宣化上人：提婆达多生生世世都是帮助释迦牟尼佛成就道业|每天一段《法华经》
法华经、楞严经与华严经并称经中之王。不入法华，不知佛恩之浩瀚。法华经共有二十八品，前十四品是说一乘之因，后十四品是说一乘之果；也可说前十四品是开权显实，后十四品是开近显远，都是说最上乘法。
这部《妙法莲华经浅释》，是由宣化上人在美国万佛圣城讲演，以最浅显的方式，解释经中的每一字句，非常适合初中学人藉由此经浅释，一窥法华经成佛之殿堂。
宣化上人《妙法莲华经浅释》· 提婆达多品第十二
提婆达多，也是佛的一个堂弟，他专门反对佛，及佛所做的一切事情。有人说他与佛是冤家，有仇恨、有怨。不是！释迦牟尼佛的成佛，就是提婆达多帮助他成的；不单帮助他一世，提婆达多生生世世都是帮助释迦牟尼佛成就道业。不过是帮助的道路不同，他是在相反的道路上来帮助佛；所谓“逆助”，不是“顺助”。怎么叫逆助？好像现在有一个人发心修道，另有一个人，一天到晚就给他麻烦，不是骂他一顿，就是诮他一顿，再不然就给他一点苦头吃，总而言之，总给他麻烦，这正是从反面来考验。
还记得果某问我说：“我若试验人可以不可以？”我说：“不可以！你要是证得果了，知道一试验他，他就成道了，那可以的；你若没有证果，就不要试验人！”你若试验人，人家也要试验你；你试验人，人受不了了，就堕落；人家试验你，你也受不了了，也堕落了。
提婆达多就不同，提婆达多的境界是不可思议的，他的神通和佛是一样大的，所以他来反面帮助佛。从这一品就知道了，释迦牟尼佛成佛，是过去听提婆达多给他讲《法华经》，他才到现在成佛。
“提婆达多”这个名字是什么意思呢？提婆达多是梵语，翻译为天热。因为他在世的时候，专门从反面来帮助人，令人心里都觉得热恼；这是以因缘为名──以“天热”的因缘，就起的这个名字。提婆达多为什么这么样子反面来帮助佛成道业？这也有一个因缘，现在我先讲一讲这个因缘。
在过去，有一位大富长者，名须檀。这须檀长者富有奇珍，有七种宝贝，是很富有的。他有个儿子叫须摩提。后来这须檀长者他太太死了，又讨一个小老婆，这二太太又生了一个儿子，叫修毗耶。生了这小儿子，这个须檀长者已经老了；等小儿子大约十八、九岁，年纪不太大时，他就死了。爸爸死了，这两兄弟就要分家，要分财产。须摩提一想，我要是分给他一半，那我不就少了吗？就想了一个方法。想什么方法呢？
须摩提就对修毗耶说：“灵鹫山那地方很好玩的，我们到那山上去玩一玩！”修毗耶说：“好哇！我早就想到那地方去！”两兄弟商量好了，就一起去。到那地方，就往山上走，走到高山的涧，须摩提就把这个小弟弟给推到山涧里。这一摔，头也摔碎、骨头也摔烂了；须摩提又用石头把他的身体打了很多块，给弄死了。他把家产全都占了。
须摩提是谁呢？你不要以为释迦牟尼佛就尽做好事，他也杀过人的，就是释迦牟尼佛。修毗耶是谁呢？就是提婆达多。他们的爸爸须檀长者是谁呢？就是阿阇世王。你记得他母亲韦提希？阿阇世王把他父亲圈到七道门的监狱里边，就是这个王。因为提婆达多和释迦牟尼佛生生世世都有种种的关系、种种的因缘，所以释迦牟尼佛成佛了，提婆达多也还来给他麻烦。
这一品，不是说这一些事情，是说的提婆达多帮助释迦牟尼佛成佛。可以说是怨憎会苦，但是不叫怨憎会苦，这叫“怨憎会乐”。怎么乐呢？释迦牟尼佛是提婆达多越反对他，他越欢喜，所以这不是怨；因为不是怨，所以他们生生世世都生在一处，大家互相帮助。若是怨，好像两个人不相和，你往那边走、他往那边走，越走越远，不会走在一起；所以这证明不是怨。
尔时，佛告诸菩萨及天人四众，吾于过去无量劫中，求法华经，无有懈倦；于多劫中，常作国王，发愿求于无上菩提，心不退转。
这一段经文是说释迦牟尼佛在过去生中，为求无上菩提，布施外财、内财、一切所有，都为求法而作布施。
尔时，佛告诸菩萨及天人四众：当尔之时，说完了〈见宝塔品〉之后，释迦牟尼佛又是不问自说，告诉一切诸菩萨，和天上的天人、人间的人，以及比丘僧、比丘尼、优婆塞、优婆夷这四众弟子。佛说，吾于过去无量劫中，求法华经，无有懈倦：我在过去很久以前，无量无量劫那个时候，为了求这《妙法莲华经》，想明白其中的道理，我没有一时一刻懒惰过。懈，是懈怠；倦，是疲倦，就懒惰了。只要有讲《法华经》，我就一定要去听，一定不错过机会。
于多劫中，常作国王：在这种很长很长这么许多的劫里边，我常做国王。发愿求于无上菩提，心不退转：我发大乘的愿，求无上的菩提道，心里头不退转。
为欲满足六波罗蜜，勤行布施，心无吝惜，象马七珍、国城妻子、奴婢仆从、头目髓脑、身肉手足，不惜躯命。
为欲满足六波罗蜜：为了想要满足这六种的波罗蜜的法门，勤行布施，心无吝惜：我殷勤而去行布施。无论布施什么，我心里也都不吝惜。布施什么呢？象马七珍、国城妻子、奴婢仆从：我把所有的象、最值钱的马，还有金、银、琉璃、玻璃、砗磲、赤珠、玛瑙这七种的宝贝，或者把我的国家、城池，甚至于把太太、儿子也布施给人，所用的工人、奴婢、仆从，只要其他的人有所需要，我都布施给人。仆从，就是跟着他做工人的。以上是属于外财，这身外之财可以作布施。
还有内财，是什么呢？头目髓脑、身肉手足：自己的头、眼目、脑、骨髓，还有这身体和所有的肉，或者手、或者足。不惜躯命：不爱惜自己的身体、不爱惜自己的生命，只要有人需要，我就布施给他。这是属于内财外边的财布施、内里的财也布施，只要有人用得着，我就作布施。以上所说，这都是一种布施。
释迦牟尼佛为着行圆满六波罗蜜，所以把依报也舍了、正报也舍了，依、正二报都一起舍，舍得连自己也没有了。像这样子，这才是真正布施波罗蜜。
什么叫持戒波罗蜜？就是止恶防非，防止七支的过错。七支，就是身三、口四；身三，是杀、盗、淫；口四，是绮语、妄言、恶口、两舌，合起来就叫七支。在这七支都不犯，这就叫一个“戒”，这是第二度。
忍辱波罗蜜，什么叫忍辱？忍，是一种强忍；辱，就是人污辱你。强忍，就是根本忍不了了，又能勉强来忍；打骂不还报，这叫强忍。打骂不回报，就是有人打你，你也不和他对打、不反打他；有人骂你，你也不骂他、不还报；这就是忍。如果有人打你一拳，你也踢回去一脚，这谈不到忍辱。如果他打你一个耳光子，打你嘴巴这边，你应该再叫他再打那边，两边都叫他打；为什么？如果单打这一边，那边不打，那边就会生一种妒忌的，所以两边都叫他打。打完了，还不反打这个人；这就是忍。
精进波罗蜜，就是你无论做什么事情，都是有始有终。你不能做事做得有始无终──开始做得很高兴的，等到做了一个时期，就不愿意做了，那是无终。你有始有终，这就是精进波罗蜜。
什么叫做禅定波罗蜜？禅定，就是四禅八定。四禅，就是初禅、二禅、三禅、四禅。
到初禅的境界上，你的气没有了，就像死了似的，呼吸气断了。他若到初禅，你把他埋到地里边三天三宿，他也不会死的；就像瑜伽，有功夫的，可以埋到地里头三个钟头不死。你若到初禅境界上，埋在地里，不要说三天三宿，埋多久也不会死的。有的人若说他证得初禅，先把他埋上看一看！如果埋上，他不死，这证明他到初禅了；要是埋上会死，那他是没到呢！
到二禅的境界上，人这个脉搏停止没有了。在初禅，呼吸断了，脉还有的；可是二禅这种境界，真像死人一样，脉都断了，心也不跳了──有心跳也少少的，只有一点点。
三禅不单脉断了，念虑也都断了、都不生了；那个时候，真不打妄想了。在第三禅，念是停止住了，止念了，但是没有断；到第四禅，念断了、没有了，到了舍念清净地。
初禅又叫离生喜乐地，离开这种的烦恼，而生出一种快乐，但这时候还没有定呢。第二禅又叫定生喜乐地，有一种定了。第三禅又叫离喜妙乐地，离开有喜的念，而生出一种妙乐。第四禅又叫舍念清净地。
八定，是除了这四禅之外，再加上空无边处定、识无边处定、无所有处定、非非想处定。四禅八定，这是禅定波罗蜜。
般若波罗蜜，就是没有争了。为什么有斗争？就因为没有真正的智慧、真正的般若；若有真正的智慧，就不会斗争了。
这都是在小乘里边三藏教的教义，有这样的讲法。讲起这个六度，多得不得了，很多很多种讲法，每一度又有十利。
六波罗蜜的义理很多，现在用六波罗蜜和十善来讲。由不杀生、不偷盗、不邪淫、不妄语，这就是一种布施度、布施波罗蜜；不两舌，这就是一个持戒波罗蜜；不恶口，这就是忍辱波罗蜜；不绮语，这就是精进波罗蜜；不贪、不瞋，这就是禅定波罗蜜；不邪见，这就是般若波罗蜜。这以十善，来配这六波罗蜜。
又者，六波罗蜜又有三种的讲法：
（一）对治：第一，布施就是对治悭贪；悭贪就是不舍得，布施就是舍。第二，持戒就是对治毁犯，对治你犯法、犯戒。第三，忍辱就是对治瞋恨。第四，精进就是对治懈怠，你就不懒惰。第五，禅定就是对治散乱。第六，般若就是对治愚痴。
（二）相生：就是舍家持戒，把家庭舍了、把太太也舍了，就是持戒。持戒时，遇辱则忍，遇着污辱的事情就应该忍；忍完了，你就会精进。精进了，你会调五根，就是调和眼、耳、鼻、舌、身；把五根都调和了，它就都不作怪、都听你的招呼，就是有定了。这五根调伏了，你就知道这法界性；知法界，就是般若。所以这是相生的讲法。
（三）果报：你布施，就能得到富贵、有财宝的果报。你若持戒律，就得到诸根具足的果报，不会瞎眼睛，不会瘸，也不会或者没有手了，或者没有腿，或者六根不全──眼、耳、鼻、舌、身、意六根都不具足。你若能忍辱，就能得到容色端正，你相貌生得就会很圆满、很美丽的。为什么他丑陋？因为他前生什么也不忍，所以就丑陋了。你能精进，就能得到大势力，有很大的力量。你若禅定，就能得到寿命安考──寿命很长的，愿意活多大年纪都可以的。般若得到的果报，就是辩才无碍，得到会讲、会说。
法华经、楞严经与华严经并称经中之王。不入法华，不知佛恩之浩瀚。法华经共有二十八品，前十四品是说一乘之因，后十四品是说一乘之果；也可说前十四品是开权显实，后十四品是开近显远，都是说最上乘法。
这部《妙法莲华经浅释》，是由宣化上人在美国万佛圣城讲演，以最浅显的方式，解释经中的每一字句，非常适合初中学人藉由此经浅释，一窥法华经成佛之殿堂。
宣化上人《妙法莲华经浅释》· 提婆达多品第十二
提婆达多，也是佛的一个堂弟，他专门反对佛，及佛所做的一切事情。有人说他与佛是冤家，有仇恨、有怨。不是！释迦牟尼佛的成佛，就是提婆达多帮助他成的；不单帮助他一世，提婆达多生生世世都是帮助释迦牟尼佛成就道业。不过是帮助的道路不同，他是在相反的道路上来帮助佛；所谓“逆助”，不是“顺助”。怎么叫逆助？好像现在有一个人发心修道，另有一个人，一天到晚就给他麻烦，不是骂他一顿，就是诮他一顿，再不然就给他一点苦头吃，总而言之，总给他麻烦，这正是从反面来考验。
还记得果某问我说：“我若试验人可以不可以？”我说：“不可以！你要是证得果了，知道一试验他，他就成道了，那可以的；你若没有证果，就不要试验人！”你若试验人，人家也要试验你；你试验人，人受不了了，就堕落；人家试验你，你也受不了了，也堕落了。
提婆达多就不同，提婆达多的境界是不可思议的，他的神通和佛是一样大的，所以他来反面帮助佛。从这一品就知道了，释迦牟尼佛成佛，是过去听提婆达多给他讲《法华经》，他才到现在成佛。
“提婆达多”这个名字是什么意思呢？提婆达多是梵语，翻译为天热。因为他在世的时候，专门从反面来帮助人，令人心里都觉得热恼；这是以因缘为名──以“天热”的因缘，就起的这个名字。提婆达多为什么这么样子反面来帮助佛成道业？这也有一个因缘，现在我先讲一讲这个因缘。
在过去，有一位大富长者，名须檀。这须檀长者富有奇珍，有七种宝贝，是很富有的。他有个儿子叫须摩提。后来这须檀长者他太太死了，又讨一个小老婆，这二太太又生了一个儿子，叫修毗耶。生了这小儿子，这个须檀长者已经老了；等小儿子大约十八、九岁，年纪不太大时，他就死了。爸爸死了，这两兄弟就要分家，要分财产。须摩提一想，我要是分给他一半，那我不就少了吗？就想了一个方法。想什么方法呢？
须摩提就对修毗耶说：“灵鹫山那地方很好玩的，我们到那山上去玩一玩！”修毗耶说：“好哇！我早就想到那地方去！”两兄弟商量好了，就一起去。到那地方，就往山上走，走到高山的涧，须摩提就把这个小弟弟给推到山涧里。这一摔，头也摔碎、骨头也摔烂了；须摩提又用石头把他的身体打了很多块，给弄死了。他把家产全都占了。
须摩提是谁呢？你不要以为释迦牟尼佛就尽做好事，他也杀过人的，就是释迦牟尼佛。修毗耶是谁呢？就是提婆达多。他们的爸爸须檀长者是谁呢？就是阿阇世王。你记得他母亲韦提希？阿阇世王把他父亲圈到七道门的监狱里边，就是这个王。因为提婆达多和释迦牟尼佛生生世世都有种种的关系、种种的因缘，所以释迦牟尼佛成佛了，提婆达多也还来给他麻烦。
这一品，不是说这一些事情，是说的提婆达多帮助释迦牟尼佛成佛。可以说是怨憎会苦，但是不叫怨憎会苦，这叫“怨憎会乐”。怎么乐呢？释迦牟尼佛是提婆达多越反对他，他越欢喜，所以这不是怨；因为不是怨，所以他们生生世世都生在一处，大家互相帮助。若是怨，好像两个人不相和，你往那边走、他往那边走，越走越远，不会走在一起；所以这证明不是怨。
尔时，佛告诸菩萨及天人四众，吾于过去无量劫中，求法华经，无有懈倦；于多劫中，常作国王，发愿求于无上菩提，心不退转。
这一段经文是说释迦牟尼佛在过去生中，为求无上菩提，布施外财、内财、一切所有，都为求法而作布施。
尔时，佛告诸菩萨及天人四众：当尔之时，说完了〈见宝塔品〉之后，释迦牟尼佛又是不问自说，告诉一切诸菩萨，和天上的天人、人间的人，以及比丘僧、比丘尼、优婆塞、优婆夷这四众弟子。佛说，吾于过去无量劫中，求法华经，无有懈倦：我在过去很久以前，无量无量劫那个时候，为了求这《妙法莲华经》，想明白其中的道理，我没有一时一刻懒惰过。懈，是懈怠；倦，是疲倦，就懒惰了。只要有讲《法华经》，我就一定要去听，一定不错过机会。
于多劫中，常作国王：在这种很长很长这么许多的劫里边，我常做国王。发愿求于无上菩提，心不退转：我发大乘的愿，求无上的菩提道，心里头不退转。
为欲满足六波罗蜜，勤行布施，心无吝惜，象马七珍、国城妻子、奴婢仆从、头目髓脑、身肉手足，不惜躯命。
为欲满足六波罗蜜：为了想要满足这六种的波罗蜜的法门，勤行布施，心无吝惜：我殷勤而去行布施。无论布施什么，我心里也都不吝惜。布施什么呢？象马七珍、国城妻子、奴婢仆从：我把所有的象、最值钱的马，还有金、银、琉璃、玻璃、砗磲、赤珠、玛瑙这七种的宝贝，或者把我的国家、城池，甚至于把太太、儿子也布施给人，所用的工人、奴婢、仆从，只要其他的人有所需要，我都布施给人。仆从，就是跟着他做工人的。以上是属于外财，这身外之财可以作布施。
还有内财，是什么呢？头目髓脑、身肉手足：自己的头、眼目、脑、骨髓，还有这身体和所有的肉，或者手、或者足。不惜躯命：不爱惜自己的身体、不爱惜自己的生命，只要有人需要，我就布施给他。这是属于内财外边的财布施、内里的财也布施，只要有人用得着，我就作布施。以上所说，这都是一种布施。
释迦牟尼佛为着行圆满六波罗蜜，所以把依报也舍了、正报也舍了，依、正二报都一起舍，舍得连自己也没有了。像这样子，这才是真正布施波罗蜜。
什么叫持戒波罗蜜？就是止恶防非，防止七支的过错。七支，就是身三、口四；身三，是杀、盗、淫；口四，是绮语、妄言、恶口、两舌，合起来就叫七支。在这七支都不犯，这就叫一个“戒”，这是第二度。
忍辱波罗蜜，什么叫忍辱？忍，是一种强忍；辱，就是人污辱你。强忍，就是根本忍不了了，又能勉强来忍；打骂不还报，这叫强忍。打骂不回报，就是有人打你，你也不和他对打、不反打他；有人骂你，你也不骂他、不还报；这就是忍。如果有人打你一拳，你也踢回去一脚，这谈不到忍辱。如果他打你一个耳光子，打你嘴巴这边，你应该再叫他再打那边，两边都叫他打；为什么？如果单打这一边，那边不打，那边就会生一种妒忌的，所以两边都叫他打。打完了，还不反打这个人；这就是忍。
精进波罗蜜，就是你无论做什么事情，都是有始有终。你不能做事做得有始无终──开始做得很高兴的，等到做了一个时期，就不愿意做了，那是无终。你有始有终，这就是精进波罗蜜。
什么叫做禅定波罗蜜？禅定，就是四禅八定。四禅，就是初禅、二禅、三禅、四禅。
到初禅的境界上，你的气没有了，就像死了似的，呼吸气断了。他若到初禅，你把他埋到地里边三天三宿，他也不会死的；就像瑜伽，有功夫的，可以埋到地里头三个钟头不死。你若到初禅境界上，埋在地里，不要说三天三宿，埋多久也不会死的。有的人若说他证得初禅，先把他埋上看一看！如果埋上，他不死，这证明他到初禅了；要是埋上会死，那他是没到呢！
到二禅的境界上，人这个脉搏停止没有了。在初禅，呼吸断了，脉还有的；可是二禅这种境界，真像死人一样，脉都断了，心也不跳了──有心跳也少少的，只有一点点。
三禅不单脉断了，念虑也都断了、都不生了；那个时候，真不打妄想了。在第三禅，念是停止住了，止念了，但是没有断；到第四禅，念断了、没有了，到了舍念清净地。
初禅又叫离生喜乐地，离开这种的烦恼，而生出一种快乐，但这时候还没有定呢。第二禅又叫定生喜乐地，有一种定了。第三禅又叫离喜妙乐地，离开有喜的念，而生出一种妙乐。第四禅又叫舍念清净地。
八定，是除了这四禅之外，再加上空无边处定、识无边处定、无所有处定、非非想处定。四禅八定，这是禅定波罗蜜。
般若波罗蜜，就是没有争了。为什么有斗争？就因为没有真正的智慧、真正的般若；若有真正的智慧，就不会斗争了。
这都是在小乘里边三藏教的教义，有这样的讲法。讲起这个六度，多得不得了，很多很多种讲法，每一度又有十利。
六波罗蜜的义理很多，现在用六波罗蜜和十善来讲。由不杀生、不偷盗、不邪淫、不妄语，这就是一种布施度、布施波罗蜜；不两舌，这就是一个持戒波罗蜜；不恶口，这就是忍辱波罗蜜；不绮语，这就是精进波罗蜜；不贪、不瞋，这就是禅定波罗蜜；不邪见，这就是般若波罗蜜。这以十善，来配这六波罗蜜。
又者，六波罗蜜又有三种的讲法：
（一）对治：第一，布施就是对治悭贪；悭贪就是不舍得，布施就是舍。第二，持戒就是对治毁犯，对治你犯法、犯戒。第三，忍辱就是对治瞋恨。第四，精进就是对治懈怠，你就不懒惰。第五，禅定就是对治散乱。第六，般若就是对治愚痴。
（二）相生：就是舍家持戒，把家庭舍了、把太太也舍了，就是持戒。持戒时，遇辱则忍，遇着污辱的事情就应该忍；忍完了，你就会精进。精进了，你会调五根，就是调和眼、耳、鼻、舌、身；把五根都调和了，它就都不作怪、都听你的招呼，就是有定了。这五根调伏了，你就知道这法界性；知法界，就是般若。所以这是相生的讲法。
（三）果报：你布施，就能得到富贵、有财宝的果报。你若持戒律，就得到诸根具足的果报，不会瞎眼睛，不会瘸，也不会或者没有手了，或者没有腿，或者六根不全──眼、耳、鼻、舌、身、意六根都不具足。你若能忍辱，就能得到容色端正，你相貌生得就会很圆满、很美丽的。为什么他丑陋？因为他前生什么也不忍，所以就丑陋了。你能精进，就能得到大势力，有很大的力量。你若禅定，就能得到寿命安考──寿命很长的，愿意活多大年纪都可以的。般若得到的果报，就是辩才无碍，得到会讲、会说。
ངེས་དོན་ཕྱག་རྒྱ་ཆེན་པོའི་སྨོན་ལམ། 大手印愿文
ན་མོ་གུ་རུ།
南无格日
བླ་མ་རྣམས་དང་ཡི་དམ་དཀྱིལ་འཁོར་ལྷ། །
上师本尊坛城诸圣众，
ཕྱོགས་བཅུ་དུས་གསུམ་རྒྱལ་བ་སྲས་དང་བཅས། །
十方三世诸佛及佛子，
བདག་ལ་བརྩེར་དགོངས་བདག་གི་སྨོན་ལམ་རྣམས། །
悲念于我于我所发愿，
ཇི་བཞིན་འགྲུབ་པའི་མཐུན་འགྱུར་བྱིན་རླབས་མཛོད། །
助令如意成就祈加持。
བདག་དང་མཐའ་ཡས་སེམས་ཅན་ཐམས་ཅད་ཀྱི། །
我及无边有情之所作，
བསམ་སྦྱོར་རྣམ་དག་གངས་རི་ལས་སྐྱེས་པའི།
离三轮垢身心清净业，
འཁོར་གསུམ་རྙོག་མེད་དགེ་ཚོགས་ཆུ་རྒྱུན་རྣམས། །
如彼雪山深溪所流水，
རྒྱལ་བ་སྐུ་བཞིའི་རྒྱ་མཚོར་འཇུག་གྱུར་ཅིག །
愿皆趋入四身佛海中。
ཇི་སྲིད་དེ་མ་ཐོབ་པ་དེ་སྲིད་དུ། །
乃至未得如此果位时，
སྐྱེ་དང་སྐྱེ་བ་ཚེ་རབས་ཀུན་ཏུ་ཡང༌། །
所有一切生生世世中，
སྡིག་དང་སྡུག་བསྔལ་སྒྲ་ཡང་མི་གྲགས་ཅིང༌། །
不闻罪业苦恼之名号，
བདེ་དགེ་རྒྱ་མཚོའི་དཔལ་ལ་སྤྱོད་པར་ཤོག །
愿常受用善乐之法海。
དལ་འབྱོར་མཆོག་ཐོབ་དད་བརྩོན་ཤེས་རབ་ལྡན། །
具信智慧精进及暇满，
བཤེས་གཉེན་བཟང་བསྟེན་གདམས་པའི་བཅུད་ཐོབ་ནས། །
遇善知识得口授心要，
ཚུལ་བཞིན་བསྒྲུབ་ལ་བར་ཆད་མ་མཆིས་པར། །
如法修持无诸中断障，
ཚེ་རབས་ཀུན་ཏུ་དམ་ཆོས་སྤྱོད་པར་ཤོག །
愿受法乐生生世世中。
ལུང་རིག་ཐོས་པས་མི་ཤེས་སྒྲིབ་ལས་གྲོལ། །
闻圣理量解脱无知障，
མན་ངག་བསམ་པ་ཐེ་ཚོམ་མུན་ནག་བཅོམ། །
思维口授永灭诸疑闇，
སྒོམ་བྱུང་འོད་ཀྱིས་གནས་ལུགས་ཇི་བཞིན་གསལ། །
修生光明如量证实相，
ཤེས་རབ་གསུམ་གྱི་སྣང་བ་རྒྱས་པར་ཤོག །
三种智慧显现愿增长。
རྟག་ཆད་མཐའ་བྲལ་བདེན་གཉིས་གཞི་ཡི་དོན། །
离断常边二谛根之义，
སྒྲོ་སྐུར་མཐའ་བྲལ་ཚོགས་གཉིས་ལམ་མཆོག་གིས། །
离增减边殊胜道资粮，
སྲིད་ཞིའི་མཐའ་བྲལ་དོན་གཉིས་འབྲས་ཐོབ་པའི། །
离轮涅边二利之果胜，
གོལ་འཆུག་མེད་པའི་ཆོས་དང་འཕྲད་པར་ཤོག །
于彼无错谬法愿常遇。
སྦྱང་གཞི་སེམས་ཉིད་གསལ་སྟོང་ཟུང་འཇུག་ལ། །།
净体明空双运之体性，
སྦྱོང་བྱེད་ཕྱག་ཆེན་རྡོ་རྗེའི་རྣལ་འབྱོར་ཆེས། །
能净金刚瑜伽大手印，
སྦྱང་བྱ་གློ་བུར་འཁྲུལ་པའི་དྲི་མ་རྣམས།
所净忽尔迷乱之诸垢，
སྦྱངས་འབྲས་དྲི་བྲལ་ཆོས་སྐུ་མངོན་གྱུར་ཤོག །
愿证净果离垢之法身。
གཞི་ལ་སྒྲོ་འདོགས་ཆོད་པ་ལྟ་བའི་གདེང༌། །
于体离诸增益为定见，
དེ་ལ་མ་ཡེངས་སྐྱོང་བ་སྒོམ་པའི་གནད། །
守护于彼无散为修要，
སྒོམ་དོན་ཀུན་ལ་རྩལ་སྦྱོང་སྤྱོད་པའི་མཆོག །
一切修中此为最胜修，
ལྟ་སྒོམ་སྤྱོད་པའི་གདེང་དང་ལྡན་པར་ཤོག །
愿常具足见行修三要。
ཆོས་རྣམས་ཐམས་ཅད་སེམས་ཀྱི་རྣམ་འཕྲུལ་ཏེ། །
一切诸法为心所变现，
སེམས་ནི་སེམས་མེད་སེམས་ཀྱི་ངོ་བོས་སྟོང༌། །
心本无心心之体性空，
སྟོང་ཞིང་མ་འགགས་ཅིར་ཡང་སྣང་བ་སྟེ། །
空而无灭无所不显现，
ལེགས་པར་བརྟགས་ནས་གཞི་རྩ་ཆོད་པར་ཤོག །
愿善观察于体得定见。
ཡོད་མ་མྱོང་བའི་རང་སྣང་ཡུལ་དུ་འཁྲུལ། །
从本未有自现迷为境，
མི་རིག་དབང་གིས་རང་རིག་བདག་ཏུ་འཁྲུལ། །
由无明故执自明为我，
གཉིས་འཛིན་དབང་གིས་སྲིད་པའི་ཀློང་དུ་འཁྱམས། །
由二执故流转于诸有，
མ་རིག་འཁྲུལ་པའི་རྩད་བདར་ཆོད་པར་ཤོག །
愿断无明迷乱之根源。
ཡོད་པ་མ་ཡིན་རྒྱལ་བས་ཀྱང་མ་གཟིགས། །
一切非有诸佛亦不见，
མེད་པ་མ་ཡིན་འཁོར་འདས་ཀུན་གྱི་གཞི། །
一切非无轮涅众根因，
འགལ་འདུ་མ་ཡིན་ཟུང་འཇུག་དབུ་མའི་ལམ། །
非违非顺双运中观道，
མཐའ་བྲལ་སེམས་ཀྱི་ཆོས་ཉིད་རྟོགས་པར་ཤོག །
愿证离边心体之法性。
འདི་ཡིན་ཞེས་པ་གང་གིས་མཚན་པ་མེད། །
即此云者谁亦难描画，
འདི་མིན་ཞེས་བྱ་གང་གིས་བཀག་པ་མེད། །
非此云者谁亦难遮除，
བློ་ལས་འདས་པའི་ཆོས་ཉིད་འདུས་མ་བྱས། །
此离意识法性之无为，
ཡང་དག་དོན་གྱི་མཐའ་ནི་ངེས་པར་ཤོག །
愿穷究竟正义得决定。
འདི་ཉིད་མ་རྟོགས་འཁོར་བའི་རྒྱ་མཚོར་འཁོར། །
由不知此流转轮回海，
འདི་ཉིད་རྟོགས་ན་སངས་རྒྱས་གཞན་ན་མེད། །
若证此性离此无佛陀，
ཐམས་ཅད་འདི་ཡིན་འདི་མིན་གང་ཡང་མེད། །
一切是此非此皆无有，
ཆོས་ཉིད་ཀུན་གཞིའི་མཚང་ནི་རིག་པར་ཤོག །
愿证法性一切种要义。
སྣང་ཡང་སེམས་ལ་སྟོང་ཡང་སེམས་ཡིན་ཏེ། །
显现是心空者亦是心，
རྟོགས་ཀྱང་སེམས་ལ་འཁྲུལ་ཡང་རང་གི་སེམས། །
明达是心迷乱亦是心，
སྐྱེས་ཀྱང་སེམས་ལ་འགགས་ཀྱང་སེམས་ཡིན་པས། །
生者是心灭者亦是心，
སྒྲོ་འདོགས་ཐམས་ཅད་སེམས་ལ་ཆོད་པར་ཤོག །
愿知一切增损皆由心。
བློས་བྱས་རྩོལ་བའི་སྒོམ་གྱིས་མ་བསླད་ཅིང༌། །
不为作意修观所垢病，
ཐ་མལ་འདུ་འཛིའི་རླུང་གིས་མ་བསྐྱོད་པར། །
亦离世间散乱缠绕风，
མ་བཅོས་གཉུག་མ་རང་བབས་འཇོག་ཤེས་པའི། །
无整安住本体于自然，
སེམས་དོན་ཉམས་ལེན་མཁས་ཤིང་སྐྱོང་བར་ཤོག །
愿得善巧护持修心义。
ཕྲ་རགས་རྟོག་པའི་དབའ་རླབས་རང་སར་ཞི། །
粗细妄念波浪自寂静，
གཡོ་མེད་སེམས་ཀྱི་ཆུ་བོ་ངང་གིས་གནས། །
无乱心之河流自然住，
བྱིང་རྨུགས་རྙོག་པའི་དྲི་མ་དང་བྲལ་བའི། །
亦离昏沉掉举之泥垢，
ཞི་གནས་རྒྱ་མཚོ་མི་གཡོ་བརྟན་པར་ཤོག །
愿得坚固不动禅定海。
བལྟར་མེད་སེམས་ལ་ཡང་ཡང་བལྟས་པའི་ཚེ། །
数数观察无可观心时，
མཐོང་མེད་དོན་ནི་ཇི་བཞིན་ལྷག་གེར་མཐོང༌། །
宛然洞见无可见之义，
ཡིན་མིན་དོན་ལ་ཐེ་ཚོམ་ཆོད་པ་ཉིད། །
永断是耶非耶之疑念，
འཁྲུལ་མེད་རང་ངོ་རང་གིས་ཤེས་པར་ཤོག །
愿自证知无谬自面目。
ཡུལ་ལ་བལྟས་པས་ཡུལ་མེད་སེམས་སུ་མཐོང༌། །།
观察于境见心不见境，
སེམས་ལ་བལྟས་པས་སེམས་མེད་ངོ་བོས་སྟོང༌། །
观察于心心无体性空，
གཉིས་ལ་བལྟས་པས་གཉིས་འཛིན་རང་སར་གྲོལ། །
观察二者二执自解脱，
འོད་གསལ་སེམས་ཀྱི་གནས་ལུགས་རྟོགས་པར་ཤོག
愿证光明心体之实相。
ཡིད་བྱེད་བྲལ་བ་འདི་ནི་ཕྱག་རྒྱ་ཆེ། །
此离意者即是大手印，
མཐའ་དང་བྲལ་བ་དབུ་མ་ཆེན་པོ་ཡིན། །
此离边者即是大中道，
འདི་ནི་ཀུན་འདུས་རྫོགས་ཆེན་ཞེས་ཀྱང་བྱ། །
此摄一切亦名大圆满，
གཅིག་ཤེས་ཀུན་དོན་རྟོགས་པའི་གདེང་ཐོབ་ཤོག །
愿得决信知一知一切。
ཞེན་པ་མེད་པའི་བདེ་ཆེན་རྒྱུན་ཆད་མེད། །
无贪著故大乐续不断，
མཚན་འཛིན་མེད་པའི་འོད་གསལ་སྒྲིབ་གཡོགས་བྲལ། །
无执相故光明离遮障，
བློ་ལས་འདས་པའི་མི་རྟོག་ལྷུན་གྱིས་གྲུབ། །
超于意识任运无分别，
རྩོལ་མེད་ཉམས་མྱོང་རྒྱུན་འཆད་མེད་པར་ཤོག །
愿无间修离勤之修持。
བཟང་ཞེན་ཉམས་ཀྱི་འཛིན་པ་རང་སར་གྲོལ། །
贪著善妙觉受自解脱，
ངན་རྟོག་འཁྲུལ་པ་རང་བཞིན་དབྱིངས་སུ་དག །
迷乱恶念自性法尔净，
ཐ་མལ་ཤེས་པ་སྤང་བླང་བྲལ་ཐོབ་མེད། །
取舍得失平常心原无，
སྤྲོས་བྲལ་ཆོས་ཉིད་བདེན་པ་རྟོགས་པར་ཤོག །
愿证离戏法性之义谛。
འགྲོ་བའི་རང་བཞིན་རྟག་ཏུ་སངས་རྒྱས་ཀྱང༌། །
众生自性虽常为佛性，
མ་རྟོགས་དབང་གིས་མཐའ་མེད་འཁོར་བར་འཁྱམས། །
由不了知无际飘轮回，
སྡུག་བསྔལ་མུ་མཐའ་མེད་པའི་སེམས་ཅན་ལ།
于诸苦痛无边友情众，
བཟོད་མེད་སྙང་རྗེ་རྒྱུད་ལ་སྐྱེ་བར་ཤོག །
愿常生起难忍大悲心。
བཟོད་མེད་སྙིང་རྗེའི་རྩལ་ཡང་མ་འགགས་པའི། །
难忍悲用未灭起悲时，
བརྩེ་དུས་ངོ་བོ་སྟོང་དོན་རྗེན་པར་ཤར། །
体性空义赤裸而显现，
ཟུང་འཇུག་གོལ་ས་བྲལ་བའི་ལམ་མཆོག་འདི། །
此离错谬最胜双运道，
འབྲལ་མེད་ཉིན་མཚན་ཀུན་ཏུ་བསྒོམ་པར་ཤོག །
愿不离此昼夜恒修观。
སྒོམ་སྟོབས་ལས་བྱུང་སྤྱན་དང་མངོན་ཤེས་དང༌། །
由修所生眼等诸神通，
སེམས་ཅན་སྨིན་བྱས་སངས་རྒྱས་ཞིང་རབ་སྦྱང༌། །
成熟有情清净诸佛刹，
སངས་རྒྱས་ཆོས་རྣམས་འགྲུབ་པའི་སྨོན་ལམ་རྫོགས། །
圆满佛陀胜法诸大愿，
རྫོགས་སྨིན་སྦྱངས་གསུམ་མཐར་ཕྱིན་སངས་རྒྱས་ཤོག །
究竟圆成清净愿成佛。
ཕྱོགས་བཅུའི་རྒྱལ་བ་སྲས་བཅས་ཐུགས་རྗེ་དང༌། །
十方佛陀佛子大悲力，
རྣམ་དཀར་དགེ་བ་ཇི་སྙེད་ཡོད་པའི་མཐུས། །
所有一切清净善业力，
དེ་ལྟར་བདག་དང་སེམས་ཅན་ཐམས་ཅད་ཀྱི། །
依于彼力自他清净愿，
སྨོན་ལམ་རྣམ་དག་ཇི་བཞིན་འགྲུབ་གྱུར་ཅིག། །།
愿得如法任运而成就。
ཅེས་ངེས་དོན་ཕྱག་རྒྱ་ཆེན་པོའི་སྨོན་ལམ་ཞེས་བྱ་བ་རྗེ་ཀརྨ་པ་རང་བྱུང་རྡོ་རྗེས་མཛད་པའོ།།
ན་མོ་གུ་རུ།
南无格日
བླ་མ་རྣམས་དང་ཡི་དམ་དཀྱིལ་འཁོར་ལྷ། །
上师本尊坛城诸圣众，
ཕྱོགས་བཅུ་དུས་གསུམ་རྒྱལ་བ་སྲས་དང་བཅས། །
十方三世诸佛及佛子，
བདག་ལ་བརྩེར་དགོངས་བདག་གི་སྨོན་ལམ་རྣམས། །
悲念于我于我所发愿，
ཇི་བཞིན་འགྲུབ་པའི་མཐུན་འགྱུར་བྱིན་རླབས་མཛོད། །
助令如意成就祈加持。
བདག་དང་མཐའ་ཡས་སེམས་ཅན་ཐམས་ཅད་ཀྱི། །
我及无边有情之所作，
བསམ་སྦྱོར་རྣམ་དག་གངས་རི་ལས་སྐྱེས་པའི།
离三轮垢身心清净业，
འཁོར་གསུམ་རྙོག་མེད་དགེ་ཚོགས་ཆུ་རྒྱུན་རྣམས། །
如彼雪山深溪所流水，
རྒྱལ་བ་སྐུ་བཞིའི་རྒྱ་མཚོར་འཇུག་གྱུར་ཅིག །
愿皆趋入四身佛海中。
ཇི་སྲིད་དེ་མ་ཐོབ་པ་དེ་སྲིད་དུ། །
乃至未得如此果位时，
སྐྱེ་དང་སྐྱེ་བ་ཚེ་རབས་ཀུན་ཏུ་ཡང༌། །
所有一切生生世世中，
སྡིག་དང་སྡུག་བསྔལ་སྒྲ་ཡང་མི་གྲགས་ཅིང༌། །
不闻罪业苦恼之名号，
བདེ་དགེ་རྒྱ་མཚོའི་དཔལ་ལ་སྤྱོད་པར་ཤོག །
愿常受用善乐之法海。
དལ་འབྱོར་མཆོག་ཐོབ་དད་བརྩོན་ཤེས་རབ་ལྡན། །
具信智慧精进及暇满，
བཤེས་གཉེན་བཟང་བསྟེན་གདམས་པའི་བཅུད་ཐོབ་ནས། །
遇善知识得口授心要，
ཚུལ་བཞིན་བསྒྲུབ་ལ་བར་ཆད་མ་མཆིས་པར། །
如法修持无诸中断障，
ཚེ་རབས་ཀུན་ཏུ་དམ་ཆོས་སྤྱོད་པར་ཤོག །
愿受法乐生生世世中。
ལུང་རིག་ཐོས་པས་མི་ཤེས་སྒྲིབ་ལས་གྲོལ། །
闻圣理量解脱无知障，
མན་ངག་བསམ་པ་ཐེ་ཚོམ་མུན་ནག་བཅོམ། །
思维口授永灭诸疑闇，
སྒོམ་བྱུང་འོད་ཀྱིས་གནས་ལུགས་ཇི་བཞིན་གསལ། །
修生光明如量证实相，
ཤེས་རབ་གསུམ་གྱི་སྣང་བ་རྒྱས་པར་ཤོག །
三种智慧显现愿增长。
རྟག་ཆད་མཐའ་བྲལ་བདེན་གཉིས་གཞི་ཡི་དོན། །
离断常边二谛根之义，
སྒྲོ་སྐུར་མཐའ་བྲལ་ཚོགས་གཉིས་ལམ་མཆོག་གིས། །
离增减边殊胜道资粮，
སྲིད་ཞིའི་མཐའ་བྲལ་དོན་གཉིས་འབྲས་ཐོབ་པའི། །
离轮涅边二利之果胜，
གོལ་འཆུག་མེད་པའི་ཆོས་དང་འཕྲད་པར་ཤོག །
于彼无错谬法愿常遇。
སྦྱང་གཞི་སེམས་ཉིད་གསལ་སྟོང་ཟུང་འཇུག་ལ། །།
净体明空双运之体性，
སྦྱོང་བྱེད་ཕྱག་ཆེན་རྡོ་རྗེའི་རྣལ་འབྱོར་ཆེས། །
能净金刚瑜伽大手印，
སྦྱང་བྱ་གློ་བུར་འཁྲུལ་པའི་དྲི་མ་རྣམས།
所净忽尔迷乱之诸垢，
སྦྱངས་འབྲས་དྲི་བྲལ་ཆོས་སྐུ་མངོན་གྱུར་ཤོག །
愿证净果离垢之法身。
གཞི་ལ་སྒྲོ་འདོགས་ཆོད་པ་ལྟ་བའི་གདེང༌། །
于体离诸增益为定见，
དེ་ལ་མ་ཡེངས་སྐྱོང་བ་སྒོམ་པའི་གནད། །
守护于彼无散为修要，
སྒོམ་དོན་ཀུན་ལ་རྩལ་སྦྱོང་སྤྱོད་པའི་མཆོག །
一切修中此为最胜修，
ལྟ་སྒོམ་སྤྱོད་པའི་གདེང་དང་ལྡན་པར་ཤོག །
愿常具足见行修三要。
ཆོས་རྣམས་ཐམས་ཅད་སེམས་ཀྱི་རྣམ་འཕྲུལ་ཏེ། །
一切诸法为心所变现，
སེམས་ནི་སེམས་མེད་སེམས་ཀྱི་ངོ་བོས་སྟོང༌། །
心本无心心之体性空，
སྟོང་ཞིང་མ་འགགས་ཅིར་ཡང་སྣང་བ་སྟེ། །
空而无灭无所不显现，
ལེགས་པར་བརྟགས་ནས་གཞི་རྩ་ཆོད་པར་ཤོག །
愿善观察于体得定见。
ཡོད་མ་མྱོང་བའི་རང་སྣང་ཡུལ་དུ་འཁྲུལ། །
从本未有自现迷为境，
མི་རིག་དབང་གིས་རང་རིག་བདག་ཏུ་འཁྲུལ། །
由无明故执自明为我，
གཉིས་འཛིན་དབང་གིས་སྲིད་པའི་ཀློང་དུ་འཁྱམས། །
由二执故流转于诸有，
མ་རིག་འཁྲུལ་པའི་རྩད་བདར་ཆོད་པར་ཤོག །
愿断无明迷乱之根源。
ཡོད་པ་མ་ཡིན་རྒྱལ་བས་ཀྱང་མ་གཟིགས། །
一切非有诸佛亦不见，
མེད་པ་མ་ཡིན་འཁོར་འདས་ཀུན་གྱི་གཞི། །
一切非无轮涅众根因，
འགལ་འདུ་མ་ཡིན་ཟུང་འཇུག་དབུ་མའི་ལམ། །
非违非顺双运中观道，
མཐའ་བྲལ་སེམས་ཀྱི་ཆོས་ཉིད་རྟོགས་པར་ཤོག །
愿证离边心体之法性。
འདི་ཡིན་ཞེས་པ་གང་གིས་མཚན་པ་མེད། །
即此云者谁亦难描画，
འདི་མིན་ཞེས་བྱ་གང་གིས་བཀག་པ་མེད། །
非此云者谁亦难遮除，
བློ་ལས་འདས་པའི་ཆོས་ཉིད་འདུས་མ་བྱས། །
此离意识法性之无为，
ཡང་དག་དོན་གྱི་མཐའ་ནི་ངེས་པར་ཤོག །
愿穷究竟正义得决定。
འདི་ཉིད་མ་རྟོགས་འཁོར་བའི་རྒྱ་མཚོར་འཁོར། །
由不知此流转轮回海，
འདི་ཉིད་རྟོགས་ན་སངས་རྒྱས་གཞན་ན་མེད། །
若证此性离此无佛陀，
ཐམས་ཅད་འདི་ཡིན་འདི་མིན་གང་ཡང་མེད། །
一切是此非此皆无有，
ཆོས་ཉིད་ཀུན་གཞིའི་མཚང་ནི་རིག་པར་ཤོག །
愿证法性一切种要义。
སྣང་ཡང་སེམས་ལ་སྟོང་ཡང་སེམས་ཡིན་ཏེ། །
显现是心空者亦是心，
རྟོགས་ཀྱང་སེམས་ལ་འཁྲུལ་ཡང་རང་གི་སེམས། །
明达是心迷乱亦是心，
སྐྱེས་ཀྱང་སེམས་ལ་འགགས་ཀྱང་སེམས་ཡིན་པས། །
生者是心灭者亦是心，
སྒྲོ་འདོགས་ཐམས་ཅད་སེམས་ལ་ཆོད་པར་ཤོག །
愿知一切增损皆由心。
བློས་བྱས་རྩོལ་བའི་སྒོམ་གྱིས་མ་བསླད་ཅིང༌། །
不为作意修观所垢病，
ཐ་མལ་འདུ་འཛིའི་རླུང་གིས་མ་བསྐྱོད་པར། །
亦离世间散乱缠绕风，
མ་བཅོས་གཉུག་མ་རང་བབས་འཇོག་ཤེས་པའི། །
无整安住本体于自然，
སེམས་དོན་ཉམས་ལེན་མཁས་ཤིང་སྐྱོང་བར་ཤོག །
愿得善巧护持修心义。
ཕྲ་རགས་རྟོག་པའི་དབའ་རླབས་རང་སར་ཞི། །
粗细妄念波浪自寂静，
གཡོ་མེད་སེམས་ཀྱི་ཆུ་བོ་ངང་གིས་གནས། །
无乱心之河流自然住，
བྱིང་རྨུགས་རྙོག་པའི་དྲི་མ་དང་བྲལ་བའི། །
亦离昏沉掉举之泥垢，
ཞི་གནས་རྒྱ་མཚོ་མི་གཡོ་བརྟན་པར་ཤོག །
愿得坚固不动禅定海。
བལྟར་མེད་སེམས་ལ་ཡང་ཡང་བལྟས་པའི་ཚེ། །
数数观察无可观心时，
མཐོང་མེད་དོན་ནི་ཇི་བཞིན་ལྷག་གེར་མཐོང༌། །
宛然洞见无可见之义，
ཡིན་མིན་དོན་ལ་ཐེ་ཚོམ་ཆོད་པ་ཉིད། །
永断是耶非耶之疑念，
འཁྲུལ་མེད་རང་ངོ་རང་གིས་ཤེས་པར་ཤོག །
愿自证知无谬自面目。
ཡུལ་ལ་བལྟས་པས་ཡུལ་མེད་སེམས་སུ་མཐོང༌། །།
观察于境见心不见境，
སེམས་ལ་བལྟས་པས་སེམས་མེད་ངོ་བོས་སྟོང༌། །
观察于心心无体性空，
གཉིས་ལ་བལྟས་པས་གཉིས་འཛིན་རང་སར་གྲོལ། །
观察二者二执自解脱，
འོད་གསལ་སེམས་ཀྱི་གནས་ལུགས་རྟོགས་པར་ཤོག
愿证光明心体之实相。
ཡིད་བྱེད་བྲལ་བ་འདི་ནི་ཕྱག་རྒྱ་ཆེ། །
此离意者即是大手印，
མཐའ་དང་བྲལ་བ་དབུ་མ་ཆེན་པོ་ཡིན། །
此离边者即是大中道，
འདི་ནི་ཀུན་འདུས་རྫོགས་ཆེན་ཞེས་ཀྱང་བྱ། །
此摄一切亦名大圆满，
གཅིག་ཤེས་ཀུན་དོན་རྟོགས་པའི་གདེང་ཐོབ་ཤོག །
愿得决信知一知一切。
ཞེན་པ་མེད་པའི་བདེ་ཆེན་རྒྱུན་ཆད་མེད། །
无贪著故大乐续不断，
མཚན་འཛིན་མེད་པའི་འོད་གསལ་སྒྲིབ་གཡོགས་བྲལ། །
无执相故光明离遮障，
བློ་ལས་འདས་པའི་མི་རྟོག་ལྷུན་གྱིས་གྲུབ། །
超于意识任运无分别，
རྩོལ་མེད་ཉམས་མྱོང་རྒྱུན་འཆད་མེད་པར་ཤོག །
愿无间修离勤之修持。
བཟང་ཞེན་ཉམས་ཀྱི་འཛིན་པ་རང་སར་གྲོལ། །
贪著善妙觉受自解脱，
ངན་རྟོག་འཁྲུལ་པ་རང་བཞིན་དབྱིངས་སུ་དག །
迷乱恶念自性法尔净，
ཐ་མལ་ཤེས་པ་སྤང་བླང་བྲལ་ཐོབ་མེད། །
取舍得失平常心原无，
སྤྲོས་བྲལ་ཆོས་ཉིད་བདེན་པ་རྟོགས་པར་ཤོག །
愿证离戏法性之义谛。
འགྲོ་བའི་རང་བཞིན་རྟག་ཏུ་སངས་རྒྱས་ཀྱང༌། །
众生自性虽常为佛性，
མ་རྟོགས་དབང་གིས་མཐའ་མེད་འཁོར་བར་འཁྱམས། །
由不了知无际飘轮回，
སྡུག་བསྔལ་མུ་མཐའ་མེད་པའི་སེམས་ཅན་ལ།
于诸苦痛无边友情众，
བཟོད་མེད་སྙང་རྗེ་རྒྱུད་ལ་སྐྱེ་བར་ཤོག །
愿常生起难忍大悲心。
བཟོད་མེད་སྙིང་རྗེའི་རྩལ་ཡང་མ་འགགས་པའི། །
难忍悲用未灭起悲时，
བརྩེ་དུས་ངོ་བོ་སྟོང་དོན་རྗེན་པར་ཤར། །
体性空义赤裸而显现，
ཟུང་འཇུག་གོལ་ས་བྲལ་བའི་ལམ་མཆོག་འདི། །
此离错谬最胜双运道，
འབྲལ་མེད་ཉིན་མཚན་ཀུན་ཏུ་བསྒོམ་པར་ཤོག །
愿不离此昼夜恒修观。
སྒོམ་སྟོབས་ལས་བྱུང་སྤྱན་དང་མངོན་ཤེས་དང༌། །
由修所生眼等诸神通，
སེམས་ཅན་སྨིན་བྱས་སངས་རྒྱས་ཞིང་རབ་སྦྱང༌། །
成熟有情清净诸佛刹，
སངས་རྒྱས་ཆོས་རྣམས་འགྲུབ་པའི་སྨོན་ལམ་རྫོགས། །
圆满佛陀胜法诸大愿，
རྫོགས་སྨིན་སྦྱངས་གསུམ་མཐར་ཕྱིན་སངས་རྒྱས་ཤོག །
究竟圆成清净愿成佛。
ཕྱོགས་བཅུའི་རྒྱལ་བ་སྲས་བཅས་ཐུགས་རྗེ་དང༌། །
十方佛陀佛子大悲力，
རྣམ་དཀར་དགེ་བ་ཇི་སྙེད་ཡོད་པའི་མཐུས། །
所有一切清净善业力，
དེ་ལྟར་བདག་དང་སེམས་ཅན་ཐམས་ཅད་ཀྱི། །
依于彼力自他清净愿，
སྨོན་ལམ་རྣམ་དག་ཇི་བཞིན་འགྲུབ་གྱུར་ཅིག། །།
愿得如法任运而成就。
ཅེས་ངེས་དོན་ཕྱག་རྒྱ་ཆེན་པོའི་སྨོན་ལམ་ཞེས་བྱ་བ་རྗེ་ཀརྨ་པ་རང་བྱུང་རྡོ་རྗེས་མཛད་པའོ།།
瓊琯先生《道法九要》
序
三教异门，源同一也。
夫老氏之教者，清静为真宗，长生为大道；悟之於象帝之先，达之於混元之始。
不可得而名，强目曰道。
自一化生，出法度人。法也者，可以盗天地之机，穷鬼神之理；可以助国安民，济生度死。
本出乎道。道不可离法，法不可离道；道法相符，可以济世。
近世学法之士，不究道源，只叅符呪，玆不得已。
略述九事，编成一帙，名曰九要。
以警学道之士，证入玄妙之门，不堕昏迷之路。
人人得道，箇箇成真，岂不美歟。
瓊山道人白玉蟾序。
《道法九要》
瓊琯先生白玉蟾著
立身 第一
学道之士，当先立身。
自愧得生人道，每日焚香稽首，皈依太上大道三宝。
首陈已往之愆，祈请自新之祐。
披阅经典，广览玄文。
屏除害人损物之心，克务好生济人之念。
孜孜向善，事事求真。
精严香火，孝顺父母，恭敬尊长。
动止端庄，威仪整肃。
勿生邪淫妄想，勿游花衢柳陌，勿临诛戮之场，勿亲尸秽之地。
清静身心，远离恶党。
始宜寻师访道，请问高人。
此乃初真之士，当依此道行之。
求师 第二
学道之士，须是得遇作家，方可明真悟道；得遇真师，方可皈向传道受法。
须是日前揣度其师，委有妙理；源流清切，然后亲近；日积月深；恭敬信向。
次宜具状齎香，盟天誓地，歃血饮丹，传授道书、隐诀、秘法、玄文，佩奉脩持。
虽得其传，不可便弃。常侍师门，参随左右，求请口诀玄奥，庶无疑难，自然行之有灵。
尝闻高古祖师，徒弟皈向者纷纷然甚众。
师按察徒弟之心，中有：
心行不中者，不与之；
不尽诚者，不与之；
无骨相者，不与之；
五逆者，不与之；
及有疾者，不与之；
吏曹狱卒、始勤终怠者，亦不与之。
中有徒弟，若与师心契合，气味相投，随机应化得度者，当以愧心对之。
忽遇师门试探，弟子难以难事相付勾干，或中间不从所求，弟子切莫私起怒心。
若生怨恨，以貽咎师之愆，阴过阳报，毫分无失，所得法中，神明将吏，亦不辅助。
岂不闻汉张良事黄石公，三进圯桥之履，公见诚心，乃传《素书》，后为君师。
若求师者，当究是理。
道法之师，始终心意如一，弟子始终亦如一；进道自然无魔。
所谓弟子求师易，师求弟子难，诚哉是言也。
守分 第三
人生天地之间，衣食自然分定，诚宜守之。
常生惭愧之心，勿起贪恋之想。富者自富，贫者自贫，都缘夙世根基，不得心怀嫉妬。学道惟一，温饱足矣。
若不守分外求，则祸患必至。
所谓顏子一簞食，一瓢饮，在陋巷，人不堪其忧，回也不改其乐。
顏回者贤人也。
学道人若外取他求，则反招殃祸也，道不成而法不应。
若依此修行，法在其中矣。
持戒 第四
夫行持者，行之以道法，持以禁戒。
明其二字，端的方可以行持。
先学守戒持斋，神明自然辅佐。
萨真人云：
道法於身不等闲，
思量戒行彻心寒。
千年铁树开花易，
一入酆都出世难。
岂不闻真人烧狞神庙，其神暗随左右，经一十二载，真人未尝有纤毫犯戒，其神皈降为辅将。真人若一犯戒，其神报仇必矣。
今人岂可不持戒。
更当布德施仁，济贫救苦。
昔晋旌阳许真君一困者为患，其家抱状投之於君。
君闻得疾之因，乃缘贫乏不得志而已。真君以钱封之於符牒，祝曰：“此符付患者开之。”回家患者开牒得钱，以周其急，其患顿愈。
济贫布施，则积阴德，行符之人，则建功皆出於无心，不可著相。
著相为之，则不是矣。
若功成果满，升举可期矣。
明道 第五
夫道者，入圣超凡，福资九祖。逍遥无碍之乡，逸乐有玄之境。聚则成形，散则为风。
三清共论，玉帝同谈，不属五行，超离三界，此乃证虚无之妙道。
欲证此道，先修人道，去除妄想，灭尽六识。
明立玄牝根基，须分阴符阳火。如鷄抱卵，出有入无。
功成行满，身外有身。
仙丹妙宝，随意自取；玉室金楼，随心自化；呼风叱雨，坐役鬼神；嘘炁可以治病，点石可以为金。
不与凡同，奉膺天詔，证果真仙矣。
行法 第六
夫法者，洞晓阴阳造化，明达鬼神机关。
呼风召雷，祈晴请雨，行符呪水，治病驱邪，积行累功，与道合真，超凡入圣。
必先明心知理，了了分明，不在狐疑。
欲祈雨救旱，先择龙潭江海，碧壑深渊，云龙出没之地，依法书篆铁札投之。如不应，方动法部雷神，择日限时，登坛发用。
祈晴之事，在乎诚心静念，运动暘神，召起冯夷风部之神，扫除云雾，荡散阴霾，易歉为丰，救民疾苦。若德合天心，应之随手。
驱邪之道，先立正己之心，毋生妄想，审究真偽。
古云：“若要降魔鬼，先降自己邪”。当以诚心召将而驱之。若传人不一，闻法避罪逃遁者，差雷神巡歷而馘之。若遣祟，切不可发送酆都。没后恐有连累。戒之慎之。
若治病之法，宜仔细察其病证，次当给以符水治之。
盖人之气运於三焦五臟之间，顺则平康，逆则成病。
或嗜慾失节，或心意不足而成邪。故邪气侵则成病。
以我正真之炁，涤彼不正之邪；以我之真阳，敌彼之阴。
若患者执迷邪道，可方便而化之，符水而治之。
救人功满，而证仙阶，而为妙果歟。
守一 第七 近观行持者，间或不灵，呼召不应者何故？ 初真行法者，累验非常，广学者却不如之。此非法之不应也，缘学者多传广学，反使精神不能纯一，分散元阳。 登坛之际，神不归一，法不灵应。 岂不闻老子云：天得一以清，地得一以寧，人得一以灵。 今志於行持者，必当守一法，而自然通天彻地。 不知抱玄守一为最上功夫，但躭於广学，反不能纯一矣。 盖上古祖师，虽有盈箱满筐灵书，留之引导凡愚，开发后学，不知师心自有至一之妙，不教人见闻，鬼神亦不知其机，用之则有感通。 且法印亦不可多，专以心主一印，专治一司，专用一将，仍立坛靖，晨夕香火崇奉，出入威仪，动止恭敬，诚信相孚，自然灵应。 切不可疑惑有无，昧於灵臺。须是先以诚敬守之，必获灵验。 斯为守一之道矣。 济度 第八 学道之人，洞明心地。 不乐奢华，不嫌贫贱；不著於尘累之乡，不漂於爱河之内；恬淡自然，逍遥无碍，尘世和同。 先当行符治病，济物利人。次可拔赎沉沦，出离冥趣。 先度祖宗，次及五道。 以我之明，觉彼之滞；以我之真，化彼之妄；以我之阳，炼彼之阴；以我之饱，充彼之飢。 超昇出离，普度无穷。 斯为济度矣。 继袭 第九 学道之人，得遇明师传授秘法，修之於身，行之於世，人天敬仰，末学皈依，愧非小事。 当知感天地阴阳生育之恩，国王父母劬劳抚养之德，度师传道度法之惠。 则天地国王、父母、师友、不可不敬，稍有违慢，则真道不成，神明不佑。 道法既得，於身道成法应，可择人而付度之，不可断绝道脉。 须是平日揣磨，得其人可以付者付之。 苟非其人，亦不可轻传也，罪有所归。 若得人，传授，但依祖师源流，不可增损字诀。 忠孝之心相契，切勿生人我之心。 弟子若负师，天地神明昭然鑑察，毫分无失。 师偽，弟子亦然。 若无人可度，石匣藏於名山福地、海岛龙宫，劫运流行，自然出世。 予感天地父母生化之恩，诸师传道教训之德，将其所得，册成九事，以警后学。 若修身立己，积德累功，上体天心，下利人物，行道成真，超凡入圣。 伏望见闻，咸希观览。 瓊山道人白玉蟾述。 https://t.cn/z8bCHaZ
序
三教异门，源同一也。
夫老氏之教者，清静为真宗，长生为大道；悟之於象帝之先，达之於混元之始。
不可得而名，强目曰道。
自一化生，出法度人。法也者，可以盗天地之机，穷鬼神之理；可以助国安民，济生度死。
本出乎道。道不可离法，法不可离道；道法相符，可以济世。
近世学法之士，不究道源，只叅符呪，玆不得已。
略述九事，编成一帙，名曰九要。
以警学道之士，证入玄妙之门，不堕昏迷之路。
人人得道，箇箇成真，岂不美歟。
瓊山道人白玉蟾序。
《道法九要》
瓊琯先生白玉蟾著
立身 第一
学道之士，当先立身。
自愧得生人道，每日焚香稽首，皈依太上大道三宝。
首陈已往之愆，祈请自新之祐。
披阅经典，广览玄文。
屏除害人损物之心，克务好生济人之念。
孜孜向善，事事求真。
精严香火，孝顺父母，恭敬尊长。
动止端庄，威仪整肃。
勿生邪淫妄想，勿游花衢柳陌，勿临诛戮之场，勿亲尸秽之地。
清静身心，远离恶党。
始宜寻师访道，请问高人。
此乃初真之士，当依此道行之。
求师 第二
学道之士，须是得遇作家，方可明真悟道；得遇真师，方可皈向传道受法。
须是日前揣度其师，委有妙理；源流清切，然后亲近；日积月深；恭敬信向。
次宜具状齎香，盟天誓地，歃血饮丹，传授道书、隐诀、秘法、玄文，佩奉脩持。
虽得其传，不可便弃。常侍师门，参随左右，求请口诀玄奥，庶无疑难，自然行之有灵。
尝闻高古祖师，徒弟皈向者纷纷然甚众。
师按察徒弟之心，中有：
心行不中者，不与之；
不尽诚者，不与之；
无骨相者，不与之；
五逆者，不与之；
及有疾者，不与之；
吏曹狱卒、始勤终怠者，亦不与之。
中有徒弟，若与师心契合，气味相投，随机应化得度者，当以愧心对之。
忽遇师门试探，弟子难以难事相付勾干，或中间不从所求，弟子切莫私起怒心。
若生怨恨，以貽咎师之愆，阴过阳报，毫分无失，所得法中，神明将吏，亦不辅助。
岂不闻汉张良事黄石公，三进圯桥之履，公见诚心，乃传《素书》，后为君师。
若求师者，当究是理。
道法之师，始终心意如一，弟子始终亦如一；进道自然无魔。
所谓弟子求师易，师求弟子难，诚哉是言也。
守分 第三
人生天地之间，衣食自然分定，诚宜守之。
常生惭愧之心，勿起贪恋之想。富者自富，贫者自贫，都缘夙世根基，不得心怀嫉妬。学道惟一，温饱足矣。
若不守分外求，则祸患必至。
所谓顏子一簞食，一瓢饮，在陋巷，人不堪其忧，回也不改其乐。
顏回者贤人也。
学道人若外取他求，则反招殃祸也，道不成而法不应。
若依此修行，法在其中矣。
持戒 第四
夫行持者，行之以道法，持以禁戒。
明其二字，端的方可以行持。
先学守戒持斋，神明自然辅佐。
萨真人云：
道法於身不等闲，
思量戒行彻心寒。
千年铁树开花易，
一入酆都出世难。
岂不闻真人烧狞神庙，其神暗随左右，经一十二载，真人未尝有纤毫犯戒，其神皈降为辅将。真人若一犯戒，其神报仇必矣。
今人岂可不持戒。
更当布德施仁，济贫救苦。
昔晋旌阳许真君一困者为患，其家抱状投之於君。
君闻得疾之因，乃缘贫乏不得志而已。真君以钱封之於符牒，祝曰：“此符付患者开之。”回家患者开牒得钱，以周其急，其患顿愈。
济贫布施，则积阴德，行符之人，则建功皆出於无心，不可著相。
著相为之，则不是矣。
若功成果满，升举可期矣。
明道 第五
夫道者，入圣超凡，福资九祖。逍遥无碍之乡，逸乐有玄之境。聚则成形，散则为风。
三清共论，玉帝同谈，不属五行，超离三界，此乃证虚无之妙道。
欲证此道，先修人道，去除妄想，灭尽六识。
明立玄牝根基，须分阴符阳火。如鷄抱卵，出有入无。
功成行满，身外有身。
仙丹妙宝，随意自取；玉室金楼，随心自化；呼风叱雨，坐役鬼神；嘘炁可以治病，点石可以为金。
不与凡同，奉膺天詔，证果真仙矣。
行法 第六
夫法者，洞晓阴阳造化，明达鬼神机关。
呼风召雷，祈晴请雨，行符呪水，治病驱邪，积行累功，与道合真，超凡入圣。
必先明心知理，了了分明，不在狐疑。
欲祈雨救旱，先择龙潭江海，碧壑深渊，云龙出没之地，依法书篆铁札投之。如不应，方动法部雷神，择日限时，登坛发用。
祈晴之事，在乎诚心静念，运动暘神，召起冯夷风部之神，扫除云雾，荡散阴霾，易歉为丰，救民疾苦。若德合天心，应之随手。
驱邪之道，先立正己之心，毋生妄想，审究真偽。
古云：“若要降魔鬼，先降自己邪”。当以诚心召将而驱之。若传人不一，闻法避罪逃遁者，差雷神巡歷而馘之。若遣祟，切不可发送酆都。没后恐有连累。戒之慎之。
若治病之法，宜仔细察其病证，次当给以符水治之。
盖人之气运於三焦五臟之间，顺则平康，逆则成病。
或嗜慾失节，或心意不足而成邪。故邪气侵则成病。
以我正真之炁，涤彼不正之邪；以我之真阳，敌彼之阴。
若患者执迷邪道，可方便而化之，符水而治之。
救人功满，而证仙阶，而为妙果歟。
守一 第七 近观行持者，间或不灵，呼召不应者何故？ 初真行法者，累验非常，广学者却不如之。此非法之不应也，缘学者多传广学，反使精神不能纯一，分散元阳。 登坛之际，神不归一，法不灵应。 岂不闻老子云：天得一以清，地得一以寧，人得一以灵。 今志於行持者，必当守一法，而自然通天彻地。 不知抱玄守一为最上功夫，但躭於广学，反不能纯一矣。 盖上古祖师，虽有盈箱满筐灵书，留之引导凡愚，开发后学，不知师心自有至一之妙，不教人见闻，鬼神亦不知其机，用之则有感通。 且法印亦不可多，专以心主一印，专治一司，专用一将，仍立坛靖，晨夕香火崇奉，出入威仪，动止恭敬，诚信相孚，自然灵应。 切不可疑惑有无，昧於灵臺。须是先以诚敬守之，必获灵验。 斯为守一之道矣。 济度 第八 学道之人，洞明心地。 不乐奢华，不嫌贫贱；不著於尘累之乡，不漂於爱河之内；恬淡自然，逍遥无碍，尘世和同。 先当行符治病，济物利人。次可拔赎沉沦，出离冥趣。 先度祖宗，次及五道。 以我之明，觉彼之滞；以我之真，化彼之妄；以我之阳，炼彼之阴；以我之饱，充彼之飢。 超昇出离，普度无穷。 斯为济度矣。 继袭 第九 学道之人，得遇明师传授秘法，修之於身，行之於世，人天敬仰，末学皈依，愧非小事。 当知感天地阴阳生育之恩，国王父母劬劳抚养之德，度师传道度法之惠。 则天地国王、父母、师友、不可不敬，稍有违慢，则真道不成，神明不佑。 道法既得，於身道成法应，可择人而付度之，不可断绝道脉。 须是平日揣磨，得其人可以付者付之。 苟非其人，亦不可轻传也，罪有所归。 若得人，传授，但依祖师源流，不可增损字诀。 忠孝之心相契，切勿生人我之心。 弟子若负师，天地神明昭然鑑察，毫分无失。 师偽，弟子亦然。 若无人可度，石匣藏於名山福地、海岛龙宫，劫运流行，自然出世。 予感天地父母生化之恩，诸师传道教训之德，将其所得，册成九事，以警后学。 若修身立己，积德累功，上体天心，下利人物，行道成真，超凡入圣。 伏望见闻，咸希观览。 瓊山道人白玉蟾述。 https://t.cn/z8bCHaZ
✋热门推荐