果我们这种状态算活着，就被动的接受这一切，真性情，真自我！所谓的真正身心自由之人，其实并不存在。人这一辈子就是在这真真假假中活着，太真太累太假恶心，有人在经历中坚强了自己，有人在奢望中迷失自己。而生命则是一呼一吸，但生活却是磨练修心，也许有一天，我们终于明白了，在你出生那刻就已背上了枷锁，可生在凡尘世界，又有谁能真正解脱过！生命无所谓长短，宽窄，能抓住的只有现在。许多人与事过去的早就过去，哪怕在你的心里过不去，也都已经过去。而未来还没到来，可无论怎样煎熬一切都会过去，百年之后你我都将会归为尘土。

—— 而人生的迷人之处就在于，高潮会将低潮取代，欢喜会将恐惧赶走。还有，就是永远不变的爱。